Na koniec zapytam panią skarbnik, czemu nie była taka mądra sesję wstecz…

Temat uruchomienia Komisji Rewizyjnej Rady Miasta wypłynął z chwilą perturbacji związanych ze sprawą realizacji projektu pn. „Stop wykluczeniu…”. A przede wszystkim z umową i płatnościami dla firmy, z którą miasto podpisało umowę na administrowanie siecią objętą tym projektem. W trakcie nie tylko sesyjnych dyskusji wypłynęło, że miasto nie bardzo miało z czego sfinansować tę umowę, a ponadto część radnych nie bardzo rozumiała, za co miasto wykładało blisko 20 tys. zł miesięcznie tej firmie. Na wcześniejszej sesji radny Tadeusz Zaremba po wysłuchaniu wyjaśnień skarbnik miasta na pytanie radnego Macieja Borysewicza, zapowiedział publicznie, że sprawy nie pozostawi samej sobie i skieruje ją do CBA. Podczas ostatniej sesji, radny Zaremba, tłumacząc że okres wyborczy nie jest odpowiednim momentem na robienie zamieszania, złożył wniosek, aby sprawę całego projektu zbadała Komisja Rewizyjna Rady Miasta, do czego radni się przychylili.

Komisja rewizyjna, czyli komisja wewnętrzna, bo tak można nazwać badaczy własnej, mocno spieprzonej sprawy, w mojej ocenie niczego nie wyjaśni. Nawet, jeśli radny Zaremba daje gwarancje, iż sprawy mocno dopilnuje. Z prostego powodu: radny Zaremba jest sam, członków zaś co nie miara. Zatem nawet wniesienie odrębnego zdania utonie w opinii większości. Kontrola siebie samego – w kontekście nieprawidłowości w realizacji projektu, rozciągniętego na dwie kadencje różnych decydentów ratuszowych – to oczywista strata czasu. I nawet w obliczu prawdy, wyniki takiej kontroli wewnętrznej będą odebrane przez opinie publiczną w negatywnym znaczeniu. Chyba, że przyjmiemy wykładnię prących obecnie do władzy, że białe niekoniecznie jest czarne a czarne niekoniecznie białe. Przyjmując takie kryteria, raczej pewnym jest, iż kontrola wewnętrzna wyda jedynie słuszny wynik w tej sprawie, w zasadniczym zakresie obciążający tych, którzy od korytka zostali odsadzeni. Potwierdzeniem na tę moją analizę są choćby słowa wice Garlickiego, który podczas jednej z sesji stwierdził, że poprzednia władza z realizacją projektu kulała, a obecna naprawiała. Być może z prawnego punktu widzenia całość ma ręce i nogi, z moralnego zaś niekoniecznie.

W obliczu wcześniejszych przykładów działań komisji wewnętrznych i kuriozalnych wyników pokontrolnych, jawi się obserwatorom problemu jakaś fantasmagoryczna wizja kwadratury koła. Ale nie do końca. Okresowe kontrole zewnętrzne na pewno w jakimś zakresie mogą rebusy rozwikłać. I to powinno być wyznacznikiem kierunków, jakie powinni obrać w wielu sprawach przedstawiciele samorządu, zauważający nieprawidłowości. Bo tylko rzetelne podejście do problemu, pozwoli mówić o dobrze spełnionym obowiązku.

Rzetelna kontrola, bezstronne komisje mogą i powinny być gwarantem uczciwego działania i uczciwego rządzenia. Do lamusa powinno się odstawić mechanizmy, które przez lata sterowały codziennością, a dla rządzących były wygodne, wręcz komfortowe, gdyż pozwalały uniknąć problemów. Jeszcze słychać dźwięk haseł zeszłorocznych wyborów. Wciąż uzbrojeni w cierpliwość, mieszkańcy czekają na ich realizację. A wiele z nich niosło przekaz uczciwości i rzetelności w sprawowaniu funkcji publicznych. Przynajmniej ja chętnie bym pisał o tych sukcesach, które nierzadko w ocenie opinii publicznej są ważniejsze od łatania dziurawych dróg, czy opowieści o patriotyzmie.

Na koniec zapytam panią skarbnik, czemu nie była taka mądra sesję wstecz i potwierdziła w odpowiedzi na zapytanie radnego Borysewicza, że pieniądze na opłacanie firmy, z którą w ocenie tegoż radnego zawarto „wątpliwą umowę”, są wirtualne. Na ostatniej zaś sesji, z uśmiechem na ustach wykazała bohaterstwo, oznajmiając, że teraz radni przegłosowali pieniążki na ten cel i wszystko jest ok. Oznajmiam odpowiedzialnie pani skarbnik: nie jest ok dla wszystkich. I ci niewszyscy trzymają radnego Zarembę za słowo, że sprawę poznamy od przysłowiowej podszewki.