Quinaprilum stało się konieczne, czyli refleksje na przydomowej ławeczce…

Chłodno jest, a jednak kilku nas wiekowych przysiadło wczorajszym popołudniem na zimnawej ławeczce. Z początku dyskusja nie była zbyt płynna, tematy padały banalne i w większości na tej samej ławeczce wcześniej przegadane. Wiadomo, ziąb w jakimś zakresie filcuje umysł, szczególnie takim jak my, którzy mają bliżej jak dalej. Lecz nagle, jeden ze średnio mi znajomych rzucił temat mających się odbyć wyborów do parlamentu.

Nie odzywałem się, choć ochotę miałem przemożną. Ale nie wypadało, gdyż mocno pomarszczony dyskutant rzucił wątek prowadzonego przeze mnie bloga. Opinie różne były, ale w przeważającej ilości raczej pozytywne, tak to przynajmniej odebrałem. Te w pełni krytyczne natomiast należałoby krótko odbić, albowiem padały z ust osób nie mających „tego czegoś”. Aby mieć „to coś”, nie wystarczą fakultety i pól szafki przeróżnych dyplomów. Takich mocno kształconych znam w mieście i powiecie co nie miara. Dęciaki to są, mój drogi czytelniku. Uzbrojeni w kilka kolejnych tytułów, doktoratów nawet, nie zrobią postępów z powodu braku „tego czegoś”, czym inni są obdarzeni i zasługują na szczególny szacunek. Ludzkich i z „tym czymś” znam również co nie miara. Z satysfakcją muszę przyznać, że jest to pokrzepiające, w tym okresie paranoicznej gonitwy za „byciem kimś” i łatwym pieniądzem.

Przepraszam, ale odbiegłem od wyborów. Otóż moi towarzysze ławkowi, o przewodniczącej rady, kandydatce do sejmu się rozgadali. Oceny padały przeróżne, w większości łagodne w tonacji, choć okraszone krytyką. Opinie w moim odbiorze raczej mdłe i takie jakieś komunistyczne. Rozumiem ich, sam w tym czerwonym kieracie przez niemal całe zawodowe i społeczne życie zapieprzałem. A niby gdzie indziej maltretować się miałem. Dziękuję matce rodzicielce, że nie pod Irkuckiem owe oblewanie czerwienią miało miejsce.

Wspomniany wyżej pomarszczony przez ząb czasu, jedynie w ilości zmarszczek zupełnie podobny do mnie, stęknął, iż według niego przewodnicząca, kandydatka w porządku jest. Uzasadnienie jednak pachniało wyartykułowaniem jej prezencji, i pozbawione było konkretów. Takie wiecie, ona ładnie wygląda w telewizji, jak oglądam sesje, a i ponoć kontakty ma panowie. Stęknięcie dla mnie mało przekonujące, rokujące przykre zaparcia, czyli kolejną obstrukcję na najbliższe lata. Wspomniane kontakty przemilczę. Ukryte myśli moje głośno poparł najmłodszy z uczestników ławkowej debaty. Walnął śmiało, niczym ze sztucera, że nie ma się co certolić, ona nie daje sobie rady w radzie, często się kompromituje, nie ma wiedzy, wciąż wspiera się prawnikiem, strata czasu i publicznych pieniędzy. Gadał nieźle, poparł go, siedzący z brzegu też trochę mniej wiekowy, niż my ramole i płynnie zagaił woda sodowa, wazelina do władzy, mielenie sloganów, podatna na wpływy, raczej trzeba ją wymienić w radzie, a nie forsować do sejmu, dla mnie to kpina z poważnych spraw.

Na ławce wiercenie się zaczęło, tyłek sąsiedni tyłek otarł, bo ciasnawo było, a po wypowiedziach dwóch ostatnich i mojej trzeciej ukrytej, deski przykurczyły się nieco. Niektórzy, z minami patriotów, napęcznieli, spocone dłonie o napięte na brzuchach kurtki otarli, barwy czerwonej nabrali. I doszło do zwarcia niekontrolowanego. Co ty będziesz pieprzył, aż taka zła nie jest walnął jeden głośno, zapowietrzył się i nie dokończył, gdyż następny wymachując pięścią starał się udowodnić, że nie macie racji, krzywdzicie kobietę, ale argumenty nie padły. Dwóch wcześniejszych oponentów nie zmieniło zdania, stali twardo przy swoim. Najmłodszy zakończył panowie, patrzę na sesje uważnie, jak by nie było zmiany trzeba, czas coś w tej radzie robić, nie ma żadnej kontroli nad władzą, ale żeby zaraz awans do sejmu, bądźmy poważni, miasto wcale nie będzie miało posła przy waszym gderaniu, grzejecie tyle lat tę ławkę, a żaden z was nic konkretnego nie namacał.

Po słowach młodszego, zakotłowało się jeszcze bardziej. Gadka przestała wnosić nowe wątki. Powiało totalnym brakiem argumentów. Wstałem nieraptownie, aby zmarszczki mi nie spadły, przeprosiłem, że pora przyszła na wzięcie Quinaprilum i skierowałem swe żylaste nogi w kierunku mieszkania. Treść ławkowej rozmowy przemilczałem przed żoną. Nie chciałem jej denerwować, ona bardzo nie lubi gadek o podwórkowym patriotyzmie.