Pożegnanie...

Układałam tę mowę w głowię od jesieni zeszłego roku. Wiedziałam, że przyjdzie ten moment, a mimo to rozdarło mi serce. Kilka dni temu dowiedziałam się, że niestety zrobiło się zbyt ciasno dla mnie w organizacji, której poświeciłam większość dorosłego życia. Gdy zaczynałam ponad 10 lat temu pracę na rzecz rodzin uchodźczych nie zdawałam sobie sprawy jakie to może rodzić konsekwencje, jako idealistka zakładałam, że tylko dobre.

Środowisko, w którym żyję oczekiwało, że porzucę to działanie dużo wcześniej. Wymagało wręcz tego, ale praca na rzecz drugiego człowieka była moim priorytetem. Ostracyzm był okrutny, ale z czasem malał. Malał, bo otwieraliśmy ludziom oczy na świat pełen zrozumienia i różnorodności. Niektóre kontakty i znajomości się urwały, ale to akurat była selekcja naturalna dotycząca wartości.

Tym razem „poproszono” mnie o rezygnację ze swoich politycznych poglądów.

Świetlica dla dzieci stała się moim dzieckiem, tu zawarłam przyjaźnie na całe życie, tu zyskałam rodzinę z wyboru. Wolne popołudnia nie istniały. Pamiętam wieczór, gdy opuściłam zaproszonych do siebie gości, bo musiałam pojechać do szpitala, w którym znalazł się I. dźgnięty nożem, tylko dlatego, że mówi innym językiem.

Pamiętam ten strach do dziś. Pamiętam próby ukręcenia łba sprawie pobicia naszej podopiecznej pod pocztą i ściągnięcia jej hijabu. Pamiętam, gdy z miesięcznym synem na ręku organizowałam zbiórkę 1 mln zł na immunoterapię dla naszej S., która miała zaledwie 3,5 roku.

Pamiętam pracę po 12h od początku lutego, gdy syn widywał mnie głównie na zdjęciach.

Miałam tylko krótką przerwę, do świetlicy wróciłam, gdy syn skończył 4 miesiące.

Czy żałuję?

Nie żałuję ani jego dnia, ani jednej godziny. A to tylko promil różnych sytuacji.

Bo pamiętam też te wszystkie uśmiechy, wycieczki, wyjścia i zajęcia, te spojrzenia pełne ulgi, te uściski dłoni i przytulenia, ten wzajemny szacunek, wesela i narodziny dzieci, wnioski o obywatelstwo polskie, które wspólnie wypełnialiśmy, wspólnie spędzone święta katolickie i muzułmańskie.

Nauczyłam się też, że rozwój i rozrost organizacji to nie zawsze rozwój. I jeśli kiedykolwiek przyjdzie mi zwolnić drugiego człowieka to zrobię to osobiście. Nie lubię też słuchać od osób, które nie były na miejscu od kilku lat, że liczy się przecież dobro Łomży.

Przygotowywaliśmy się właśnie do nowego roku szkolnego i najważniejsze jest dla mnie, że świetlica pozostaje w dobrych rękach.

Może gdybym biegała z innym banerem, nie musiałabym tego pisać. Przez lata swojej działalności umiałam rozdzielić różne sfery swojego życia publicznego i prywatnego, ale zawsze i na każdej płaszczyźnie walczyłam o prawa człowieka, o jego godność i poszanowanie.

A przecież mieliśmy koszulki z art. 32 Konstytucji RP:

1. Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.

2. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

Trudno jest mi się pogodzić, że władze organizacji niosącej na sztandarach równość, tolerancję i zrozumienie , będą oczekiwały od swoich współpracowników, że Ci nie będą się angażować w działalność publiczną w ramach partii politycznej. Przecież równość tolerancja dotyczą takich aspektów życia jak: płeć, wiek, wyznanie, przynależność do mniejszości etnicznej czy właśnie poglądy polityczne. Gorąco wierzyłam, że w Fundacji Ocalenie liczy się praca i poświęcenie, a poglądy polityczne i przynależność partyjna nie ma znaczenia. Nigdy nie będzie mojej zgody na nierówne traktowanie i dyskryminację osób w życiu społecznym z powodów politycznych.

Kończę z poczuciem wykonania misji i otwieram powoli następne drzwi.

I jeśli kiedykolwiek odwrócę się do drugiego człowieka plecami, to tylko po to, aby przetrzeć mu trudny szlak i przeprowadzić za rękę przez trudy.

Jestem przekonana, że ta sytuacja jest początkiem nowego pomysłu, który będzie realizowany w naszym mieście w celu szerzenia idei tolerancji i zrozumienia.

PS. Zdjęcie nieprzypadkowe.

Alicja Łepkowska - Gołaś