Spójrzmy prawdzie w oczy…

Bardzo się przejąłem decyzją pani Justyny Korytkowskiej, która podjęła decyzję o rezygnacji z przygotowań do igrzysk olimpijskich w Tokio 2020. Należę do tzw. niedowiarków i postanowiłem szukać prawdopodobnej przyczyny tej rezygnacji, albowiem nie bardzo mi się chce wierzyć, że powodem jest konflikt z samorządem i brak środków na sfinansowanie przygotowań.

Pochyliłem się i spróbowałem zbadać sprawę od strony możliwości osiągnięcia przez panią Korytkowską minimum wyznaczonego do osiągnięcia tego celu w biegu na 3000m z przeszkodami kobiet, które wynosi 9.30,00. Praktycznie wynik trudny do osiągnięcia przez obecne biegaczki regularnie trenujące i uczestniczące na co dzień w zmaganiach na arenach sportowych w kraju i zagranicą, m.in. Katarzynę Kowalską, Mariolę Ślusarczyk, Iwonę Lewandowską, Patrycję Kapała i najmocniejszą obecnie Alicję Konieczek. Skonfrontowałem to z bieżącą tabelą i okazuje się, że wśród czynnych lekkoatletek nie wymienia się nazwiska p. Korytkowskiej na tym dystansie.

Wymienione przeze mnie zawodniczki w większości regularnie biegają 3000m z przeszkodami na poziomie dużo lepszym niż rekord życiowy p. Justyny Korytkowskiej z 2011 roku. Trudno wyniki porównać z pozostałymi biegaczkami za ostatnie trzy lata, gdyż są one w odniesieniu do p. Korytkowskiej nieosiągalne, przynajmniej dla mnie. Z dostępnych wyników nietrudno zauważyć, że na omawianym dystansie p. Korytkowska od czasu pobicia rekordu życiowego w 2011 roku – 9.45,24 biegała coraz słabiej: 2012 r. – 10.06,80; 10.05,03; 2013 r. – 10.31,50; 10.09,28; 10.11,41; 2014 r. – 10.05,55; 9.55,77; 10.06,96; nie ma wyników z 2015 r.; w 2016 r. – 10.10,47; 10.01,97. Tendencja więc wcale nieoptymistyczna, nie rokująca, bez postępów mimo zapewnienia komfortowych warunków przez podatnika. W tym samym czasie czołowe zawodniczki na tym dystansie robiły systematyczne postępy i biegały z czołówką europejską, niekiedy odnosząc znaczne sukcesy.

Trudno zatem znaleźć argumenty przemawiające za tym, by p. Justyna Korytkowska w ciągu ok. pół roku dogoniła czołówkę, od której zdecydowanie odstaje i by mogła osiągnąć minimum pozwalające na udział w tokijskiej olimpiadzie. Należy zatem przypuszczać, że słabe wyniki sportowe mogą być główną przyczyną odstąpienia od walki o udział w olimpiadzie, niż środki do tego celu potrzebne. Z całym szacunkiem dla p. Korytkowskiej, lecz istnieje duże prawdopodobieństwo, że mogłyby być to po prostu pieniądze stracone. Tym bardziej optuję za tym poglądem, kiedy zważyć, że p. Justyna Korytkowska nie jest w orbicie zainteresowania polskiego związku w kwestii udziału w tej wielkiej imprezie w Tokio.

Drastyczny spadek formy p. Korytkowskiej można prześledzić również porównując osiągane przez nią wyniki w innych dystansach biegowych przez nią uprawianych. Rekord życiowy na 3000m z 2014 r. wynosi 9.10,12 w tym samym roku 9.20,83; za 2015 r. wyniku brak, 2016 – 10.01,97. Bieg na 5000m rekord z 2014 r. – 16.13,98; 2015 r. – 17.10,00; 17.08,00; 2016 r. – 16.21,41. I dystans 10000m rekord z 2013 r. – 34.53,41; 2014 r. – 39.23,00; 37.40,00; 35.04,00; 2015 r. – 40.24,00. Zatem wieloletnia inwestycja w tę zawodniczkę nie przynosiła oczekiwanych efektów, o czym dobitnie świadczą zniżkujące wyniki. Pomysł zatem, by walczyć o olimpiadę w Tokio jest w świetle wyników nieco utopijny, mało realny, aby mógł się urzeczywistnić. Spójrzmy prawdzie w oczy, próby obciążenia tymi problemami prezydenta i samorządu są trochę niepoważne, spłaszczające istotę rzeczywistego problemu, próbą ukrycia istoty rzeczy. Kreowanie sztucznego obrazu jest nie w porządku w stosunku do obserwatorów sportu w Łomży, nie powinno być to przekładane na filozofię życia. Pozdrawiam Czytelników.

PS. Prezydent Mariusz Chrzanowski podjął jedyną słuszną decyzję, przerwał ten niezdrowy trend, uszanował podatników łożących na sport i otworzył furtkę dla setek młodych ludzi, którym podoba się uprawianie sportu i chcą to z radością czynić.