Czas skłania do refleksji…

Media donoszą dzisiaj: „Łomżyńska prokuratura skierowała do Sądu Rejonowego w Zambrowie akt oskarżenia przeciwko byłemu proboszczowi parafii Grądy-Woniecko. Śledztwo w sprawie trwało ponad rok. Zarzuty dotyczą lat 2012-2015”. /mylomza.pl/

Sprawdziłem. W kręgach kapłańskich wiedziano od początku, że tu nie chodzi o osobę poniżej 15 roku życia. Aczkolwiek wszystko i tak jest skandaliczne! No, ale ze świeckiego punktu widzenia nie mamy tu raczej do czynienia z pedofilią! Czas skłania do refleksji. Może warto teraz, w dobie izolacji epidemicznej, przypomnieć sprawę bp Janusza Stepnowskiego.

Gdy bp Juliusz Paetz przychodził do Łomży, w styczniu 1983 roku, Janusz Stepnowski był klerykiem IV roku Seminarium. Od razu po święceniach, 1 czerwca 1985 roku, został wysłany przez bp Paetza na studia do Hiszpanii, a od 1989 roku zatrudniony: uwaga, uwaga! - w  watykańskiej Kongregacji ds. Biskupów, czyli instytucji przedkładającej Papieżowi kandydatury na biskupów. Wprawdzie jego rola była w tym gremium prozaiczna, ale dysponował łatwym dostępem do Prefekta, czyli szefa tej instytucji a zatem pośrednio także do Papieża.

Kiedy w 1996 roku przygotowywano awans bp Paetza do Poznania, rzekomo w nadziei na tytuł kardynała, ks. Stepnowski pewnikiem wiedział o nim wszystko, jak nikt inny! I to zarówno z własnego doświadczenia, jak i z opinii środowiska. Co zrobił? Czy przekazał dane Kongregacji? Czy raczej milczał? Pytałem. Księża w Łomży są pewni, że milczał, aczkolwiek zło, bałagan i zgorszenie w Łomży było wtedy przeogromne, m.in. złamane życiorysy kleryków i księży! Wielkością to wszystko dałoby się porównać z tymi inwestycjami materialnymi, które bp Paetz skrupulatnie realizował w Diecezji. A skutki pozostają widoczne do dzisiaj, niejako na zasadzie rozprzestrzeniającego się wirusa! Janusz Stepnowski nie musiał żadnych dokumentów przenosić w bieliźnie, jak to zrobiła pani Wanda Półtawska wobec Papieża w sprawie Paetza, bo w Jego przypadku można było o wszystkim powiedzieć „komu trzeba”, wiarygodnie, przy winie i pizzy.

Wiadomo, że Janusz Stepnowski zawdzięczał biskupowi Paetzowi niemal całą swoją ziemską karierę (aczkolwiek w pewnym momencie, tak około 2010 roku, wyparł się go niemal całkowicie!), ale przecież etyka zawsze dzierży prymat! Skoro szary Proboszcz z parafii Grądy-Woniecko poprosił sam o przeniesienie do stanu świeckiego, wydaje się, że bp Janusz Stepnowski powinien równie honorowo złożyć dymisję z urzędu biskupa łomżyńskiego! Najlepiej - w najbliższy Wielki Czwartek!

Niech ten tydzień upłynie zatem Jego Ekscelencji Biskupowi Januszowi Stepnowskiemu na pogłębionej refleksji, szczerym rachunku sumienia, pokornej spowiedzi i odważnym kontakcie z Nuncjuszem Apostolskim w Polsce! Corraggio, Ekscelencjo! Oto teraz ruch należy do Ekscelencji! Oto najważniejszy moment w życiu Ekscelencji! Oto nadchodzi kluczowa decyzja w kapłańskiej posłudze Ekscelencji! Noszę w sobie przekonanie, że Ekscelencja wykaże męstwo dla dobra Kościoła na miarę prawdziwego pasterza! Veramente!

Rozmawiałem. Księża mówią, że w ciągu ponad ośmiu lat swojej posługi w Diecezji Łomżyńskiej, bp Stepnowski zdążył poniżyć tak wielu wspaniałych księży, dokonać tak wielu skandalicznych nominacji, zdemolować niemal doszczętnie Seminarium (liczba kleryków spadła z 68 do 31 a jeden popełnił samobójstwo, rzecz niebywała w stuletniej historii tej instytucji), skonfliktował się z władzami miasta i znaczną częścią samorządu, dopuścił do podziału Wspólnoty, że tu naprawdę nie ma już innych rozwiązań! Sfortunamente! 

Jak wiadomo, pierwszą reakcją biskupa Stepnowskiego na sprawę wspomnianego proboszcza, było ukrycie go - jak informował w filmie Kapelan Zakładu Karnego z Czerwonego Boru - w domu rekolekcyjnym, gdzie miał nadal dostęp do dzieci i młodzieży! Dopiero akcja redaktora Sekielskiego i słynne „przekleństwa” Kapelana doprowadziły do izolacji podejrzanego księdza. Nie ma już innego rozwiązania, jak dymisja biskupa Janusza Stepnowskiego! Tak byłoby dobrze dla Naszej Wspólnoty, Kościoła oraz Łomży. Szczęść Boże.

PS. Uwierzcie, nie było mi łatwo napisać ten felieton. Z wielu powodów. Ale jeden powód przeważył, że się odważyłem – miłość do prawdy. To moje credo, którym bezustannie na niniejszym blogu z czytelnikami się dzielę, także dziś, w rocznicę śmierci świętego papieża Jana Pawła II, co w moim odczuciu, katolika, jest obowiązkiem.