Pewne jest – Bóg czuwa nad Łomżą i jej gospodarzem…

Pisałem o nieodpowiedzialnych harcach szkodnika z ulicy Sadowej, bp Tadeusza Bronakowskiego – tak Go postrzegam – wiele felietonów, także o efektach działań Jego zauszników. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że cierpiał i cierpi z tego powodu nie tylko prezydent sześćdziesięciotysięcznego miasta, lecz także znaczna część społeczności, która w legalnych, usankcjonowanych prawem wyborach dała Mariuszowi Chrzanowskiemu silny glejt do bycia gospodarzem i reprezentantem Łomży. W czym tkwi przyczyna, że łomżyńscy hierarchowie i ich totumfaccy wciąż z tym faktem nie potrafią się pogodzić i sobie poradzić?

Na tak postawione pytanie dałem częściową odpowiedź w felietonie w październiku 2018 o tytule „Narew płynie, ma wartki, lecz jakoś dzisiaj mętny nurt…”. Postawiłem tam tezy wcale nie filozoficzne, lecz oparte na interpretacji otaczającej nas rzeczywistości i okoliczności, które z dużym prawdopodobieństwem mogły być ich uzasadnieniem. Wracam do tego zagadnienia bardzo świadomie i, w świetle następujących po sobie zdarzeń, z przekonaniem, że istnieje potrzeba publicznego dialogu na ten temat dla przyszłości miasta i zdrowia psychicznego jego mieszkańców a także pomyślności i zgody dla mocno osadzonej w nim chrześcijańskiej wspólnoty.

W czym tkwi tajemnica, że prezydent Mariusz Chrzanowski, a także rykoszetem jego rodzina i bliscy zostali sponiewierani i „przemianowani na zło”, i w dalszym ciągu doznają przykrości i braku akceptacji ze strony określonego środowiska? Geneza trafiła na ten grząski grunt w połowie 2018 roku. Wszystkie okoliczności wskazują, że łomżyńscy hierarchowie wyczuli okazję, że w osobie swojej protegowanej mogą pozyskać całkowitą władzę nad miastem, z którą nie będą musieli się z nikim dzielić i z kimkolwiek współpracować a wraz z tym czerpać środki z miejskiej kasy wedle swoich potrzeb. Pomysł wcale nie szatański, lecz bardzo realny do zrealizowania. Do jego ekranizacji była droga otwarta, pod warunkiem, że prezydent Mariusz Chrzanowski zrezygnuje z reelekcji. Bóg nad Łomżą czuwał, p. Mariusz Chrzanowski nie zrezygnował.

Podchody pomysłodawców planu, głównie bp Bronakowskiego, aby p. Chrzanowskiego przekonać przyjęły formę bardzo grzecznościową, ładnie nazywaną kurtuazyjną. Zaczęto taśmowo obiecywać, przyrzekano awanse, fanty, pozycję. Ukształtowany na łomżyńskiej ziemi kręgosłup p. Chrzanowskiego nie dał się złamać metodami prokorupcyjnymi. Marzący o władzy nad władzami zeszli do parteru i postanowili zaatakować forsowną presją, bez przebierania w środkach, próbując nawet publicznie ograbić uczciwego człowieka z wartości, wrzucając przy okazji porażające zdanie w kontekście „ma pan małe dzieci, po co to panu”. Ku radości trzeźwo myślących ludzi, kręgosłup p. Chrzanowskiego nie drgnął, twardo stał w prawdzie. Sięgnięto zatem po środek radykalny, wysmarowano list do mieszkańców, sygnowany podpisem prezesa, w którym starano się sukcesy prezydenta przekuć w porażki. Zabieg śmieszny, obrzydliwy, będący zaprzeczeniem tego, czym marzyciele o władzy zaczęli kusić. Jak można było wyrychtować taki paszkwil, wcześniej obiecując p. Chrzanowskiemu awanse? Przecież nie awansuje się ludzi, nie obiecuje im kariery skro odnoszą porażki. Marzyciele wpadli w matnię zaprzeczeń. Kręgosłup prezydenta pozostał na swoim miejscu, a ludzie dokonali konfrontacji sławnego listu z faktami. Finał każdy zna.

