Weredykom nie warto ufać, gdy niemal na klęczkach zapewniają, iż nie potrafią kłamać…

Pod pozorem szczerości i zamiłowania do prawdy, rzekomi jej wyznawcy potrafią przeszwarcować niebezpieczną truciznę. Za przyczyną czego nie bardzo można ufać rozmaitym weredykom, gdy niemal na klęczkach zapewniają, iż nie potrafią kłamać, wobec czego są zmuszeni mówi ludziom „prawdę w oczy”. Do znudzenia wydobywają z siebie słowa o prawdzie i kłamstwie. Zastanawiam się nierzadko, jaki by mieli wyraz twarzy, gdyby tak ktoś dla odmiany im rąbnął prosto z mostu, bez owijania w bawełnę, co o nich tak naprawdę myśli i sądzi.

Dyskrecja jest co najmniej równie piękną cnotą, jak szczerość. I jak sądzę, jeszcze nigdy nie wyrządziła nikomu krzywdy. Istnieją na to liczne, znakomite przykłady. Miałem multum okazji sam się o tym przekonać. Natomiast niewczesna szczerość była w zbliżonej ilości powodem tragicznych powikłań. Należy pamiętać, że nie każdy posiada umiejętność mówienia prawdy.

Pobratymczy duchowo weredykowi jest doradca z nałogu i powołania. Ten typ zawsze wszystko wie lepiej, wszystko prawidłowo rozumie, poczuwa się do obowiązku doradzania, odradzania i wytykania. Stawia siebie za przykład. On by tego lub tamtego nigdy nie zrobił, a jeśli już, to wiedziałby jak. On by tego nie powiedział, nie dał się oszukać i odrwić, jego nikt „nie wpuści w maliny” itd. itp.

Radcy w najbardziej nieodpowiednim dla nas miejscu i czasie są przy nas i doradzają. Nie biorąc pod uwagę, że nikt ich o to nie prosił. Na nich jednak nikt nie ma wpływu, więc mielą jęzorem i starają się nachalnie eksplikować swoim darem. Doradca z nałogu jest zasadniczo wzorem doskonałości, nieznośny nałóg traktuje jako zaszczytne posłannictwo. Warto jednak, by zastanowili się, a i zapoznali z entourage, czego można się doigrać radząc bez potrzeby i pytania drugiej strony o zdanie. Pozdrawiam Czytelników.

PS. Czy jestem jednym z nich? Wszystko zależy od indywidualnej interpretacji tego co na niniejszym blogu pozwalam sobie napisać. Osobiście nie czuję się jednym i drugim, choć pewnie to bardzo subiektywne wynurzenie. Podejrzewam, że czytelnicy w swoich ocenach będą tym razem dla mnie bezlitośni. Liczę się z tym, ale obiecuję, że każdą opinię uszanuję z należną pokorą. A jak zajdzie potrzeba, odpowiem bez zbędnego besserwisserstwa. Proszę powyższego tekstu nie odbierać, jako prowokacji.