Najpierw wpisano się w „polityczną” voltę, później pogrożono paluszkiem i karności szukano, a teraz zabłyśnięto kontrą…

Przed czterema laty, kiedy Mariusz Chrzanowski władzę w pięknym stylu wziął, wraz z radnymi udał się na Mszę Św. za pomyślność Łomży i w intencji nowej rady oraz prezydenta, która została odprawiona w kościele OO. Kapucynów Parafii pw. Matki Bożej Bolesnej. Nikt z radnych do kościoła innego nie pobiegł, bo i nikt z biskupów nie zapraszał, więc nie wypadało napierać bez plenipotencji. Nienaganne, poprawne, pokorne.

Lat cztery upłynęło, Mariusz Chrzanowski władzę wziął w jeszcze piękniejszym stylu i niemal z już tradycyjnego przyzwolenia, wraz z nowo wybranym samorządem w to samo miejsce postanowili się udać, by jak Bóg przykazał rządzenie rozpocząć od błogosławieństwa. I zanim środowy ranek tegoż dobrodziejstwa dostąpi, doszło nagle do dróg rozwidlenia. Pasterz najważniejszy postanowił, że On błogosławieństwa udzieli w świątyni największej w mieście. Zaskoczenie, konfuzja, zakłopotanie.

Najpierw wpisano się w „polityczną” voltę, później pogrożono paluszkiem i karności szukano, a teraz zabłyśnięto kontrą. Podziały to czyjaś specjalność, rzec by można o zamyśle odprawienia „mszy na przekór”. Odbieram to jako zamysł pyszny, podlany świadomą arogancją, mączysty jednym słowem. Nie śmieszny ajuści, lecz godny politowania się zdaje. Podział niełatwy, bo radni to nie główki kapusty, że dwadzieścia trzy z nich z łatwością poszatkować można po równemu. Poza tym istoty to myślące, więc podział tym bardziej trudny, równorzędnie wręcz niewykonalny a jednak świadomie czyniony. Po co ta ostentacja? Komu tak naprawdę jest ona potrzebna? Gdzie w tym oczekiwana powaga i majestat? Środa ta sama. Ranek ten sam. Godzina ta sama. Bóg ten sam.