Prawo tak jest prawem, jak pola się złocą, kiedy żyto dojrzewa, jak zimą śnieg pada…

Sprawa nr 1

Całe zamierzenie z nadaniem oficjalnego miana drodze, która nie miała dotąd urzędowej nazwy, zawnioskowanej przez ratuszowych o nadanie jej nazwy ks. bp. Stanisława Kostki Łukomskiego przebiegło zgodnie z obowiązującymi procedurami. Faktem jest również, że tę inicjatywę ratuszowi „zaadaptowali” od Rady Osiedla Nr 6, która zabiegała o nadanie tej nazwy wnioskiem z dnia 17 września 2012 r. skierowanym do ówczesnego prezydenta. Nie będę wnikał obecnie, co stało wtedy na przeszkodzie, że wniosek osiedlowej rady wrzucono do szuflady, gdzie przeleżał osamotniony z górą trzy lata.

Słowo ciałem się stało, ulica proponowaną nazwę otrzymała. Jak wyżej wspomniałem, cała „operacja” odbyła się zgodnie z ustawowymi zapisami. Ktoś jednak zabłysnął niesamowitą nadgorliwością, pewnikiem ratuszowi, bo nikt inny takiej mocy sprawczej nie ma, i zanim uchwała została podjęta postawiono słupek z tablicą nazwy ulicy. Nie dość, że poczyniono faux pas, to na dodatek złamano przy tym prawo. Stosowna uchwała na tę okoliczność wyraźnie w paragrafie trzecim mówi, że uchwała o nadaniu nazwy ulicy „wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Podlaskiego”. Czemu ten pośpiech z umieszczeniem tablicy na równym słupku, można się tylko domyślać. Jak wiemy, nasza władza igrzyska serwować mieszkańcom lubi. Ale po co przy tym narażać się na śmieszność.

Dla porządku rzeczy przedstawiam dwie fotografie, dokumentujące to całe niepoważne i śmieszne zamieszanie. Na pierwszej fotografii widzimy bezprawnie umieszczoną nazwę ulicy. Na drugiej fotografii, zrobionej dzień później w godzinach dopołudniowych, widzimy sam słupek. Ktoś w ostatniej chwili, przed podjęciem uchwały poszedł po rozum do głowy i kazał tablicę usunąć. Co do tego pójścia po rozum, nie do końca jestem przekonany. Być może ten fatalny błąd naprawiono po sugestii, jaka na pewno na naszym blogu w dniu wczorajszym od jednego z piszących komentarze padła. Jak by nie było, nazwę ulicy mamy, a że towarzyszyły temu dziwne okoliczności… Powiadają: „nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu”. Dobrze, że to tylko powiedzenie.

Sprawa nr 2

Podczas spaceru po rynku, wpadła pod mój koślawy but ulotka wyborcza kandydatki do sejmu Bernadety Krynickiej. Nieco pogięta, lecz czytelna, co skusiło mnie do lektury. Najpierw zapoznałem się z częścią pierwszą, zatytułowaną „Moje cele i priorytety”. Już ta część wprawiła mnie w osłupienie, bowiem radną Krynicką znam i jej dorobek oraz możliwości również. Z tego niedługiego ulotkowego tekstu wnioskuję, tak na skróty, że radna Krynicka na Wiejskiej byłaby alfą a nawet może omegą, takim przodownikiem na wzór Pstrowskiego „Kto wyrąbie więcej niż ja” i przystąpiła do tego rozkosznego współzawodnictwa. Kiedy się czyta tę ulotkę, przypomina mi się hasło, które ponownie wraca do łask i staje się aktualne. Swego czasu pisano „Łomża miastem ludzi kształcących się”, teraz stajemy się „…miastem ludzi krztuszących się” – ze śmiechu, bądź irytacji. Kiedy zestawi się część pierwszą ulotki, z tą drugą pn. „Popierają mnie”, ręce opadają. Jeszcze kobieta mandatu posła nie dotknęła, a już jest niestrudzona w działaniu, rzecze kierownik ratusza. Dobre. Lecha Szabłowskiego znam, ma niesamowity dorobek w pracy w samorządzie. Co mu przyszło do głowy, żeby pod czymś takim się podpisać? Nie będę zgadywał, bo Lech na to nie zasłużył. Pozostałe dwa poparcia przemilczę, gdyż zbytnio odbiegają od.

Po analizie treści ulotki, z wyartykułowanym mocnym początkiem „Życie, młodość, rodzina”, zastanawiam się, kto wpadł na szalony pomysł umocowania na liście do parlamentu tej pani, która w dotychczasowej pracy na funkcji przewodniczącej rady miasta udowodniła, że nie radzi sobie z prezentem, jaki otrzymała na początku kadencji od większościowej grupy radnych. Zakończę te rozważania tak: przede wszystkim radna Krynicka nie ma „tego czegoś”, o takich Kisiel zwykł mawiać „Lepiej posiedzieć niż postać”.

I na koniec pytanie zasadnicze: kto wpadł na pomysł, by tak mocno upokorzyć posła Kołakowskiego? Odpowiedź na to pytanie pozostawiam czytelnikom bloga.