Miłość bliźniego ma nierozerwalny związek z niesieniem dobra i pomocy bliźnim w potrzebie…

Od trzech dni jestem bombardowany z różnych stron informacją z poletka życia społeczności lokalnej Łomży, która jednych dziwi, jeszcze innych bulwersuje, a jeszcze innych szalenie zdumiewa. Błędnie jest ona interpretowana jako relacja władza - obywatel. Nie, absolutnie nie – powinna ona być rozpatrywana wyłącznie w kategoriach relacji człowiek - człowiek. Nie chcę w tym przypadku do kazualności ludzkich postaw odnosić się bezpośrednio personalnie, chcę uniknąć dołączenia się do debaty na „poziomie piaskownicy”. Trzeba jednak sobie uświadomić, że ludzkie wybory i decyzje potrafią być pełne sprzeczności do wyznawanych wartości, i ostatecznie, w przypływie grzesznej złości, gwałcić naczelną normę etyczną jaką stanowi miłość bliźniego.

Przykazanie miłości Boga i bliźniego odnosi się do miłości Boga do człowieka, miłości człowieka do Boga i miłości braterskiej. W tym nieskomplikowanym pojęciu tkwi podstawowa cecha miłości chrześcijańskiej, jaką przede wszystkim jest jej powszechność. W świetle tego przedmiotem miłości może być każdy bez wyjątku człowiek. A to oznacza, że również ten, kto zalewał nam sadła za skórę, którego z określonych powodów moglibyśmy nie lubić, kto może być nam nieżyczliwy, czy też inaczej interpretujący nasz pogląd na daną sprawę.

Miłość bliźniego ma nierozerwalny związek z niesieniem dobra i pomocy bliźnim w potrzebie. Miłość bliźniego jest określonym uczuciem, i nierzadko oznacza zatroszczenie się o drugiego człowieka poprzez różną formę, w zależności od zakresu potrzeby oraz możliwości, tych prawnych także. Odruch ten zasypuje podziały i pozostawia w tle waśnie i spory. Kluczową sprawą jest potrzeba wsparcia bliźniego. Odtrącenie wyciągniętej dłoni bliźniego do bliźniego jest nieakceptowalną sprzecznością, kłóci się z nauką Kościoła katolickiego, gdzie podkreśla się, że przykazanie miłości wzajemnej powinno inspirować, oczyszczać, porzucać waśnie i polepszać międzyludzkie relacje w życiu społecznym i politycznym.

Miłość bliźniego posadowiona jest na przeciwległym biegunie w stosunku do egoizmu. Dlatego egoizm jest śmiercionośnym wrogiem stosunków społecznych i relacji bliźnich. Odtrącanie ręki bliźniego w potrzebie pustoszy serca, przyjmowanie jej tylko od wybranych jest wybiórczym traktowaniem miłości bliźniego, tratuje fundamentalne wartości. Według nauczania Kościoła katolickiego także osoba, z którą nie sympatyzujemy a nawet nasz wróg jest osobą ludzką, stworzoną na obraz Boga. Co to oznacza? Miłość Boga, jeśli coś znaczy, musi się przekładać na stosunki międzyludzkie. Miłość Boga i miłość bliźniego są nierozłącznymi przejawami postawy religijnej człowieka. Bycie chrześcijaninem w społeczeństwie nacechowane jest troską o drugiego człowieka. A zatem odrzucenie pomocnej dłoni bliźniego w potrzebie przeczy tym zasadom.

W miłości nieprzyjaciół naśladujemy Boga w jego miłości do wszystkich ludzi bez wyjątku, w miłości, która przejawia się w świadczeniu dobra wobec wszystkich ludzi, bez względu na to, czy ich postawę i działania akceptujemy, czy też nie. Zdolność do miłowania każdego jest znakiem rozpoznawczym obecności w nas autentycznej i pełnej miłości chrześcijańskiej. Wobec wszystkich ludzi powinniśmy tak postępować, jakby byli oni naszymi przyjaciółmi, którym dobrze życzymy. Natomiast forma, że od tego pomoc przyjmę, a od tego nie jest w Kościele katolickim nie do zaakceptowania, bowiem przeczy wartościom kluczowym, odnoszącym się właśnie do miłości bliźniego. Pozdrawiam Czytelników.

PS. Parę lat wstecz. Po rozpoznaniu, że mój pęcherz zaatakował nowotwór złośliwy, położono mnie w klinice. Zdiagnozowano, że niezbędna jest operacja. Lekarze i rodzina zaczęli się zastanawiać, gdzie powinno to nastąpić. Było wczesne popołudnie, leżę, przeglądam gazetę. Otwierają się drzwi i wchodzi na salę Stanisław. Doznałem szoku. Stanisław, to kiedyś burmistrz, wojewoda, poseł itd. Byliśmy odwiecznymi wrogami, nasze poglądy na różne sprawy zawsze były odmienne. Dochodziło do ostrych tarć między nami nawet w przestrzeni publicznej. Nie rozmawialiśmy ze sobą latami. Podaliśmy sobie nieśmiało ręce. Od słowa do słowa, i Stanisław zadeklarował dla mnie pomoc jednego z najlepszych zespołów medycznych. Uszanowałem ten gest.

Wspierałem się: Drączkowski F., Miłość syntezą chrześcijaństwa, Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego KUL, Lublin 1990.