Nie macie odwagi cywilnej, bo szczury stacjonarne jesteście…

Przeglądałem przed kilkoma laty dokumenty na stronie jednego z urzędów. Chodziło o starostwo, ale nie łomżyńskie – podam dla ścisłości. Napotkałem na ciekawe rzeczy, zacząłem grzebać głębiej. Przejrzałem protokoły z sesji, z posiedzeń komisji i papiery z audytu. Kiedy poukładałem te papierowe klocki, wyszło mi, że jeden z ważnych urzędników dopuścił się manipulacji przygotowując warunki do przetargu. Przetarg się odbył, inwestycję ukończono. Po kontroli okazało się, że starostwo ma zwrócić część pieniędzy, co było skutkiem manipulacji wspomnianego wyżej urzędnika. Starostwo walczyło, ale w rezultacie niemałą kasę musiało zwrócić.

Sprawa była ciekawa, więc postanowiłem o niej napisać obszerny felieton. Ostatecznie wyszły z tego dwie sporych rozmiarów części. Nie upłynął nawet kwartał, a listonoszka przyniosła mi pozew. Okazało się, że ów urzędnik poczuł się przeze mnie skrzywdzony i wniósł prywatny akt oskarżenia, twierdząc, że go pomówiłem. Sprawa trafiła do Sądu Rejonowego w Łomży, trwała 2 lata. Urzędnik miał dwóch mecenasów, ja broniłem się sam. Przesłuchano świadków, dokonano analizy materiałów dowodowych. Sprawę wygrałem, a w ustnym uzasadnieniu Sędzina stwierdziła, że trzeba Polsce więcej takich osób, jak autor felietonu, którzy walczą, aby pieniądze publiczne były wydawane zgodnie z prawem. Urzędnik się zbiesił i wniósł apelację. W pół roku później Sąd Okręgowy w Łomży, w składzie trzech Sędziów podtrzymał nie tylko wyrok Sądu Rejonowego, ale podkreślił, że autor felietonu bardzo rzetelnie przygotowała jego treść i słusznie zauważył, że publiczne pieniądze wydatkowano niezgodnie z prawem. Wygrałem więc i apelację. Urzędnik kasację odpuścił.

Czemu o tym piszę? Żeby pokazać, co trzeba zrobić, kiedy się trafi na trop sprzeniewierzania publicznych pieniędzy. Prawo w tym względzie jest bardzo precyzyjne, nie trzeba mieć sterty dyplomów, by się temu przeciwstawić. Jakiś nieodpowiedzialny człowiek, głupiec moim zdaniem, choć pewnie przynajmniej jeden dyplom ma, puścił w internetowy obieg oskarżenie, że władze Łomży wydatkują publiczne pieniądze na finansowanie niniejszego bloga. Rzeczywiście trzeba być głupcem, żeby takich  rzeczy się dopuszczać. Jeśli powzięło się informację o łamaniu prawa, należy z tym natychmiast walić do prokuratora. Ale tak robią ludzie mądrzy i niekoniecznie z dyplomem. Tym czasem głupiec oskarża prezydenta Łomży i jeszcze kilka osób z ratusza, ale i posłankę RP także, o sprzeniewierzanie publicznych pieniędzy stając się automatycznie przestępcą. Miałkie, śmierdzące, karygodne, szczurze postępowanie. Głupiec z dyplomem powinien iść za to do paki, i pewnie ma tego świadomość, więc kryje się w sieci internetowej, bo się na tym zna, w celu uniknięcia kary. Ja myślę, że sroga kara nadejdzie w najbliższą niedzielę.

Istnieją szczury wędrowne i stacjonarne. Te drugie są głupsze, ale szkodzą podobnie. Nie opuszczą żadnej szansy zaspakajania potrzeby jedzenia. Ta główna życiowa potrzeba kieruje całym ich działaniem. Przez to cwane są niezmiernie, podstępne, wytrwałe i uparte, że aż… Szczury stacjonarne nie mając wyboru, walczą o przetrwanie wszelkimi metodami. Nie umieją wędrować i muszą na miejscu stwarzać sobie warunki bytowe. Działając w grupie potrafią być niezwykle zdyscyplinowane. To one pierwsze uciekają z tonącego okrętu. Umieją eliminować ze swojego grona osobniki niebezpieczne, mogące im zagrażać. Wiedzą, kiedy wysyłać na zwiady szczury słabsze, aby np. próbowały jedzenia. Jeśli zwiadowcy przetrwają – jedzą wszystkie, jeśli nie – odpuszczają teren na jakiś czas. Ale nie czujmy się wówczas od nich uwolnieni, wrócą dość szybko i będą dokonywać kolejnego spustoszenia. Bo nimi wyłącznie kieruje głód. Nie pozostało nam nic innego, jak tępić je wszelkimi dostępnymi środkami. W przeciwnym wypadku wyczyszczą nasze zapasy do cna. Pozdrawiam Czytelników.