Nie miałem wiedzy, że w Łomży istnieje Korpus Wojsk Uśmiechu. Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu odwiedził mnie…

Warszawka nam robi niespodzianki, ministerstwo sprawiedliwości się przebranżowiło, kandydaci się rychtują do skoku na wiejską, sadowa się okopuje, radni szykują roszady, prezydent tyra, biblioteka traci profesjonalną siłę, wice obiecuje podwyżki, szpadle do VB ostrzą i dzielą, kolei ani zwykłej, ani ekspresowej nie widać, radny Wiesiek robi szpagaty, nutka jeszcze nie łapie tonacji, młodzi piłkarze szykują się do walki, park przemysłowy stoi na swoim miejscu, Łomża oddycha. Pomyślałem, że mimo wszystko czytelnik dla mnie najważniejszy, więc niespodzianka w formie lekkiej rozprawki do porannej kawy za wierność się należy.

Nie miałem wiedzy, że w Łomży istnieje Korpus Wojsk Uśmiechu, w skrócie KWU. Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu odwiedził mnie dowodzący tą formacją Brygadier. Od razu wyczułem, że lekko trącony - trudno powiedzieć czy wódką, czy piwem, węch mój zbiegiem lat stracił na wartości. Humor miał przesympatyczny, usiadł i od razu walnął otwartą gębą w czym rzecz. Rzecze on, że radni uchwałę w sprawie pocisków ratują, że wojewoda nie da rady i nie ma obaw, więc strzelać będzie z czego. W związku z tym uważa, że taką troskę o strzelców trzeba uczcić. Po chwili usłyszałem cel właściwy jego wizyty w mym domu. Otóż Brygadier postanowił zarządzić ćwiczenia, a mnie prosi, bym na piśmie wpompował to wydarzenie w historię Łomży. Strzelectwem nie zajmuję się już od kilku dekad, ale tak ważnej szarży się nie odmawia. Tak zostałem oficjalnym obserwatorem ćwiczeń łomżyńskiego Korpusu Wojsk Uśmiechu i osobistym kronikarzem Brygadiera.

Ogłoszenie ćwiczeń nastąpiło nagle, ku zaskoczeniu większości kadry Wojsk Uśmiechu. Jednakże rozkaz Brygadiera to rzecz święta, więc członkowie formacji nie śmieli sknerzyć i szukać wymówek. Ćwiczenia rozpoczęły się łagodnie, w sobotę, w części przedpołudniowej, lekką zaprawą pod boczek. Prowadzeni rozkazami Brygadiera, w pełnym rynsztunku, ulokowani w wozach bojowych, ruszyliśmy późnym popołudniem do wynajętej bazy w Piątnicy. Operacja nabrała strategicznych rumieńców, rozpoczęło się prawdziwe strzelanie bardzo ostrą amunicją, oczywiście z pełną asekuracją ze strony sił porządkowych. Odłamki fruwały, rykoszety gardła cięły, ale ofiar na szczęście nie było. Z uwagi na brak rannych, opuściła nas młoda sanitariuszka, nie zapomniawszy wcześniej upomnieć się o awans. Brygadier w ferworze pozorowanej walki, nie odmówił jej  tego zaszczytu – białogłowę mianował na porucznika Wojsk Uśmiechu, wzmacniając tym samym Korpus. Odśpiewano „góralu, czy ci nie żal…” i ze łzami w oczach pożegnano uroczy kwiatuszek.

Być może właśnie z tego powodu Brygadier rozkazał użyć pocisków większego kalibru. Zawrzało, świstu nie brakowało, z piosenką na ustach „będzie, będzie zabawa...” ruszono do natarcia. Nie było przelewek – trafili się ranni. Po lekkim opatrzeniu, wszyscy wspólnie przystąpili do kolejnego uderzenia. Łuska za łuską świeciła pustką. Korpus dawał z siebie wszystko, jak ćwiczenia to ćwiczenia. Powoli zmęczenie dawało się we znaki, czachy dymiły, niektórzy zwracali nadwyżkę odurzeni nadmiarem prochu.

Ku radości większości, Brygadier zarządził przerwę na kawę - niektórych o mało nie postawiła na nogi. Jeden z pułkowników, bodajże pracownik agencji z rolnictwem związanej, zaproponował awanse za ofiarną walkę. Posypały się stopnie: przybył, o dziwo, jeden Brygadier, dwóch pułkowników, wymuszony sporym pociskiem major i w ostatniej chwili porucznik. Nie należałem do formacji, nie strzelałem, awans mnie ominął. Zaśpiewano ponownie chóralnie „góralu, czy ci nie żal...” i ruszono do kolejnego natarcia, którego wcześniej kontuzjowani nie wytrzymali a świeżo awansowany major uciekł na czworaka, przerażony gradem przelewających się pocisków. Zmęczenie zmogło także Brygadiera, który szukał wsparcia w objęciach etatowego kapelana Korpusu Wojsk Uśmiechu.

Na placu boju pozostały najsilniejsze głowy. Nowo mianowany Brygadier, po zlustrowaniu pola walki, podjął decyzję wykonania pozostałą grupą desantu. Sprowadzono natychmiast z postoju taxi dwa samochody pancerne i ruszono na stolicę powiatu. Podróż nie była nadzwyczajna, część ze zmęczenia przeniosła się w błogostan, a na dodatek w kabinie przeszkadzały rogi. Skąd były i czyje, nikt nie wie do dziś.

Łomża przywitała nas przyjemnym, orzeźwiającym chłodem i szeroko otwartymi drzwiami na nowy poligon. Spotkaliśmy obcy oddział żeński, odziany na galowo. Rozpoczęła się kolejna bitwa, ale z użyciem pocisków o mniejszym kalibrze i słabszej sile rażenia. Okazało się bowiem, że przy ewakuacji z Piątnicy zapomniano zabrać odpowiedniej jakości i ilości uzbrojenie. Z uwagi na brak współpracy ze strony napotkanej formacji żeńskiej, natarcie nie trwało długo. Przy niewielkim nawale ognia, udaliśmy się w pobliże ratusza bez śpiewu, by nie kusić losu. I tam niesamowicie sponiewierani woje usłyszeli rozkaz z ust Brygadiera, że manewry dobiegły końca, głównie za sprawą braku pocisków do dalszego prowadzenia skutecznej walki. Zmęczona, ale w poczuciu dobrze wykonanego zadania wyznaczonego przez Sztab Wojsk Uśmiechu, kadra udała się na zasłużony wypoczynek.

Pozdrawiam Brygadiera, cały Korpus Wojsk Uśmiechu w Łomży i oczywiście Czytelników.

PS. Dnia następnego Brygadier złożył mi krótką wizytę, by oznajmić, że cofa koledze nominację na Brygadiera. Ja jestem wódz, powiedział, i nie ma tam tego ma się rozumieć. Przyjąłem do wiadomości.