Biskup Bronakowski momentami wykazuje postawę, jakby tylko w Łomży ludzie pili alkohol a cała reszta świata żyła w abstynencji…

W okresie, kiedy walczyłem ze sobą, o siebie i rodzinę miałem okazję, jako jeden z wielu uczestniczyć w spotkaniu z Buzz’em Aldrinem, jednym z dwóch amerykańskich astronautów, którzy po raz pierwszy postawili ludzkie stopy na księżycu. W czasie wizyty w Polsce, w przeciwieństwie do mnie, był trzeźwy – nie pił już od wielu lat. Nie ukrywał swojego alkoholizmu, mówił o nim otwarcie, ze szczegółami. Słuchaliśmy w milczeniu. Jego bezpośredniość zrobiła na mnie duże wrażenie, spotkanie było dla mnie pewną formą konfrontacji. Po tym wydarzeniu oraz serii sesji w Instytucie Medycyny Tropikalnej w Gdyni i kilku zwarć z zespołem psychologów, co zorganizowali z wielkim poświęceniem moja żona i mój ojciec, stanąłem na pół dekady na trzeźwych nogach i takimże umyśle. Później potknięcie, roczny dołek, nurkowanie w okolice dna /zapewniam biskupa i łomżyńskich radnych, że nie miała znaczenia odległość do monopolowego, ich ilość także/, po drodze studium z wyjątków Witkacego, nieudana próba ratowania z nałogu jednego z ówczesnych wicewojewodów i w efekcie… do dziś, blisko przez trzy dekady funkcjonuję w bezwzględnej abstynencji. W tamtym czasie miałem okazję, w jednym z ośrodków uzależnień na północy kraju, po raz pierwszy spotkać się z księdzem alkoholikiem, który opowiadał mi w szczegółach, jak wielkim problemem wśród duchownych jest alkoholizm. Upłynęły lata.

Powiedzmy otwarcie, problem jest tu i teraz, jest wstydliwym problemem Kościoła. Bp Tadeusz Bronakowski dużo mówi o problemie alkoholizmu – tłumaczy, wskazuje, piętnuje, łaja, chłoszcze, walczy. O’key. Jednak temat alkoholizmu księży okrywa się zasłoną milczenia. Kościół wręcz udaje, że problemu nie ma. W kręgu księży na temat ich alkoholizmu panuje zmowa milczenia, co w określonym zakresie jest wynikiem działań Kościoła, choć słuszniej byłoby napisać – ich braku, bowiem Kościół heroicznie udaje, że ten problem wśród księży nie istnieje. Zamiata się go pod wykładziny i dywany kurii, parafii, diecezji, plebanii – jest tam w milczeniu chowany. Jednak fakty są silniejsze, nie dają się ukryć, duchowni znajdują się w grupie mocno zagrożonej alkoholizmem, zatem problem jest poważny. Według znawców tematu, ok. 10 proc. księży jest uzależnionych bądź zagrożonych uzależnieniem od alkoholu. To bardzo duży odsetek, większy od publikowanej oficjalnie ogólnej średniej krajowej /7 proc./.

Według dostępnych informacji wiemy, że księża alkoholicy mają do dyspozycji kilka ośrodków terapeutycznych rozsianych po kraju, ponoć część z nich zakonspirowanych. Z osiągalnych danych wynika, że wciągu ostatnich dwóch dekad przewinęło się przez nie setki duchownych. – To pokazuje skalę problemu, na leczenie trafia tylko niewielki procent księży, którzy mają problem z alkoholem. Trudno jednak realnie to oszacować, bo oficjalnych danych brakuje – mówi publicznie jeden ze znanych w kraju duchowny. Skala problemu jest więc bardzo duża w zestawieniu z ilością duchownych w Polsce.

Wiadomo, alkoholizm nie budzi społecznej wyrozumiałości. Alkoholizm nam się nie podoba, jest nieakceptowalny, odbierany jest jako objaw słabej woli, szerokim łukiem omijamy nim dotkniętych. A kiedy dotyczy duchownych, stajemy się bardziej czujni. Bo jakże tak może być, ksiądz który pije potrafi grzmieć z ambony, poucza, umoralnia, święci koszyki wielkanocne, spowiada parafian. W takich przypadkach cierpliwość społeczna napina się do granic wytrzymałości, na alkoholizm księży zgody nie ma. Ksiądz ma emanować przykładem. W teorii brzmi to bardzo intelektualnie, lecz problem leży tu i teraz, krzyczy o interwencję, oczekuje skupienia, także ze strony bp Bronakowskiego, który momentami wykazuje postawę, jakby tylko w Łomży ludzie pili alkohol a cała reszta świata żyła w abstynencji, co jest w jakimś sensie upokarzające dla mieszkańców tego miasta. Mówiąc wprost: hierarcha o takiej pozycji nie powinien w ten sposób promować Łomży, bo ani to mądre, ani zgodne z prawdą. Szczęść Boże.