Uciekanie hierarchów od dyskursu, trzymanie się kurczowo jedynie słusznego poglądu na daną sprawę, brak prób wypracowania kompromisu umacnia samorząd, mocuje go…

Napisałem kilka felietonów o relacjach Kościoła z samorządem, w części w odniesieniu do sytuacji, z jaką mamy do czynienia w Łomży. Kilka osób komentujących moje opinie w tej materii pozwoliło sobie stwierdzić, że z Kościołem nikt nie wygra. Nie bardzo to rozumiałem, bowiem nikt – przynajmniej ja – nie walczy i nie ma zamiaru walczyć z Kościołem. Nigdy zagadnienia relacji Kościół – samorząd w Łomży nie rozpatrywałem w takich kategoriach. W związku z czym teza komentatorów moich felietonów jest fałszywa. Proszę zatem nie próbować nazywać wyrażanych przeze mnie opinii walką z Kościołem, a jedynie kulturalnym apelem do debaty nad miejscem jego hierarchów w łomżyńskim samorządzie, a właściwie samorządzie w ogóle.

Przy omawianiu istniejącego problemu, o którego rzeczywistym istnieniu także wspomniał w rozmowie ze mną radny Maciej Borysewicz, ale i wielu komentatorów bloga, przestrzegałbym przed emocjami. Jak słusznie zauważył radny Borysewicz, ten konflikt nie służy dobrze ani miastu, ani łomżyńskiemu Kościołowi. Ja dostrzegam w postawie hierarchów kurii poważne zagrożenia, powodowane przez nich samych i na ich szkodę a w rezultacie na całą diecezjalną wspólnotę. Próby ingerencji w samorząd i nieukrywane politykowanie hierarchów – włącznie z personalnym popieraniem konkretnych osób i siłowe sytuowanie ich w pierwszym szeregu – a jednocześnie okazywanie braku szacunku dla woli wyborców, tworzy podziały bardzo dla diecezji niebezpieczne. Rozpatrywanie tego problemu na podstawie faktów, bezpośrednie zderzenie się z nimi, powinno spuścić kurtynę ożywczych intelektualnie i moralnie wątpliwości.

Uciekanie hierarchów od dyskursu, trzymanie się kurczowo jedynie słusznego poglądu na daną sprawę, brak prób wypracowania kompromisu umacnia samorząd, mocuje go we właściwym miejscu a przynosi straty hierarchom z Sadowej. Brak zrozumienia materii proces ten przyspieszy i pogłębi, podziały staną się coraz bardziej wyraźne, albowiem ludzie coraz liczniej chcą korzystać z prawa wyboru. Mało tego, zrozumieli, że nic im za to nie grozi. Nikt zatem na wojnę z Kościołem nie pójdzie, nawet o tym nie myśli, bo szanuje swój Kościół. Zacznie po prostu korzystać z przysługujących mu praw i świadomie dokonywać wyborów. A że ten proces przyspiesza, mieliśmy przykład minionej jesieni, kiedy wyborca nie chciał nachalnej podpowiedzi, lecz pokazał, że swój rozum ma. Nie można zatem w nadchodzącym październiku wykluczyć tzw. „powtórki z historii”.

Pozycja hierarchów w łomżyńskiej wspólnocie i jego relacje z samorządem zależą od samych hierarchów, od ich polityki duszpasterskiej i komunikacyjnej, od ich stosunku do społeczności i pluralizmu społecznego a nie być oparte na zasadzie „widzi mi się” i „nie bo nie”. Nikt w świetle tego nie ma zamiaru iść na wojnę z łomżyńskimi hierarchami, lecz w trosce o dobro samorządu będzie szedł drogą woli wyborców, bo rozróżnia materię i roztropnie wybiera ich oczekiwania i potrzeby. Jednocześnie widząc pozytywną rolę religii w życiu jednostek i wspólnoty, gdyż nikt nie jest żałosnym desperatem, by być wrogiem swojego Kościoła. Pozdrawiam Czytelników.

PS. Są ludzie, którzy potrafią tworzyć modlitwy ateistyczne, bez Boga: czynią to, aby być podziwianymi przez ludzi. Ileż razy widzimy zgorszenie powodowane przez osoby, które chodzą do kościoła, przebywają w nim cały dzień czy chodzą codziennie, a potem nienawidzą innych lub źle mówią o ludziach. Lepiej, by nie chodziły do kościoła. Jeśli chodzisz do kościoła, żyj jak dziecko Boże, jako brat i dawaj prawdziwe świadectwo, a nie antyświadectwo – Papież Franciszek.