Nie przybył także legalista radny Grzymała Wiesław, drużyna PO też nie dopisała. Stawiło się za to w komplecie prezydium rady…

W dniu wczorajszym odbyło się zapowiadane spotkanie w sprawie „podyskutowania” nad nowymi cenami za śmieci. Spotkały się obie strony – wykonawcza i uchwałodawcza. Ta druga reprezentowana była przez czternastu radnych, tylu naliczyłem i pewnie się nie pomyliłem. Z tej drugiej praktycznie był komplet, bo szef główny (słusznie zresztą) scedował kompetencje na swojego wice, gdyż jakby nie patrzeć było to spotkanie robocze. Z obowiązku uczestniczenia w spotkaniu zwolniła się dziewiątka radnych. Nie wnikam w przyczyny absencji, od badania takich spraw są wyborcy. Temat walcowano godzinami, nie odkrywano ameryki, omawiano rzeczy, które praktycznie były powieleniem argumentów oraz „za” i „przeciw”, czego byliśmy świadkami wówczas, kiedy rychtowano poprzednie podwyżki.

Zabrakło w tym głosu orędownika skrupulatnego liczenia kosztów w tym obszarze radnego Prosińskiego Zbigniewa oraz radnej Jóskowiak Marianny od finansów. Nie przybył także legalista radny Grzymała Wiesław, drużyna PO też nie dopisała. Stawiło się za to w komplecie prezydium rady. Z obecnych dużo miał do powiedzenia radny Domasiewicz Dariusz, ale nie jestem pewny czy pozyskał zrozumienie dla swoich tyrad słownych. Klub PO reprezentował tylko radny Borysewicz Maciej, który monologiem nie odstawał od wcześniej wymienionego a za gestykulację dłońmi miałby pewne miejsce w pantomimie Tomaszewskiego. Skromnością wypowiedzi, choć dość celną, wykazał się radny Cieślik Ireneusz i po krótkiej laudacji szybko „wsiąkł”. Nie wiem na ile zmęczył się monologami radny Kowalewski Tadeusz, ale do końca nie dotrwał.

Po wielogodzinnej debacie radni doszli do konkluzji, jaką w dniu wczorajszym obarczyłem swój felieton, że nie „czy?” tylko „o ile?”. Debata mimo wszystko była podszyta brakiem chęci do wzięcia odpowiedzialności za skalę podwyżek. Uradzono więc, że szefowie komisji stałych rady zaciągną języka u mieszkańców na temat skali podwyżek. Żeby wpaść na taki przedziwny pomysł potrzebowali „jedynie” kilku godzin. Zastanawiam się, jak wybrną z tego rebusu, kiedy usłyszą, że ich wyborcy nie chcą podwyżek, co byłoby odpowiedzią naturalną na zapytanie „ile?”. W moim odczuciu próba scedowania odpowiedzialności na mieszkańców, jest pewną formą asekuracji radnych, którzy w tym trudnym temacie szukają dla siebie parasola ochronnego.

Nie oszukujmy się, podwyżki cen za wywóz śmieci muszą nastąpić. Jest to nieuchronne w świetle tego, z czym mamy do czynienia w tym temacie w całym kraju. Zaproponowana na wczorajszym spotkaniu przez stronę wykonawczą skala podwyżek, po małym retuszu jest do przyjęcia i nie trzeba się bać odpowiedzialności. Podane ceny rosną w stosunku do dotychczasowych o niepełne 30 proc., co w porównaniu z tym, jakie zafundowano mieszkańcom w innych gminach i miastach jest do strawienia. Właśnie posiadanie zakładu w Czartorii ochroniło Łomżę przed wzrostem cen o 60 a nawet 100 proc., z czym mamy do czynienia praktycznie w całym kraju. Forsowany pogląd Ministerstwa Środowiska, że podwyżki nie powinny być duże jest farsą. Jeżeli już, to niech minister wprost powie, jak dokonać tej sztuki i wówczas nie tylko Łomża z tego skorzysta. Ministrowi łatwo przeglądać tabelki zza biurka, a tu na dole trzeba się zmierzyć ze zwałami śmieci.

Czy opłaty są niesprawiedliwe, jak głoszą niektórzy po wczorajszej debacie? Pogląd (zarzut) populistyczny i naiwny, bo przecież w odczuciu płatników, co naturalne, zawsze opłaty będą za duże i niesprawiedliwe. Niestety, ale być muszą, bo miast śmieci ubywać produkuje ich się coraz więcej. I władza wykonawcza oraz radni muszą się z tym problemem zderzyć i uporać, choć przecież problem dotyczy nas wszystkich. Jeśli więc nie chcemy im pomóc, to przynajmniej im nie przeszkadzajmy. Pozdrawiam Czytelników.

PS. Jako, że podwyżki za wywóz śmieci są nieuniknione, władza i samorząd powinni pomyśleć, aby ich skutki jak najmniej były bolesne dla mieszkających samotnie, emerytów i rencistów oraz rodzin wielodzietnych i ubogich. I nie wątpię, że obie strony znajdą rozwiązanie do zaakceptowania.