Mamy do czynienia z „nie bo nie”, zaspakajaniem wybujałych ambicji, czy też walką o strefy wpływów dla pozyskiwania wątpliwego splendoru i próbą nieuprawnionego wpływania na podział publicznych pieniędzy?

Zacznę może od tego, że nie jest moją intencją zamiar skłócania, dzielenia, czy też godzenia środowiska PiS w Łomży. Jestem od tego daleki, bowiem w całym moim „blogowym działaniu” najważniejszy jest interes miasta, co niejednokrotnie wprost starałem się czytelnikom udowodnić. A że ważną rolę w tym odgrywa prezydent Mariusz Chrzanowski, jest rzeczą naturalną i nie powinno budzić zdziwienia, bowiem podważanie woli wyborców w wolnym kraju to profanacja.

Patrząc z perspektywy minionego czasu, nie ulega wątpliwości, że prezydent Chrzanowski doskonale rozumie istotę samorządu i ideę, jaka przyświecała ustawodawcy przy jego tworzeniu. Choć przyznam, że w początkach minionej kadencji miałem pewne wątpliwości, zwiedziony sugestiami niektórych radnych co do tego poglądu. Dalsza obserwacja poczynań prezydenta była dla mnie miłym zaskoczeniem, a radni poszukujący dziury w całym tylko mnie w tym utwierdzili. Tego samego wrażenia nie mogłem odnieść w stosunku do posła Kołakowskiego i działań grupy radnych przez niego sterowanych. Samorząd bardzo często mylił im się z działalnością partii PiS, do której należeli lub z nią sympatyzowali. Ta różnica stron w odniesieniu do interpretacji roli i zadań samorządu pogłębiała z miesiąca na miesiąc podział na „my – przeciw Chrzanowskiemu” i „oni – za Chrzanowskim”, podział, który w podobnej konfiguracji istnieje do dnia dzisiejszego. Alogicznie tracą na tym wszyscy: samorząd, PiS i Kościół, co trudno było wymienionym stronom zrozumieć wówczas i teraz. Mniejsze, że traci PiS, to ich problem, ale przede wszystkim traci samorząd, a więc miasto i jego społeczność, oraz Kościół, który jest tej społeczności nierozerwalną częścią.

Uważam, że obecne zakłócenie relacji wymienionych stron jest sprawą bardzo poważną i dalsze jej bagatelizowanie może przynieść szkody większe niż dotychczas. Na dziś rodzi to złośliwości, ignorowanie i upokarzanie prezydenta, fochy, dąsanie się z byle powodu, szydzenie radnych z radnych itd. itp. Jednakże nadchodzące wybory oraz aspiracje stron tego konfliktu mogą urodzić trudno odwracalne podziały, na czym, jak wcześniej zaznaczyłem, stracą wszyscy. Trzeba podkreślić wyraźnie, że zarzewiem tego konfliktu, w mojej ocenie, na pewno nie jest prezydent Chrzanowski. Zanadto jest dowodów, by sądzić inaczej. Nie z własnej woli został uwolniony z partyjnych umocowań, i w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku wybrał odważnie drogę słuszną – poddał się ocenie społeczności. Gdyby posłowi Kołakowskiemu i hierarchom z Sadowej leżała na sercu troska o Łomżę, bez mrugnięcia okiem uszanowaliby wolę wyborców i godnie przyjęli ich wybór. Ostentacyjne ignorowanie prezydenta Chrzanowskiego i kierowane w jego stronę złośliwości, utrudnianie realizacji zadań, to bezczelny policzek w mieszkańców. Tak nie robią roztropni ludzie, to nieodpowiedzialny brak szacunku dla wartości i zasad. Takie pojmowanie rzeczywistości może zaprowadzić wszystkich w ślepą uliczkę, na dodatek jednokierunkową.

Być może zaskoczę czytelników, lecz uważam, że z tego impasu jest bardzo proste wyjście, a przede wszystkim uczciwe, z zachowaniem wartości i obowiązujących reguł. Zarówno poseł Kołakowski, będący szefem łomżyńskiego PiS, jak i hierarchowie z Sadowej powinni uczciwie zinterpretować pojęcie słowa „samorząd” i rolę, jaką przypisał dla niego i prezydenta ustawodawca. Ponadto przypomnieć sobie powinności, jakie zostały przypisane posłowi przez parlament a hierarchom przez Kościół. Strony tego sztucznego konfliktu muszą zrozumieć, że samorząd nie jest poletkiem do uprawiania politykierstwa, które interes miasta i mieszkańców odsuwa na boczny tor, a ambona nie jest od buntowania ludzi przeciwko ludziom. Pozdrawiam Czytelników.