Ekscelencja był bardzo zadowolony z siebie, niemal rozpierała go duma… Migawka z życia księdza…

Na adres mailowy podany na stronie głównej bloga otrzymałem tekst, który zawierał prośbę o jego opublikowanie. Po kilkakrotnej wymianie korespondencji elektronicznej z adresatem i potwierdzeniu jego danych personalnych, zdecydowałem się tekst poniższy upublicznić. Dane personalne autora pozostają do wiadomości administratora bloga. Tekst jest zgodny z oryginałem. Tytuł, po uzgodnieniu z autorem tekstu, został zmieniony. Zapraszam do lektury.

„W Wigilię rano 2018 roku zostałem wezwany do Pałacu Biskupiego. Przy ławie zastałem już siedzących Pomocniczego, Kurialistę i Proboszcza. O ile ci dwaj pierwsi mieli dość zafrasowane miny, ten ostatni rozwalił się bardzo swobodnie na fotelu, będąc strasznie pewnym siebie. Biskup Główny, Ekscelencja po prostu, pałał jakąś ogromną mściwością; wiem, wiem, że tu i ówdzie trochę ostatnio mówiłem o jego niedoskonałościach. Gdy tylko zająłem miejsce, Ekscelencja od razu szorstkim tonem wypalił, bym mu powtórzył to, co dzień wcześniej powiedziałem Proboszczowi.

Otóż, kilka lat temu Proboszcz poprosił mnie, bym mu pomagał w pracy duszpasterskiej w niedzielę, bo nie będzie miał już wikariusza. Skoro pracowałem na uczelni, nie było problemu z wolnymi od wykładów niedzielami. Proboszcz narzekał, że wikariusz, z którym współpracował przez dwa lata, boi się ludzi i z tej racji żaden z niego duszpasterz. Po kilku niedzielach zorientowałem się, że to raczej z Proboszcza żaden duszpasterz. Cały bowiem jego wysiłek sprowadzał się do odprawiania koniecznych Mszy Świętych, wyspowiadania paru osób i wygłaszania kazań w formie manifestów politycznych, kompletnie oderwanych od czytań biblijnych przypadających na dany dzień. Parafia nie prowadzi jakichkolwiek innych działań duszpasterskich! Moim zadaniem byłoby „przedmiotowe” spełnianie poleceń Proboszcza. Po pewnym czasie zorientowałem się i zacząłem się sprytnie, pod pretekstem skoncentrowania się całkowicie na pisaniu książki profesorskiej, wycofywać z takiej „pseudo-współpracy”. Z nowym wikariuszem wytrzymał miesiąc (!), z kolejnym – sześć miesięcy; w międzyczasie jeszcze kilku innych księży mu pomagało, nie dłużej niż po kilkanaście tygodni; najlepiej dogadywał się z emerytami. Prawdziwy problem zrodził się wtedy, gdy Ekscelencja zażądał, bym zamieszkał u Proboszcza na plebanii i podjął z nim tzw. współpracę codzienną, bo tam – jak przekonywał - jest „dużo grup duszpasterskich” (!). Uff! Musiałem teraz z Proboszczem sprawować Eucharystię w dni powszednie: on zawsze przewodniczył liturgii, wstęp odczytywał beznamiętnie z książki, nie było żadnej homilii; zresztą, Proboszcz nigdy nie wiedział, o czym są czytania, on ich kompletnie nie rozumiał, bo sam niczego z teologii nie czytał od lat; nie ma nawet magisterium; ale najbardziej męczące były te śpiewy trzech-czterech „solistek” (jak je określał Organista), osób kompletnie niemuzykalnych, które „wyły” zaintonowane przez Proboszcza, na ogół wciąż te same, dawne pieśni, zupełnie obok melodii, rytmu i szczególnie tonacji; irytowało to, że w piątek słyszało się np. „Serdeczną Matkę”. Proboszczowi jakby to w ogóle nie przeszkadzało, bo jego strategia od lat sprowadzała się do jednego: nie podpaść parafianom, wtedy dadzą więcej pieniędzy. Trzy kolejne wizytacje kanoniczne niczego nie zauważyły (dlaczego?); jedyna uwaga dotyczyła tego, że ministranci podczas bierzmowania stali w linii prostej, a powinni utworzyć delikatny łuk. W maju Ekscelencja odrzucił moją prośbę o zwolnienie z tej parafii. Nic zatem dziwnego, że w duchu odpowiedzialności za swoją posługę kapłańską począłem głosić słowo Boże; wszak dzisiejsza nowa ewangelizacja kładzie nacisk na słowo Boże, w którym człowiek winien zobaczyć swoje życie. Głosiłem więc słowo Boże w dni powszednie, na apelach jasnogórskich, nowennie przed bierzmowaniem, listopadowych modlitwach za zmarłych, roratach itd.; można powiedzieć – gdzie się tylko dało. Nic więcej. Proboszcz z każdym dniem stroił coraz większe fochy; przestał przychodzić na posiłki (sytuacja trwała pół roku, bez żadnego wyjątku!), uciekał, mruczał coś pod nosem… Cierpiałem bardzo… Przed Bożym Narodzeniem zapytałem go, czy będziemy obydwaj chodzić po kolędzie; chodziło mi o porozmawianie z wiernymi o ich zapotrzebowaniu duszpasterskim w parafii, przypominającej coraz bardziej duchową pustynię, mimo że gospodarczo zadbanej; jego nieco wymijającą odpowiedź odebrałem, że jednak obydwaj. O, jest jakiś postęp - pomyślałem. Ale dzień przed Wigilią, w niedzielnych ogłoszeniach, słyszałem, jak zapowiadał kolędę tylko dla siebie; co więcej, podawał, że po Świętach Bożego Narodzenia będzie w parafii tylko jedna intencja mszalna i że on będzie przerywał kolędę, by przychodzić na tę Eucharystię; zapaliło mi się wówczas czerwone światełko, że lada dzień kończymy tę naszą pseudo-współpracę; wieczorem zatem, po niedzieli pełnej spowiedzi adwentowej, dopytałem jeszcze w zakrystii Proboszcza o kolędę, że przecież umawialiśmy się inaczej; odfuknął, że nie potrzebuje nowoczesnego duszpasterstwa. No i właśnie wtedy, gdy zaczął uciekać w kierunku drzwi, powiedziałem mu kilka „męskich” słów, i to naprawdę „bardzo męskich”, chociaż ich na co dzień zupełnie nie używam.

