Trzy lata temu popełniłem tekst, który zapodział się w przestrzeni medialnej a zdaniem Czytelników wart jest przypomnienia, co niniejszym z drobnymi poprawkami czynię…

Kiepski muzyk mnie nie zwiedzie. Otwarcie piszę, że na muzyce się znam. Potrafię odróżnić fałszywe tony od kojących ucho i poruszających umysł. Dodam otwarcie i bez owijania w bawełnę, że nie łatwo mnie wziąć na lep, czy też odwrócić uwagę i nazwać rzępolenie muzyką. Muzyk tworzy i wykonuje. Pod warunkiem, że muzyk wie i umie.

Kiepskich muzyków nigdy nie lubiłem, od lat do kiedy wspomnienia me sięgnąć mogą. Muzyk z fałszywą nutą sprawia wrażeni oszusta, a i umiejętnie nieuczciwość potrafi zamaskować. Muzyk tego typu czuje się zapewne dobrze i chłoszcze – trzeba przyznać – upozorowanym sznytem, lecz każdą fałszywą nutkę wprawne ucho wyłapie zbytnio się nie wysilając. Muzyk rzępolący, dla mnie przynajmniej, rodzi niemiłe a nawet odrażające skojarzenia. Muzyk fałszujący od zawsze budzi we mnie obmierzłość, taki ulotny blichtr i tak naprawdę pospolitość. Rzępolący muzyk, choćby nie wiem jakie wykształcenie miał,  wywołuje we mnie niesamowitą złość, której opanowanie jest ponad moje siły.

Muzyk nie słyszący swego fałszu, jest nieludzko impertynencki i w całej swej okazałości ordynarny. Kiepskiego muzyka galanteria oraz kurtuazja, wsparte kimś ważnym, ale o podobnie kiepskim słuchu, mogą przy pierwszych dźwiękach niejednego zbałamucić, budząc na pozór zaufanie a nawet zawierzenie, że grać potrafią. Muzyk lipny swą oprawną powagą oszukać potrafi, a więc umie mamić – najlepiej wiedzą o tym ludzie autentycznie miłujący harmonijność.

Muzyk kiksujący właściwie bywa hardy, jest trudny w odbiorze, na pewno zimny i w swej strukturze niezawiły, co budzi w pierwszym odbiorze uczucie infantylnej karności i wymuszać może na słuchaczu atencję. Muzyk fałszujący jest naiwny, bo gdy dokona się analitycznej i generalnej oceny, bez przeszkód odkryje się jego sztuczną przewagę nad innymi. Muzyk rzępolący nieustannie zniewala, wywiera presję, może i ogłupia mniej wprawnych słuchaczy, a już na pewno przoduje siłą iluzorycznego wyrazu.

Muzyk koślawiący nutki wiecznie bałamuci swą odświętnością i okrucieństwem sztucznej godności, które użyte wspólnie potrafią wykoślawić odbiór słuchaczy do niewyobrażalnego wręcz kalectwa, na co dowodów multum mieliśmy i mamy. Muzyk fałszujący – przede wszystkim – kojarzy się z okrucieństwem, na jakie narażone są ucho i umysł słuchacza. Muzyk rzępolący, podparty stronnikami o równie kiepskim słuchu, ma zawsze wygórowane aspiracje, a to potrafi zdemolować nawet najlepszą orkiestrę. To wszystko logicznie usystematyzowane pozwala takiego muzyka nie znosić do bólu.

Ale spójrzmy wkoło, posłuchajmy uważnie i co usłyszymy? Spacerując ulicami Łomży, wyłapać można bardzo uporządkowane dźwięki. I nie jest to wynikiem jedynie dezynwoltury, lecz trzeźwej oceny rzeczywistości. Trzeba tylko chcieć słuchać i poszukiwać dźwięków bardziej optymistycznych, klarownych, uporządkowanych, bardziej przyjaznych człowiekowi, poprawiających samopoczucie i oddalających myśli od prostracji dnia codziennego. Łaknijmy ciepła, życzliwych w trudzie tych czasów niesfałszowanych dźwięków. Piszę odpowiedzialnie, dajcie sobie spokój ze słuchaniem rzępolenia, gdyż fałszujący muzyk ułudę sieje i harmonii w żaden sposób nam nie zapewni. Muzyk fałszywy już taki jest, niestety. Żeby grać, trzeba się na muzyce znać.