Łomża ma się dobrze, plasuje się w połowie stawki…

Nierzadko rankingi są „krzywym zwierciadłem” a nawet krzywdzą. Kilka miesięcy wstecz dość szczegółowo pozwoliłem sobie napisać o rankingach i magii czynionej przez ich twórców za pomocą arytmetyki. Rankingi są modne, lubiane, wciąż ogłaszane. Nie zawsze jednak potrafią być „uczciwe”, stosownie porównywalne i dające równe szanse ocenianym.

Porównywanie w różnych obszarach wielkich i dużych aglomeracji z tymi średnimi oraz mniejszymi miastami, i pakowanie ich w jednym zestawieniu jest często niepoważne, wykoślawia rzeczywistość i daje pole do popisu mało rozważnym krytykom. Porównywanie możliwości i szans np. takich potęg jak Warszawa, Kraków, Łódź, Wrocław, Gdańsk, Szczecin z takimi miastami jak np. Chełm, Grudziądz, Łomża, Mysłowice, Siedlce, Suwałki i ujmowanie tego w jednym zestawieniu może odbiorcę „oszukać”. Nawet, jeśli jest to robione rzetelnie, przy zastosowaniu odpowiednich algorytmów, potrafi „niesłusznie” tych „mniejszych” plasować na dalszych pozycjach.

Jeśli już robi się odniesienia i wyszczególnia miasta, wskazując przy tym ilość ich mieszkańców „od do”, to nie powinno się tego pakować do jednej tabeli, lecz rozgraniczać poprzez oddzielne tabelaryczne zestawienia. Przykładowo, robiąc „Ranking miast dla młodych” uplasowano Łomżę na 56 miejscu. Jest to w mojej ocenie krzywdzące dla Łomży, jak i innych podobnych miast. Takie zestawienie nie powinno mieć miejsca, bowiem to to samo, jakbyśmy porównali Miastkowo do Łomży lub Warszawę do Nowego Jorku i ocenili ich możliwości robiąc zestawienie w jednej tabeli. Wówczas Miastkowo i Warszawa byliby w takiej tabeli na bardzo odległych miejscach.

Uważam, że opublikowany właśnie „Ranking miast dla młodych” powinien składać się z dwóch tabel. W pierwszej powinno się znajdować 38 miast, których liczba ludności i szeroko pojęty potencjał są podobnie wysokie. W drugiej znaleźć się powinno 46 miast z porównywalną do siebie liczbą ludności i możliwościami. Wówczas ranking byłby autentycznym odzwierciedleniem potencjału poszczególnych miast i pozwalał na wiarygodną ocenę rzeczywistości. Przyrównywanie możliwości mrówki do tego, co może słoń jest mało poważne, bowiem zawsze uplasuje mrówkę na straconej pozycji.

Władze miasta i samorząd w ostatnich latach starają się te różnice niwelować. Wśród tych 46 miast o podobnej liczebności mieszkańców i podobnym potencjale, Łomża nie ma powodów do wstydu, gdyż plasuje się w większości ocenianych obszarów w połowie stawki, a często nawet wyżej. Słaba ocena w ww. rankingu w obszarze kultury i rozrywki zaskakuje, gdyż prezydent Chrzanowski, wbrew przeciwnikom, za sprawą przychylności samorządu w dużym zakresie zaspakaja potrzeby społeczności lokalnej. Taka ocena Łomży w ww. rankingu udowadnia, że przedstawiony powyżej mój pogląd ma rację bytu.  Pozdrawiam Czytelników.

PS. Nie twierdzę, że Łomża jest idealnym miastem dla młodych, bo nie jest – w tym algorytmicznym znaczeniu. Jednakże mimo wieku, pamięć mnie jeszcze nie zawodzi i pamiętam z okresu kampanii wyborczej do samorządu, że prezydent Chrzanowski, ale także sporo radnych mieli pełną świadomość tego, że w zakresie „młodych” jest w Łomży jeszcze sporo do zrobienia. I nie ma żadnych podstaw, by sądzić, że o tym zapomnieli.