Miał być „Wikarym”, ostatecznie został „Szejkiem”…

Dzisiaj cała Polska obchodzi Dzień Kundelka, robi to każdego roku w dniu 25 października, co ma związek z ustawą o Ochronie Zwierząt, którą przyjęto 24 października 1997 roku. Przyjęto również, że cały miesiąc październik jest poświęcony dobroci dla zwierząt. Jak donoszą media, Dzień Kundelka powstał najpewniej w wyniku działań Stowarzyszenia Przyjaciół Kundelka z Warszawy. Podziękowano w ten sposób kundelkom za ich wierność, oddanie i miłość do człowieka.

Mój kundelek trafił do mnie przypadkowo. Był z dużego miotu, rozeszły się po ludziach wszystkie, on jeden nie trafił na miłośnika. Wzięliśmy go z małżonką chętnie, bez dłuższego zastanowienia. Tak zaczęła się wielka miłość, ale jego i nasze problemy. Pierwszy już powstał na samym początku – jakie kundelkowi dać imię. Nazwanie go trochę trwało. Miał być „Plebanem”, później „Wikarym”, ostatecznie pod presją syna został „Szejkiem”. Zgodziliśmy się, bo wolę dzieci trzeba uszanować. Taki los rodziców.

„Szejk” był wspaniałym kundlem – wierny, oddany, kochany, ale też niesamowity psotnik. A wiadomo, że to ostatnie rodziło problemy. Radziliśmy sobie wspólnie z „Szejkiem”, nie było źle, nasze wspólne życie polegało na kompromisach. Do czasu. Niespodziewanie doszło do katastrofy.

Szedłem z nim z działki. Biegł luzem, bez smyczy. Zobaczył po przeciwnej stronie drogi podobnego sobie kundelka. Wyrwał w jego stronę i stało się. Zderzył się czołowo z nadjeżdżającym szybko pojazdem. Padł i znieruchomiał. „Szejk” nie był kundlem małym. Ściągnąłem go na brzeg drogi i pobiegłem na działkę po taczkę. Dotarliśmy do domu w miarę szybko. Ułożyłem go na kocu w rogu pokoju. Żona milczała, nie bardzo wiadomo było co robić dalej. Nie ruszał się, patrzył błagalnie, z głowy sączyła się krew.

Wezwałem telefonicznie znajomego żony, weterynarza. Przybył w mig. Obadał kundla. Powiedział najgorsze. Obrażenia są tak rozległe, w tym pęknięta czaszka, że psa należy natychmiast uśpić. Nie ma innej drogi, by skrócić jego cierpienie. Była to informacja wstrząsająca. Podziękowaliśmy medykowi, dodając, że musimy się zastanowić. Damy znać, padło ostatecznie. „Szejk” był członkiem naszej rodziny, decyzja sugerowana przez fachowca nie była łatwa do podjęcia. Małżonka podsunęła „Szejkowi” miseczkę z wodą. Usiedliśmy w fotelach. Milczeliśmy. Chyba się z żoną rozumieliśmy. O rodzinę się walczy. Bez słowa uruchomiłem telefony do znajomych. Jeden z nich załatwił wizytę u wojewódzkiego lekarza weterynarii. Pojechaliśmy.

Szczegółowe oględziny. Bez rentgena, bo zepsuty. Pęknięta głowa, połamane żebra, kość udowa złamana. Odparłem, że chcemy powalczyć. Z wątpiącą miną, zgodził się. Pocieszył, że czaszka i żebra dojdą do normalnego stanu bez ingerencji. Gorzej było z nogą. Podjął decyzję. Nastawił kość i założył gips biodrowy. Wróciliśmy do domu. „Szejk” pil regularnie wodę, po dwóch dniach zaczął dość śmiało jeść. Wynosiłem go regularnie na podwórko, aby załatwiał swoje potrzeby fizjologiczne. Dziwne było, bo tylko sikał. Jadł a nie wypróżniał się. Po paru dniach dostał wysokiej gorączki i przestał jeść. Dramat.

Zadzwoniłem do Przemka, lekarza od ludzi. Wyraził wolę pomocy. Potrzebne było wykonanie zdjęć rentgenowskich. Złamaliśmy prawo i na teren szpitala, w worku, przemyciliśmy naszego kundla. Porobiono zdjęcia. Kość przecięta jak piłą. Niemożliwa do złożenia bez operacji. Powiedzieliśmy wcześniej A, więc zdecydowaliśmy się powiedzieć B. Wykonałem telefon do znajomego chirurga ortopedy, traumatologa. Ustaliliśmy termin wizyty w jednej z klinik na północy Polski. Kundel w klinice dla ludzi - skandal - łamaliśmy prawo po raz drugi. Wciąż usprawiedliwiałem się, że ratujemy życie członka naszej rodziny.

W klinice zdziwienie, że kundlowi założono gips biodrowy. Niedopuszczalne. Pies ma krótki przewód pokarmowy i potrzebuje do wypróżnienia mocno się „wygiąć”, co gips uniemożliwiał. Stąd temperatura i ryzyko śmierci z zupełnie innego powodu niż złamanie nogi. Do pracy ruszyli: chirurg ortopeda, anestezjolog i jego asystentka, dwie pielęgniarki instrumentariuszki. Operacja trwała ponad trzy godziny, złamaną kość skręcono 17 śrubami. „Szejk” szybko doszedł do normalnej sprawności, biegał jak przed wypadkiem, tylko w deszczowe dni lekko utykał. „Szejk”, nasz kochany kundel był z nami. Wierność, oddanie i miłość też. Pozdrawiam Czytelników.