Mamy do czynienia z jakimś wielkim nieporozumieniem. Dzisiejszy desant parlamentarzystów PiS budzi skojarzenia…

Mamy do czynienia z jakimś wielkim nieporozumieniem i niepoważnym traktowaniem wyborców. Już raz nam przywieziono kandydata w „aktówce”, niejakiego Jacka Kurskiego, który z Podlasiem ma tyle wspólnego, co Jarosław Kaczyński z hodowlą i dojeniem krów. Wybraliśmy Kurskiego do Parlamentu Europejskiego i  tyle go widzieliśmy. Wyborcza historia naszego regionu zatoczyła koło i ponownie przywieziono nam kandydata w „aktówce”, licząc na naszą naiwność i brak znajomości rzeczy.

Anna Maria Costa vel Anders rzecze potencjalnym wyborcom na spotkaniach: „Jestem córką generała, ja się nie dam”, ale nie mówi Podlasianom tego, co wcześniej wyborcom w Warszawie: „Mam o wiele więcej znajomych w Platformie. Kiedy dowiedzieli się o moim włączeniu się w kampanię wyborczą PiS nie byli zadowoleni. Ale program PiS teraz najbardziej mi pasuje”. Wolne żarty. Z tego wynika, że my – wyborcy – nie jesteśmy w stanie przewidzieć, program jakiej partii będzie „pasował” pani Anders za cztery lata. Kandydatka, czy pchła szachrajka?

Z całym szacunkiem, ale to, że pani Anders jest córką generała wszyscy dobrze wiemy. Istniej jednak bardzo duże prawdopodobieństwo, że pani Anders nie ma zielonego pojęcia kto my, Podlasianie. Dzisiejszy zmasowany desant parlamentarzystów PiS, mający poprzeć panią Anders jest wielkim nieporozumieniem i bardzo niepoważnym traktowaniem nas – wyborców. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, iż sam w sobie jest śmieszny.

„Ja się nie dam”, a przed czym pani Anders się nie da? Wypada wrócić do „aktówki”. Takie na siłę serwowanie kandydatów z „nikąd” kojarzy mi się z położoną na łopatki czerwoną epoką, wtedy też przywożono nam kandydatów w „aktówkach”. Więcej powagi, bo my tu i teraz żyjemy, i doskonale wiemy w czym rzecz.