Łomża jest miastem niezwykłym…

Najnowszą historię Łomży można by usytuować w miejscu „opowieści niemożliwych”, z przewijającym się pasmem niesamowitych politycznych paradoksów. Częste określanie, że Łomża jest miastem „pisowskim” nie ma odzwierciedlenia w faktach. Nie trudno to udowodnić, co poniżej czynię.

Niesamowita roztropność i wyczucie atmosfery  politycznej w kontekście troski o miasto przez społeczność, stawia Łomżę wśród miast niezwykłych. Wyborcy w Łomży potrafią oprzeć się presji nie tylko polityków, którzy próbują w latach wyborczych narzucać określoną narrację, lecz także hierarchów Kościoła pozwalających sobie otwarcie na wskazania personalne w czasie wyborów na różnych szczeblach. Przez lata nabrałem także przekonania, że wbrew pozorom Łomżanie potrafią słuchać, analizować, nawet karać i dokonywać wyborów w oparciu o własne rozważania. Oznacza to zatem, iż nieobca im jest grupowa dyscyplina, przekładająca się na ostateczny wynik nie zawsze zgodny z oczekiwaniami polityków i wspierających ich hierarchów.

Wiele przykładów przemawia, że Łomża nie jest miastem „pisowskim”, a w ślad za tym szły niespodzianki, które polityków PiS przyprawiały o zawrót głowy. Ale i nie zawsze wybory uwydatniały konsekwentne wskazania głosujących. Pogląd, że Łomża jest „pisowska” zdecydowanie obaliły wybory na prezydenta w 2010 roku, kiedy tuz formacji PiS, Lech Kołakowski, odniósł sromotną porażkę z kandydatem SLD, wcześniej członkiem PZPR, Mieczysławem Czerniawskim. W prawdziwym „pisowskim mateczniku” taka niespodzianka byłaby niemożliwa. Była to zatem potężna porażka PiS i hierarchów łomżyńskich, co tym drugim zupełnie nie przeszkadzało, by swoim zwyczajem szybko nawiązać współpracę z lewicowym prezydentem. W konfrontacji z obecnym układem sił w Łomży, ale i kraju, postawa hierarchów wydaje się co najmniej szokująca.

Swą niezwykłość pokazali Łomżanie w wyborach uzupełniających do Senatu. Nie dali się zwieść pięknym mowom, wypełnionym obiecankami i achami. Jakby podświadomie zaświtało w umysłach wyborców, że pani Anna Anders niewiele może i niewiele zechce. W Łomży wolą wyborców została pokonana przez kontrkandydata z PSL. Przeczucia Łomżan się spełniły, pani Anders w mig zapomniała o grodzie nad Narwią i wolała za ciężkie pieniądze podatników latać po świecie a jej cacanki okazały się bajkopisarstwem.

Łomżanie najbardziej pokazali odporność na presję decydentów i pisowskie mrzonki w wyborach samorządowych w 2018 roku, głównie tych prezydenckich. Czym bardziej „kopano” pana Mariusza Chrzanowskiego, tym większe zyskiwał poparcie. Pisowska kandydatka - wsparta armią ministrów, politycznymi decydentami i hierarchami - nie uwiodła wyborców. Kandydatka PiS ostatecznie odniosła klęskę, wyborcy zaufali usuniętemu z PiS p. Mariuszowi Chrzanowskiemu. Na dodatek kandydat KO, Maciej Borysewicz, wycisnął znakomity wynik. Porażka PiS i hierarchów Kościoła była tak gigantyczna, że ci drudzy do dzisiaj nie mogą się z nią pogodzić i widać na znak protestu nie zastosowali wariantu z 2010 roku, więc szerokim łukiem omijają Ratusz, choć on już od lat lewicowy nie jest.

Przez Łomżę śmigają precedensy, gonią się wzajemnie i udowadniają, że Łomża jest miastem niezwykłym. Człowiek, który z ramienia PiS kandydował w 2010 roku na prezydenta dostał lanie od kandydata lewicy, by kilka lat później - skupiony nad coraz szybszą koleją - dostać tysiące głosów Łomżan, choć żadna ze stron nie potrafi konkretnie, głośno wymienić jego zasług. Precedens, który urodził precedens kolejny. W historii Łomży są dwie osoby, które swymi działaniami pomogły przyciągnąć do miasta wielkie pieniądze. Należą do nich byli posłowie: Mieczysław Czerniawski i Bernadeta Krynicka. W podzięce jedna i druga osoba nie dostała wsparcia od wyborców na tyle, by spełniać się w tym, co najlepiej potrafią. Pociągnięcie Łomżan ryzykowne, bo w dość niewyszukany sposób pozbyli się posła, pozostając na łasce jednego, wielokadencyjnego, co nie znaczy, że dla miasta zasłużonego.

Idą kolejne wybory. Nikt nie wie, w jakiej ostatecznie formie się odbędą. Czy i tym razem będziemy mieli do czynienia z paradoksem? Andrzej Duda ostatnimi miesiącami (przed atakiem koronawirusa) wpadał kilkakrotnie na Podlasie, ale każdorazowo omijał Łomżę szerokim łukiem. Czyżby doszedł do podobnych wniosków, jak moje, że Łomża nie jest „pisowska” i może go spotkać wielka niespodzianka w tym mieście paradoksów? Najnowsza historia Łomży wskazuje, że wszystko jest możliwe. Pozdrawiam Czytelników.