Powód sukcesu jednych, a porażki drugich jest głębszy i leży w zupełnie innym miejscu, jest wypadkową pewnego procesu…

Jako pilny obserwator sceny politycznej w Polsce, napiszę szczerze, że nie jestem zaskoczony niedzielnym wynikiem wyborczym. Mało tego, nie do końca rozumiem, czemu Koalicja Europejka uzyskała tak znaczący wynik. Ten partyjny zlepek w mojej ocenie odniósł wielki sukces, na który zupełnie nie zasłużył. Sukces PiS, jak próbuje tłumaczyć opozycja, nie jest głównie oparty na rozdawnictwie pieniędzy, czy też wsparciu Kościoła /który w aspekcie wyborczym nie ma już takiej siły jaką mu się przypisuje/. To stało się później, to są pochodne czegoś innego.

Powód sukcesu jednych, a porażki drugich jest głębszy i leży w zupełnie innym miejscu, jest wypadkową pewnego procesu, który trwa od dłuższego czasu i jest prawidłowością tzw. demokratyzacji, jest nie do zatrzymania. W pewnym okresie, przegapionym przez Tuska i jego ugrupowanie, ale również przez innych, doszło do przyspieszenia kształtowania się sceny politycznej w Polsce. Przybrało to formy bardziej zbliżone do systemu mającego miejsce w Stanach Zjednoczonych niż w Europie. I ma to swoje uzasadnienie, o czym poniżej. Sądzę, że kiedy spały PO, PSL i szeroko pojęta lewica, Jarosław Kaczyński zrozumiał w pewnym momencie, że ten proces demokratyzacji trwa i nabiera rozpędu.

W okresie, kiedy PO-PSL chełpili się sukcesem i spijali tzw. pianę w postaci różnych fantów, Prezes Kaczyński skupił się na formowaniu ugrupowań prawicowych i ich sympatyków w jedną, mówiącą wspólnym językiem formację polityczną. Wbrew zarzutom, Kaczyński odebrał czytelnie postępujące zmiany na scenie politycznej, co jest procesem naturalnym w młodej demokracji. Zrozumieniem tego procesu nie do zatrzymania, Kaczyński dał początek tworzeniu się silnego ugrupowania na wzór Partii Republikańskiej w Stanach Zjednoczonych. Tym samym zdecydowanie wyprzedził polską centrolewicę i pozostałych „brykających” po drugiej stronie sceny politycznej.

W tym samym czasie PO, PSL i reszta skupiła się na konsumpcji władzy, na „każdy sobie rzekę skrobie” oraz obronie swojego politycznego „ja”. Z chwilą odejścia Donalda Tuska do Brukseli, a także nadchodzących sygnałów, że pewna formuła się wyczerpała nie pomyślano o żadnym przegrupowaniu. Nie przyjmowano do siebie, że w Polsce kończy się era dziesiątek liderów, że lada dzień siłę powinien mieć jeden kluczowy lider. Zasadniczym błędem na tym etapie było zastąpienie Tuska Grzegorzem Schetyną oraz brak zrozumienia przez liderów innych ugrupowań politycznych, że Kaczyński stworzył nowy projekt polityczny. Panowie liderzy się zagapili.

Stworzenie do wyborów do Parlamentu Europejskiego collage pod nazwą Koalicja Europejska było poważnym niewypałem i z góry skazanym na porażkę. Wyborca doskonale czuł, że nie jest to nowa formacja polityczna o zbliżonych poglądach, lecz zlepek, który na dodatek nie posiada jednego lidera z charyzmą. Panowie liderzy zupełnie nie rozumieją, że owszem, w Polsce nadal istnieje i będzie istniał system wielopartyjny, lecz w kontrze dla pomysłu Kaczyńskiego potrzeba formacji na wzór Partii Demokratycznej w USA – fuzja pod przywództwem jednego wyrazistego lidera, który będzie miał silne umocowanie i będzie narzucał tempo, aby nadążyć za nieuchronnymi zmianami na scenie politycznej. Nie ma innej drogi. Panowie liderzy muszą przyjąć do wiadomości, że część z nich jest „trupami politycznymi”, a ich polityczne aspirację nigdy już się nie spełnią. Okazuje się bowiem, że to nie Jarosław Kaczyński nie idzie z duchem czasu, lecz oni po prostu stanęli w miejscu, co dobitnie pokazała kampania do Parlamentu Europejskiego. W Polsce, naturalną koleją rzeczy tworzy się duopol władzy, co najszybciej zrozumiał lider prawicy. Pozdrawiam Czytelników.

PS. Od dwóch dni bajkopisarstwo PSL, o powrocie do elektoratu na wsi, marzenia Wiosny o potędze, czy intelektualne skecze Partii Razem i jej podobnych kanapowych partyjek są jedynie zabawą w politykę na koszt podatnika. Jeśli to jest ich filozofia przetrwania na scenie politycznej, ok, mają do tego prawo, ale to ich wcale nie upoważnia do psucia państwa.