Słowo po niedzieli… kiedy słyszę o próbach wywierania presji na nowych radnych… bezczelne dzielenie i grożenie aksamitnymi paluszkami, czuję się źle…

Na wstępie chciałbym złożyć wyrazy współczucia wszystkim tym, którym publikacje na blogu spędzają sen z powiek. Jestem jednak głęboko przekonany, że materiały i komentarze na nim się pojawiające pozwalają mieszkańcom autentycznie brać udział w naszej ziemskiej wędrówce za radością, szczęściem, godnością i prawdą. Bezpośrednim powodem, który skłonił mnie do napisania poniższego tekstu jest sugestia niektórych komentatorów niniejszego bloga, wyrażona w formie zarzutu, że prowadzę nieuprawnioną krytykę /a nawet stalking/ wobec niektórych osób publicznych. Dlatego jestem odbiorcom bloga winien odpowiedź w wymiarze moralnym /w społecznym i prawnym odpowiedzią są treści na blogu/ odnośnie tak postawionego mi zarzutu.

Wiek, doświadczenie, przejście na emeryturę dają sposobność, aby dzielić czas pomiędzy obserwację i rodzinę, ale i modlitwę. Z góry proszę o wybaczenie niemożności pełnej ekspozycji swoich refleksji, wiążącej się z określonym rozmiarem wypowiedzi. Publikacje na blogu w znacznym zakresie uzupełniają meritum tego tekstu. Zastrzegam, że mogę jedynie postrzegać i analizować wydarzenia niedoskonałym ludzkim rozumem.

Nie jestem zawodowym politykiem ani prawnikiem, dlatego skupię się na wyjaśnieniu wymiaru moralnego zdarzeń i ich uczestników w mieście. I nie dotyczy to tylko minionej kampanii, jej bezpośrednich uczestników, ale i tych, którzy pośrednio, z tylnego siedzenia, zakulisowo, często do tego nieproszeni próbują narzucać swoją wolę. Jesteśmy katolikami, uczestniczymy wspólnie we mszy, więc nie obca powinna nam być druga z sześciu głównych prawd wiary: „Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobre wynagradza, a za złe karze”.

Łomża jest miastem katolickim, wyróżnionym, z siedzibą diecezji, to fakty niepodważalne. To nobilituje, określa prawa, ale i nakłada obowiązki, na wszystkich. Podkreślam: na wszystkich! W obliczu różnych zdarzeń, perturbacji, atmosfery mających miejsce przed kampanią wyborczą, w jej trakcie oraz następujących po niej, nie można inaczej interpretować pojawiającej się krytyki, jak właśnie przez pryzmat Bożej sprawiedliwości, nie zaś jakiejś nieuprawnionej krytyki, czy tym podobnych zarzutów. Nic na tym ziemskim padole nie dzieje się bez woli Bożej. Życie wskazuje, że czynienie dobra nie może usprawiedliwiać czynienia zła. Tak nie postępują uczniowie Chrystusa. W mojej ocenie, naszym najpoważniejszym grzechem jest gwałcenie pierwszego i najważniejszego przykazania, jakim jest miłość Boga i bliźniego, także tego, który jest często niesłusznie określany nieprzyjacielem. Dotyczy to nie tylko wymiaru tego problemu w skali władzy, ale także, a może szczególnie, na poziomie relacji między dosłownie wszystkimi na linii prezydent – samorząd – kościół – mieszkańcy.

Partykularne działania, ukierunkowane wyłącznie na pozyskanie źle pojętej władzy, także nepotyzm i hipokryzja, są przykładami, jak można z pozycji pozornej siły tworzyć mit nieomylności i próbować zawłaszczać obszary zarezerwowane dla samorządu i demokracji. Jest to odpowiedź w wymiarze moralnym na postawione mi zarzuty ww. zakresie. Ale i powinny być one ostrzeżeniem dla wszystkich, którzy uzurpują sobie prawo do władzy w obszarach im kompetencyjnie nienależnych. Odpowiedź szczególnie jednak skierowana jest do stojących najbliżej Ołtarza Boga Żywego, którzy powinni stanowić wzór doskonałości Katolika.

Nie można z jednej strony deptać Prawa Ewangelii /także innych, ustanowionych demokratycznie praw, ale głównie wartości/, a z drugiej strony ustawiać się w szeregu uczniów Chrystusa. Bóg Wszechmogący panuje także nad regułami demokracji i to On właśnie kieruje sercami swoich stworzeń, poddając ich komu zechce w nagrodę lub za karę. Dlatego zamiast narażać siebie i imię Boże na pośmiewisko, starajmy się stawać braćmi i siostrami. Bo cóż nam z tego przyjdzie, że zdobędziemy wątpliwe cele, kiedy zarazem poniesiemy uszczerbek na duszy. Buta upadla, krzywdzi i prowadzi do klęsk. Kiedy słyszę o próbach nieuprawnionej ingerencji w proces układania się samorządu przed pierwszą sesją, wywieraniu presji na nowych radnych przez osoby spoza tego grona, bezczelne dzielenie i grożenie aksamitnymi paluszkami, czuję się źle. Wiem co to Dekalog. Idę z nim przez życie ramię w ramię, przytulam go i pieszczę. Ci od pouczania i grożenia powinni na centralnych ścianach w swoim otoczeniu pozdejmować bogate obrazy i powiesić w ich miejsce Dekalog, wybity tłustą czcionką. Czytać go bezustannie i konfrontować ze swoim postępowaniem. Gwarantuję, że będzie wszystkim lżej.

Taka jest moja odpowiedź na zarzut nieuprawnionej krytyki /też rzekomego stalkingu/. Sianie prawdy i proces próbujący naprawiać nie mogą tak być nazywane. Mówienie o „nieuprawnionej krytyce” i „stalkingu” ociera się o brzydkie pomówienie. Wyrażam przekonanie, że powyższe oraz publikacje na blogu skłonią Czytelników do głębszej analizy otaczającej nas rzeczywistości. Publikacje w oparciu o fakty, przynajmniej w części odsłonią pewne obszary świadomości odnośnie tych najbardziej trudnych spraw, stawianych zawsze w obliczu krytyki /nie przeczę że bolesnej/ osób, które mają z różnych powodów wpływ na społeczność, będących przede wszystkim katolikami. Pamiętając przy tym zawsze, że miłość jest wartością kluczową. Szczęść Boże.

PS. W sprawie publicznie postawionego zarzutu odnośnie rzekomego stalkingu, przeprowadziłem szerokie konsultacje z kancelarią prawną o specjalności w zakresie publikacji w obszarze mediów. W związku z uzyskaniem profesjonalnie przygotowanej wykładni, nie wykluczam kroków prawnych w celu uzyskania zadośćuczynienia za pomówienie.