Nie pierwszy raz mknie kolej do Łomży, to znak, że niechybnie zbliżają się wybory do parlamentu…

Nie pierwszy raz mknie kolej do Łomży, to znak, że niechybnie zbliżają się wybory do parlamentu. Poseł Lech Kołakowski informuje, przemawia, konsultuje, udziela wywiadów, zapewnia, przekazuje, sygnalizuje, obiecuje, podpowiada, uzgadnia i tak z górą od dziesięciu lat układa kolejowe tory do Łomży. Teraz już obiecuje obok Łomży, ale za to ma być ekspres, że och i ach, bo poseł ma wizję – ma być perspektywicznie i kosmicznie. Jak długo kolej będzie sztandarowym hasłem wyborczym posła, nie wie nikt. Biję zakład, że poseł też nie ma tej wiedzy.

Prezes i jego totumfaccy zapowiadają, że praktycznie niemal wszyscy obecni posłowie znajdą się na listach wyborczych. Istnieje więc duże prawdopodobieństwo, niemal pewność, że kandydatami z PiS do Sejmu RP będą Bernadeta Krynicka i Lech Antoni Kołakowski. Nie budzi to zdziwienia, kiedy zgłębi się meandry wielkiej i małej polityki. Jak widzę szanse wyborcze obu tych osób? Bez zbędnej filozofii można już dzisiaj obstawiać, że mandaty z woli wyborców posiądą, bez dwóch zdań. Pierwsza za to, że tyra i ludzi postrzega, drugi, że wizję i hobby kolejowe ma. Spora grupa ludzi naiwnie w tę ekspresową kolej wierzy. Ja jestem za nią całym sobą, ale cóż z tego, kiedy ona nie chce powstać i według mnie nie powstanie przez najbliższe dwadzieścia lat.

W minionych wyborach ww. posłowie główny kapitał w postaci zebranych głosów, które ich na Wiejską eksportowały otrzymali z rąk wyborców Łomży oraz powiatów łomżyńskiego, kolneńskiego i zambrowskiego. Zdecydowanie większą ilość głosów zebrał poseł Kołakowski, fan teraz już ekspresowej kolei. Jak głosy się rozłożą w tegorocznych wyborach, tego nie wie nikt. Na ten temat można ewentualnie spekulować. Warto jednak zaznaczyć, że minęło blisko cztery lata, zaistniały różne okoliczności, do czego trzeba również dołączyć tzw. „dorobek poselski”, w tym przypadku ten bezpośrednio odnoszący się do środowiska, w którym posłowie na co dzień funkcjonują, z nim się utożsamiają i mają z nim kontakt. Warto przy tym jeszcze raz cofnąć się na chwilę o cztery lata i przypomnieć, że p. Krynicka i p. Kołakowski otrzymali nie tylko głosy w wymienionych trzech powiatach i Łomży, lecz także w mniejszych ilościach, ale jednak: w siemiatyckim, bielskim, sokólskim, augustowskim, suwalskim, sejneńskim, hajnowskim, białostockim, monieckim i w m. Suwałki oraz Białystok. W każdym z nich bez wyjątku większą ilość głosów otrzymała p. Bernadeta Krynicka. Należy więc zwrócić uwagę, komu i na ile ten kapitał ewentualnie się zwiększył lub jeszcze zwiększyć może, i na ile można to wyborczo zagospodarować? Tym bardziej, że większość z tych miejscowości nie jest zainteresowana mającą powstać „szprychą” /nie mylić z rowerową/, lecz tym co można tu i teraz dla ich środowisk. Wszystko to dodane, o czym wyżej i niżej napisałem może eksplodować wynikiem, który niejednej osobie może postawić dęba włos na głowie, i równie niejednej pokryć lica rumieńcem sukcesu. O tym oczywiście zadecydują wyborcy, a nie prowadzone przez kogokolwiek spekulacje.

Niewątpliwie do gry o Wiejską, bo tak robi każda ambitna partia, stanie z Łomży kandydat Koalicji Obywatelskiej. Kto nim będzie możemy tylko spekulować, lecz wszystkie dostrzegalne znaki na niebie i ziemi wskazują, że będzie nim radny Maciej Borysewicz. Tak sądzę, bo powielenie scenariusza sprzed czterech lat i wystawianie ponownie tego samego kandydata w osobie, z całym szacunkiem, p. Piotra Serdyńskiego może nie gwarantować oczekiwanego rezultatu. KO może w Łomży i ościennych miejscowościach zebrać niezły kapitał pod warunkiem, że wytłumaczy swojemu elektoratowi, iż ich kandydatem jest Maciej Borysewicz a nie p. Robert Tyszkiewicz, któremu bliżej do Białegostoku niż do Łomży. Gdyby znacznie wcześniej tak rozumowano, to być może już dawno to ugrupowanie miałoby posła z Łomży. Panu Borysewiczowi życzę jak najlepiej, bo człowiek to do posłowania przygotowany i, co ważne, meandry polityki zgłębił. Ponadto w każdej swojej wypowiedzi podkreśla, że jest z Łomży, bo jest. Ze zdobyciem głosów na kandydata KO w powiecie łomżyńskim nie będzie łatwo, bo teren został przez PO zaniedbany przez szefa struktur powiatowych Jacka Piorunka, który każdą inicjatywę zawsze kwitował stwierdzeniem, że nie ma co sobie głowy zawracać, bo tam i tak nic nie osiągniemy. Choć pracy w ówczesnym czasie wymagało, teraz byłoby jak znalazł. Ale to nie moje zmartwienie.

Nie sądzę, by w szranki wyborcze do sejmu wystawiono kandydata z partii Jarosława Gowina. Jego ugrupowanie jest częścią Zjednoczonej Prawicy i nie będzie wchodził w przysłowiową drogę kandydatom PiS z Łomży. Jednakże wszystko wskazuje na to, że będzie z tej partii kandydat z Łomży do senatu. W mojej ocenie ten start będzie wyłącznie potraktowany w kategoriach rekonesansu i policzenia zwolenników do ewentualnie przyszłej budowy struktur tej partii w Łomży, co w mojej ocenie ma sens i już wytyczony cel. W świetle tego, co się wydarzyło w Łomży wciągu ostatniego roku, nie tylko w środowisku PiS, Jarosław Gowin słusznie zwietrzył, że jego partia ma duże szanse z powodzeniem zaistnieć na scenie politycznej miasta i jego okolic. Myślę, że robione jest to z perspektywą, że za cztery lata partia Gowina wystawi z Łomży bardzo silnego kandydata do sejmu, i że ten manewr na pewno się uda. Przypuszczam, kto nim będzie, lecz na ten czas przemilczę, gdyż po prostu nie wypada by z ust to moich padło. Od upubliczniania takich ważnych politycznych zamierzeń jest Jarosław Gowin. Dodam tylko, że w mojej ocenie pomysł to przedni oraz dla przyszłości Łomży węzłowy, stabilizujący i uczciwy . Pozdrawiam Czytelników.

PS. Ten felieton traktuję jako wstępniak. Nie wykluczam, że z chwilą podania daty wyborów i rozpoczęcia oficjalnej kampanii wyborczej, będę w kolejnych felietonach zabierał głos na temat wyborów do sejmu i senatu przede wszystkim w odniesieniu do łomżyńskich kandydatów, gdyż tu i teraz jest najważniejsze.