Jestem wściekły, niesamowicie wściekły, co zdarza mi się rzadko…

Kurtyna po jesiennych wyborach do samorządu już dawno opadła. Okazuje się, że mimo upływu czasu nie wszyscy aktorzy i suflerzy to zauważyli. Mimo totalnej porażki, uważają, że teatr nie został zamknięty – dla nich spektakl trwa. Dziwi bardzo taka buńczuczna postawa, kiedy się przypomni, jak mało oklasków otrzymali, jak wielkiej kompromitacji doznali. Nadal marnie grają, choć chcą kimś być. Grać każdy może, jeden to robi lepiej, drugi gorzej, lecz kiedy skutki takiego lichego aktorstwa szkodzą nie tylko im, lecz przede wszystkim miastu, samorządowi i Prezydentowi, nabiera to wymiaru ogólnospołecznego, zobowiązującego do publicznej dyskusji.

Wybrani z woli wyborców, prezydent i samorząd wzięli się tęgo do pracy, aby to ogromne zaufanie spłacić. Mają mandaty, to zobowiązuje. Realizują zadania, wspólnie ubogacają miasto, pracują. Co tym czasem robią marni aktorzy i suflerzy? Buntują, dyskredytują, szczują, udowadniają niemożliwe, przekonują, że prawda leży w innym miejscu niż leży itd. itp. Starają się przekonywać, że Prezydent jest zły, a ich zdaniem „mistrzynią świata” jest pani M. To podrywanie autorytetu Prezydenta, próby babrania opinii fałszem, wysyłanie negatywnych sygnałów do decydentów krzywdzi Prezydenta, ale i bardzo naraża miasto na potencjalne, być może wymierne straty. A może się uda, że rządzący dadzą mniej miastu? A w ogóle to czemu dają, skoro wygrała nie ta osoba co miała wygrać? A z jakiej racji Prezydent odnosi sukcesy? Żenujące. Przerażające i porażające jest to tym bardziej, że ci aktorzy i suflerzy dyplomy mają, szkoły słuszne a mimo to wyprute do reszty z morale, przyzwoitości i zdrowego rozsądku. Do czego to może doprowadzić choroba na władzę?!

Całkiem niedawno prowadziłem dłuższą dysputę z księdzem, człowiekiem wykształconym, z mocnym tytułem i sporym zasobem uczciwego postrzegania. Rozmawialiśmy także o Łomży. A że o Łomży, to naturalną koleją rzeczy także o osobach w mieście ważnych. W wielkich superlatywach wypowiadał się o prezydencie Mariuszu Chrzanowskim, ceniąc go za pracę i szacunek dla każdego oraz twarde, słuszne wartości. Przyznam szczerze, że było i o biskupach.

– Zapewniam pana Mariana – rzecze do mnie interlokutor w schludnej sutannie – że gorszy jest Główny. Jest straszliwie mściwy. Jak kurp. Lubi pieniądze. Parafie ocenia przez pryzmat remontów. Duszpasterstwo go nie interesuje. Mediów boi się jak ognia. Pomocniczy to pracoholik, aczkolwiek też pamiętliwy, zaplątał się w politykę i nie popuści, aż M. kimś nie zostanie. Ale u Głównego nie ma empatii. On patrzy na wszystko subiektywnie. Jest nielogiczny, ale straszliwie bezwzględny. Pod względem mściwości raczej niereformowalny. Relacja Głównego do Chrzanowskiego to wierzchołek góry lodowej. Trudno się odbiera takie rzeczy. Natychmiast zmieniłem temat, przygnieciony wrażeniem.

Jestem wściekły, niesamowicie wściekły, co zdarza mi się rzadko. Piszę to jako katolik. Nie wiem, co z tego wynika dla tych aktorów i suflerów, którzy p. Chrzanowskiego - człowieka pracowitego, uczciwego, religijnego próbują pozbawić szacunku, ale wiem, że wielu wiernych się tym gorszy. Wystarczy porozmawiać z różnymi mieszkańcami. Jak oni się gorszą taką postawą, kiedy jest przekraczana granica, kiedy Kościół deklaruje się tak wyraźnie po stronie jednego ugrupowania, jednego polityka, jednej osoby. W mojej ocenie jest to niezgodne ze społecznym nauczaniem Kościoła. Wystarczy spojrzeć w dokumenty, i to nie tylko dokumenty obecnego papieża, ale głównie zapoznać się z tym, o czym mówił Jan Paweł II. Skóra cierpnie. Jestem wściekły, to fakt. Pozdrawiam Czytelników.