Dywagacje o hipotezie…

Nie będę dalej ukrywał, że mam bezpośredni ogląd na atmosferę w ratuszu. Nie jestem jedynym, który od jakiegoś czasu odnosi wrażenie, iż kierownik ratusza ma nie dwóch lecz trzech zastępców. Dużo wskazują na to regularne i częste wizyty biskupa numer dwa w diecezjalnej hierarchii, powodujące zatory w przyjmowaniu interesantów przez panią zastępczynię. Trudno powiedzieć czemu ma to służyć. Być może poprawie biskupiego samopoczucia, być może roztaczania parasola ochronnego nad brakiem doświadczenia tejże. Z drugiej zaś strony trochę to z mojej strony przejaskrawione, bo w mojej ocenie obu tym osobom doświadczenia w machinie samorządowej brak. Pani wice była dotychczas pracownikiem naukowym, biskup z wieloletnią praktyką jest wybitnym specjalistą od pozyskiwania środków finansowych drogami wszelakimi. Można się tylko domyślać, czego dotyczą te długie narady dwóch osób płci odróżnialnych, okrytych mniej i bardziej rozbudowaną krynoliną. I o tym poniżej dywagacja o hipotezie powstałej na fundamentach optyki otoczenia.

Nie ulega wątpliwości, że oba ośrodki władzy w naszym mieście wzmocniły swoją pozycję, ich decydenci są mocno osadzeni w lukratywnych fotelach. Ale jak niesie tradycja, apetyt rośnie w miarę jedzenia. Z tego być może powodu szwenda się po mieście hipoteza o znaczącym spadku notowań łomżyńskiego posła, który potrafi czasami uprzeć się przy swoim „ja”. Cecha to niezbyt popularna wśród decydentów zasiadających od lat w pałacu posadowionym dwie przecznice od ratusza. Oni to bowiem mają niesamowite poczucie władzy i osoby posiadające „ja” nie są przez nich pozytywnie postrzegane. Biskup numer dwa w hierarchii ważności, wsparty posłem pochodzącym z północnej części województwa, postanowili rzekomo ujarzmić „ja” łomżyńskiego posła. Być może dlatego zadbali, by na wzór działaczy z epoki minionej, posadowić w ratuszu kogoś w rodzaju komisarza biskupiego. Nie jestem bowiem do końca przekonany, że to kierownik ratusza wpadł na pomysł posadzenia w wygodnym fotelu zastępcy w barwnej krynolinie. Kiedy logicznie poukłada się klocki w ratuszowo-pałacowych komnatach, nie można wykluczyć, że na dniach pójdzie w miasto informacja, iż tym razem nasze miasto ma reprezentować na Wiejskiej pani z tytułem doktora nauk. Co bardziej spostrzegawczy już zauważyli neutralizowanie posła niejednej kadencji. Ponoć robione jest to bardzo skutecznie, wszelkimi możliwymi sposobami. Przy zapleczu, jakim dysponuje biskup numer dwa w hierarchii ważności, promocja pani wice do nadchodzących wyborów nie powinna być zadaniem zbyt trudnym. Być może coś jest na rzeczy, gdyż przyglądając się atmosferze w ratuszu, zauważa się w oczach kierownika i jego zastępcy zniecierpliwienie i zasmucenie z powodu kaligraficznych zabiegów czynionych przez obie osoby odziane w różnej barwy krynolinę. Powoli przestają ukrywać, że sytuacja staje się mało komfortowa i zbyt czytelna w odniesieniu do interesantów ratusza i osób różnych lokalnych środowisk.

Hipoteza jest taka. Lokalni analitycy twierdzą, że pani Muzyk za protekcją i wsparciem bp. Bronakowskiego oraz posła Zielińskiego ma być kandydatką do parlamentu w najbliższych wyborach. Poseł Kołakowski ma odejść na zasłużony wypoczynek po ciężkiej pracy w sejmie. Osobiście nie bardzo mi się chce temu dać wiarę, gdyż sukces wyborczy PiS w wyborach do samorządu oraz ogromne poparcie dla pana Dudy świadczą, że poseł Kołakowski bardzo politycznie w oczach prezesa się sprawdził, a oba wyniki są dla niego doskonałą kartą przetargową i mocnym glejtem, żeby być na liście do parlamentu w pierwszym szeregu. Nawet jeśli taki plan jest misternie realizowany przez obóz pod wodzą bp. Bronakowskiego, to mam poważne wątpliwości, czy uda się go w pełni tej grupie zrealizować.

W mojej ocenie powyborcza euforia prawych i sprawiedliwych w naszym mieście nie koniecznie zwiastuje lata prosperity. A jeśli tłuste, to być może tylko dla wybranych. Doświadczenie dowodzi bowiem, że niemal w każdym miejscu w kraju, gdzie rządzili było dużo szumu, nietolerancji, pomników i kosztownych igrzysk a pozytywnych efektów dla aglomeracji i społeczności lokalnych tyle co kot napłakał. Może dlatego była skarbnik na wszelki wypadek czmychnęła szybko z posady, rozumiejąc co to odpowiedzialność. Tym bardziej sądzę, że jedyna nadzieja w radnych, którzy nie powinni pozwolić na drenaż budżetu z przeznaczeniem na konsumpcję. Obym zaś się mylił w dywagacji o hipotezie jak wyżej.