Prezydent Łomży, Mariusz Chrzanowski, nie eksplikuje, lecz po prostu pracuje…

Wracam do tematu jesiennych wyborów bowiem wciąż uważam, że mieliśmy w Łomży do czynienia nie tylko z paradoksem, lecz staliśmy się świadkami i uczestnikami przełomowego wydarzenia w historii miasta. Wracać trzeba do tych zdarzeń także z powodu pokłosia, które dręczy chwiejne umysły, i które długo jeszcze, jak sądzę, będzie owocowało ostracyzmem niemogących się pogodzić z porządkiem rzeczy i wolą wyborców.

Jestem przekonany, że decyzja Mariusza Chrzanowskiego o kandydowaniu wbrew woli określonych grup nie oscylowała wyłącznie w orbicie jego troski o osobistą przyszłość. Istnieje wystarczająca ilość dowodów, że miał świadomość, w jakim kierunku może pójść Łomża w przypadku jego porażki. Natomiast nie przypuszczeniem, lecz pewnikiem jest, iż te zagrożenia poprawnie odebrali wyborcy. Wraz z nimi Chrzanowski dał odpór chciejstwu i pazerności, co obecnie próbuje się nazywać zamachem na wartości i nienaruszalne schematy. W moim odczuciu, tak artykułowana od miesięcy interpretacja zaprzecza rzeczywistości. Tak wyborcy, jak i sam Chrzanowski zafundowali Łomży równość szans, bez względu na to, kto z kim i z czym się utożsamia, oczywiście pod warunkiem szacunku dla wartości.

Mariusz Chrzanowski swoim przykładem dał nadzieję pracowitym, samodzielnym i znającym swoją wartość. Wbrew wyrażanym opiniom, nie tyle sprzeciwił się PiS i planom łomżyńskich hierarchów, ile opowiedział się za prawdą i pokazał odwagę człowieka wykształconego i rozumnego. Zadbał nie tylko o siebie, lecz i o łomżyńską społeczność, pozwolił jej zauważyć i docenić fakty oraz spojrzeć prawdzie w oczy; dał możliwość mieszkańcom bezpośredniego dotknięcia wartości i wskazania, że nie można ich dowolnie przyporządkowywać, że one są wspólne i niemożliwe do odebrania komukolwiek. Jednocześnie w całym swym działaniu pokazał pokorę i szacunek dla wszystkich bez wyjątku. Udowodnił przy tym, że uprawianie fałszywej polityki prowadzi na manowce, a dyktat zupełnie się zdezawuował. Skumulowanie tych wszystkich czynników pozwala dzisiaj miastu w miarę normalnie oddychać a próby izolacji prezydenta z pewnych środowisk i zdarzeń przybierają formę farsy i zupełnie zatraciły esprit i powagę.

Jeśli piszę o jesiennym paradoksie w kontekście prezydenta Chrzanowskiego, nie robię tego tylko po to, żeby docenić i wziąć w obronę jego decyzję. Robię to przede wszystkim dlatego, że Łomży potrzebna jest nowa wizja wspólnoty i nowa, wypływająca z niej postawa zaangażowania społecznego. Jesienne wybory i umocowanie prezydenta pokazały, że ta transformacja i w rezultacie pojednanie jest miastu potrzebne, jest nieuniknione, że proces ten już postępuje. Warto się zastanowić, co jest konieczne do ostatecznego spełnienia. Na pewno potrzeba szacunku i aprobaty dla demokratycznych wyborów, wypłukanych z kalkulacji i kalekiego „ja”, nie obarczonych socjotechniką i poprawnością polityczną. Sądzę, że minęły czasy, by dla pokoju były potrzebne ofiary, to zbyt wygórowana cena i zupełnie niepotrzebna. Łomża nie jest gigantyczną metropolią, w której trudno odnaleźć się w tłumie. Rozpoznajemy siebie, więc uczmy się siebie. Nie powinniśmy się siebie bać, czy też straszyć. Warto iść za przykładem prezydenta Chrzanowskiego, który nie eksplikuje, lecz po prostu pracuje. Pozdrawiam Czytelników.