Karcenie łomżyńskiej komisji przez pana psychologa Kołakowskiego jest zabiegiem karkołomnym, nie twierdzę, że na zamówienie…

Przyznam szczerze, że z wielką uwagą zapoznałem się na jednym z portali z wypowiedzią p. Pawła Kołakowskiego, psychologa, dotyczącą projektu uchwały radnych Rady Miasta Łomża w kwestii zwiększania ilości punktów sprzedaży alkoholu. Pan psycholog twierdzi, że zwiększenie dostępności alkoholu wiąże się z większą liczbą problemów. Ja dopowiem od siebie, że problemy już powstają, kiedy człowiek się rodzi. Oceniam wypowiedź pana Kołakowskiego za bardzo merytoryczną, lecz niestety według mnie jest ona nie na temat. Pan psycholog osadza swoją wypowiedź wyłącznie na skutkach nadużywania alkoholu, które są ogólnie znane, choć ich każde przywołanie ma swoje pozytywne znaczenie.

Osobiście uważam, że projekt ww. uchwały wymaga szerszego spojrzenia i poddania stricte tego problemu głębszej analizie, ze szczególnym uwzględnieniem dostępnych badań dotyczących bezpośrednio zagadnienia dotyczącego zwiększenia punktów sprzedaży alkoholu, w tym przypadku w Łomży. Zacznę może od wrzutu informacji, która w aspekcie tej uchwały jest warta przytoczenia. Według przeprowadzonych badań województwo podlaskie znajduje się wśród czterech województw, gdzie alkoholu spożywa się znacznie mniej niż w pozostałych dwunastu. Nie sądzę więc, by projekt uchwały grupy łomżyńskich radnych wychodzących naprzeciw sugestiom przedsiębiorców mógł zakłócić tę przychylną dla podlaskiego statystykę.

Forsowany od jakiegoś czasu pogląd, że zwiększenie ilości punktów sprzedaży wpływa na zwiększenie jego spożycia nie znajduje potwierdzenia w faktach, jest w mojej ocenie w znacznym stopniu pustosłowiem. Przytoczę słowa prof. Chrisa Armitage, autora raportu pt. „Zmiana zachowania: Odpowiedzialna konsumpcja alkoholu”, że działania polegające na ogólnych regulacjach dotyczących dostępności alkoholu okazały się być nieskuteczne. Raport zatem zaleca stworzenie programu z zakresu nauk behawioralnych, który odwoływałby się do kształtowania polityki wobec alkoholu tj. kampanie społeczne, kształtowanie cen oraz działań adresowanych do „konsumenta w postaci krótkiej interwencji – psychologicznego wsparcia, mającego na celu zredukowania poziomu konsumpcji alkoholu”, bowiem zabiegi, jak wyżej wspomniałem, ograniczające punkty sprzedaży są nieskuteczne. I na to proponuję zwrócić szczególną uwagę p. psychologowi Kołakowskiemu, ale nie tylko.

Nieco niepoważna wydaje mi się sugestia p. Kołakowskiego, który proponuje członkom komisji ds. alkoholu w mieście zmienić komisje. Coś mi się zdaje, że pan psycholog pomylił adresy, raczej powinien skierować tę propozycję do członków PARPA, na których się powołuje w swej wypowiedzi. Panie psycholog, gdyby ktoś rzeczywiście chciał w Polsce powalczyć z problemem alkoholizmu, to doprowadziłby do rozwiązania Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. PARPA jest książkowym wzorcem zbędnej instytucji, która realizuje anachroniczny model doktrynerski pod państwowym szyldem, konsumując przy tym niemałe publiczne pieniądze, z których połowa idzie na płace i koszty utrzymania biura. Natomiast większości z prowadzonych działań przez PARPA nie da się nijak zweryfikować.

Propaganda za publiczne pieniądze pcha w publikatory tezę, że chwiejemy się na nogach, jesteśmy zapijaczeni, z żądaniem podjęcia radykalnych środków przeciwko alkoholizmowi. Takie działanie jest odzwierciedleniem antypijackich akcji z czasów „czerwone zarazy”, co ma się nijak do rzeczywistości. Karcenie łomżyńskiej komisji przez pana psychologa Kołakowskiego jest zabiegiem karkołomnym, nie twierdzę, że na zamówienie. Przez ostatnie lata spożycie w części krajów europejskich malało, zaś w Polsce rosło. Czy to oznacza, że problem z alkoholem w naszym kraju się zwiększył? Ten wzrost nie jest dowodem, że zaczęliśmy pić na umór, bo to nieprawda. Dane pokazują jasno, że ok. 7 proc. osób wypija niemal 50 proc. całego pitego alkoholu. Oznacza to, że ta część ma poważny problem z piciem alkoholu. Ale to absolutnie nie może rodzić poglądu, by na tej podstawie budować uogólnienia i forsować kulawą politykę opartą na larum. Te uśrednione 7 proc. w skali kraju trafi do sklepu po alkohol bez względu, czy w mieście będzie ich 50 czy 200, to dla nich nie ma znaczenia. Absolutnie nie jest to powodem do karcenia członków komisji, czy kogokolwiek innego optującego za wzrostem punktów sprzedaży alkoholu w Łomży, to jest po prostu nieuprawnione i oparte na populizmie. Dowodem na to są statystyki, których nie należy traktować wybiórczo. Wzrost spożycia alkoholu w Polsce nie jest spowodowany nagle większym piciem wódki czy wina, lecz przede wszystkim piwa, czyli niewykluczone, że trwa proces zmiany kultury picia. Potwierdzeniem tego jest fakt, że w latach 2006-2016 wydatki na zakup alkoholu utrzymywały się na podobnym poziomie. W związku z czym niemal pewne jest, że komplikowanie życia wszystkim tłumaczone problemem, jaki ma 7 proc. można rozpatrywać wyłącznie w skali skandalu. Pozdrawiam Czytelników.

PS. Natomiast bezsprzecznie zgadzam się z p. Pawłem Kołakowskim, co do tragicznych skutków nadmiernego picia alkoholu. Ale to nie powód, żebym dał się zwariować i namawiał do dymisji członków łomżyńskiej komisji ds. alkoholu, którzy podjęli /widać po głosowaniu/ bardzo suwerenną decyzję i zgodną z obowiązującą ustawą. Ocena pracy komisji nie powinna się opierać na nadinterpretacjach pod tzw. „publikę”. Bądźmy poważni, bądź co bądź wszyscy jesteśmy dorośli.