Frenetyczne fantazje, czyli klechda o lokalnych rycerzach dwóch płci odmiennej, nierozłącznie w parze chodzących i cel mający tożsamy, oboje odzianych w to samo…

Tak wiele prochu w minionym tygodniu wypaliłem, już to jako skryba blogowy, ninie i dla potomności próbujący świadectwo naszych czasów dawać, już to życzliwą radą wspomagając oraczy w słowie szeroko pojętym, że postanowiłem wraz z zaczątkiem weekendu dla wszechnależnej krzepkości w kościach, wszystkich członków latami steranych i przewietrzenia umysłu słów innych skreślić kilka dla odmiany. Zatem serwuję czytelnikom ze swej strony frenetyczne fantazje, czyli klechdę o lokalnych rycerzach dwóch płci odmiennej, nierozłącznie w parze chodzących i cel mający tożsamy, oboje odzianych w to samo pochodzące od słowa sottano, z których jedno spódnicą się zowie, drugie zaś mianowane  rewerendą, pewnikiem dla nadania powagi i dostojeństwa.

Żyje wśród nas dostojna para rżnąca rycerzy, o których rzec można: przyłbice otwarte, lecz łby zakute. Miast miecza, lub dzidy bojowej, chlapią wyzywająco zwykłymi ustami, co im ślina na język przyniesie – nieudolnie wielce, ale nadzwyczaj koturnowo. Rzucają, tym danym od Boga narzędziem na oślep, butnie i bałwochwalczo, strasznie i śmiesznie zarazem, a łżą przy tym aż ucho i rozum słuchaczy wiotczeje. A wiją się przy tym, ozory wywalają oraz oczami przewracają w poszukiwaniu łupu łatwego i naiwnego. W krwiożerczych zapędach gotowi stosy zapalać i gilotyny odrdzewiać, naostrzyć i uruchomić. A wszystko to na pohybel tym, którzy ich zwykłą prawdą obrzucili od stóp do głów i odważnie na celu barykadę postawili. Im kto prawdę głośniej mówi, tym gorzej dla niego.

Kosy odziane w spódnicę i rewerendę na przysłowiowy kamień trafiły. Kamień solidnie odziany w wartości, przed odebraniem których wzorcową pokorą się obronił, kulturalnie rycerzy w sottano do parteru sprowadził i do kąta postawił. Plecy silne i gwardia przyboczna nie pomogli, chlapanie jęzorem też na nic się zdało. Przepiękne wyrzucenie na aut kolejne reakcje wywołało. Para nierozłącznych rycerzy w spódnicach, choć płci odmiennej, pomyje lać zaczęła od rana do wieczora w miejscach różnych – i tych najzwyklejszych, i tych powagą naznaczonych – na bliskich i dalszych, na wszystkich, z którymi, bywało, z jednego talerza jadali. Wierzgają i biegają, knują i sortują, łączą i dzielą, wciąż w fałszu poszukując prawdy. A czym bardziej wściekli, tym bardziej z ust jadem zieją i tyłki obrabiają, z domów, w których niegdyś drzwi przed nimi otworem stały i szczerość ofiarowały. I czym więcej naplują, tym głośniej w miejscu wszystkim wspólnym pieją, zamiast ekspiacji w pokorze i szacunku do bliźniego szukać.

Ci lokalni rycerze, w parze śmigający, ubrani nie tylko w sottano, ale i hipokryzję podlaną obłudą, szlachetnymi postaciami nie były, nie są i nie będą. Do opisania tego poety nie trzeba, ani Słowackim, ani Norwidem nie jestem, jam felietonista prosty, a historia miotających się klechdowych bohaterów jest prozaiczna, fałszem zalatująca, okraszona grzechem i obłudą, dwulicowością, załganiem i kłamstwami. Historia bardzo krótka i w życiowe doznania niezwykle uboga. Działania ich ani śmieszne, ani straszne, są po prostu żałosne. Ta zaraza jest rozpoznawalna, łatwa do odprawienia przez wartości, aby pomówień, kłopotów i mdłości prawdzie zaoszczędzić.

Strudziłem się srodze spisując breweryje okrutne. Spożyję więc jadła nieco i udam się na łoże, na którym moja wspaniała i ludzka matka spoczywała, by odpoczynek dać członkom umęczonym. Ty zaś drogi Czytelniku bloga, obejrzyj się wkoło, czy aby w pobliżu nie ma niegodziwców, zdrajców Twojej szczerości, skorych przyjaźń na drobne rozmienić i ofiarować swoje niecne usługi każdemu, kto chce łatwo tytuły i dobra nieuprawnione posiąść. Pozdrawiam Czytelników.