Dokładnie o powtórzenie tych słów prosił Ekscelencja w Wigilię rano. Odpowiedziałem, że nie mam ochoty tego powtarzać, że takie rzeczy mogą zdarzyć się raz „na tysiąc lat”, że są to tylko ekspresje słowne. Naszkicowałem cały kontekst zdarzenia. Wówczas Ekscelencja wspiął się na szczyt swojej inteligencji i zapytał sondażowo Pomocniczego i Kurialistę, jak zrozumieli odpowiedź Proboszcza na moje pytanie o kolędę, sugerując im, że była ona negatywna (a ja, głupi, chociaż z tytułem profesora nauk teologicznych, niczego nie zrozumiałem!); obydwaj przerywanym głosem odpowiedzieli, że Proboszcz nie zgodził się na to, bym chodził po kolędzie. Ekscelencja, strojąc minę tęgiego filozofa, stwierdził zatem uroczyście, że „odcinamy” współpracę dokładnie w tej chwili. Mam już dzisiaj zamieszkać w Domu Emerytów, a po przeprowadzce Proboszcz wypłaci mi zaległość finansową za siedem lat pracy w wysokości 14 tysięcy złotych. Odpowiedziałem, że jest mi wszystko obojętne, aczkolwiek skoro nie sposób dokonać przeprowadzki w jeden dzień, zwłaszcza w Wigilię, to chciałbym pozostać przez Święta Bożego Narodzenia w swoim mieszkaniu, chodząc tylko na Mszę do innego kościoła. Wówczas ożywił się Proboszcz, rozparł jeszcze bardziej na fotelu, i zapytał: A jak Księdza zobaczą parafianie? Nic mu nie odpowiedziałem, przecież parafian widzę każdego dnia, w sklepach, na przystankach itd.

Ekscelencja był bardzo zadowolony z siebie, niemal rozpierała go duma. Proboszcz jakby teraz zaczynał coś niecoś rozumieć. Ekscelencja wstał i z dużym tupetem wyciągnął w moim kierunku rękę; nie chciałem mu podać ręki; wtedy wręcz błagającym tonem dopowiedział: Jest przecież Wigilia! Odpowiedziałem, że mam zwyczaj podawania ręki przy drzwiach. Odprowadził mnie zatem do drzwi wyjściowych; wtedy podałem mu rękę. Wprawdzie podczas całej rozmowy był nie „rozjemcą”, lecz „stroną”, ale przecież faktycznie jest Wigilia…

Tę Wigilię i Święta Bożego Narodzenia spędziłem w niewyremontowanym pokoiku w Domu Emerytów; nikt z wiernych mnie nie widział. W parafii, w pierwszy i drugi dzień świąteczny, zastąpił mnie nie kto inny jak sam Pomocniczy. Dzień później otrzymałem od Kolegi propozycję zamieszkania i współpracy w innej parafii, gdzie się czuję bardzo dobrze. Ekscelencja nigdy potem się ze mną nie skontaktował. Pewnie cały czas delektuje się rozmachem swojej akcji. Bo chyba raczej nie ze wstydu…

PS. W maju w Seminarium powiesił się kleryk, chciał być księdzem, ale dał za wygraną. Co będzie dalej?”.