Ruszyła nowa kadencja. Jednak bp Bronakowski obolały, stłamszony wynikiem wyborów nie odpuścił. Sukces prezydenta Chrzanowskiego i Łomży, nad czym – pewne jest – czuwał troskliwy Bóg, spotęgował wierzganie biskupa pomocniczego. Bp Bronakowski, wciąż zaangażowany politycznie, człowiek o niezbyt szerokim horyzoncie spojrzenia na rzeczywistość, rozpoczął marsz dyskredytowania wybranego prezydenta, gdzie tylko mógł. Robi to cały czas, zaprzeczając przesłaniom Dekalogu. Szkodnikiem zatem jest i grzesznikiem też. Pomawia, skłóca, szczuje, dyskredytuje, dzieli itd. itp. Pochodzi z „kręgu Paetzowego”, aczkolwiek został pozytywnie zweryfikowany przez bp Stefanka i otrzymał sakrę biskupią. Abp Paetz przemawiając w łomżyńskiej katedrze podczas liturgii święceń, przekazał mu duchowo braterski pocałunek. Chociaż duchownym nie wolno nawet wskazywać wprost osób, na które trzeba głosować w wyborach politycznych, to nie obowiązuje to bp Bronakowskiego, jego zachowanie w tych kwestiach jest skandaliczne. Bp Bronakowski powinien zostać już dawno publicznie i skutecznie upomniany przez bp Janusza Stepnowskiego. Nic takiego nie nastąpiło. Czemu? Wszystko na to wskazuje, że harce bp Bronakowskiego są akceptowane i popierane przez bp Stepnowskiego. Pewnie m.in. dlatego bp Bronakowski jeszcze bardziej zawzięcie poszukuje wendetty za sromotne porażki swojej protegowanej i blamażu, jakiego osobiście doznał, dalej angażuje się w obszarach dla duchownego zabronionych, szkodząc miastu, jego władzy uchwałodawczej i wykonawczej, społeczności i wspólnocie. Jest po prostu bezkarnym szkodnikiem, przekazując naganne wzorce księżom a nawet część z nich w swoje gierki angażując.

Pisząc przed kilkoma dniami o potrzebie dialogu, mam pełną świadomość, że dialogu z łomżyńskimi hierarchami nie będzie, bo oni nie mają zielonego pojęcia co to jest rozmowa na partnerskich zasadach. Oni są, Oni każą, reszta jest im obca. Doszły do mnie informacje, że przed kilkoma miesiącami do Watykanu skierowano „list” w sprawie harców łomżyńskich hierarchów. Brak reakcji. Żadna to pociecha dla biskupów, moim zdaniem. Watykan milcząc wcale nieparadoksalenie działa na niekorzyść panów z Sadowej, którzy nie dopuszczają do siebie konieczności zreformowania swoich postaw, wciąż osadzonych hen daleko, w prehistorii Łomży, co z każdym miesiącem oddala ich od wspólnoty i wyklucza dialog. Czas takich archaicznych mechanizmów bezpowrotnie przeminął, dzisiaj trzeba ze wspólnotą rozmawiać innym językiem, gdyż ona jest mądra, wyciąga wnioski i potrafi rozmawiać. Wszystko zatem wskazuje, że nie Watykan a społeczność Łomży w tych ważnych sprawach będzie decydowała.

Pogląd niektórych lokalnych analityków, że hierarchowie przeczekają i za cztery lata spełnią swoje marzenia o posiadaniu władzy, jest w całej swej istocie nic nie wart, jest poglądem głupim. Po pierwsze dlatego, że łomżyńscy hierarchowie nie odrobili lekcji po ostatnich wyborach do samorządu oraz parlamentu, i grzęzną w swoim braku wyobraźni i kalekiej ocenie rzeczywistości współczesnej Łomży. Po drugie, pewne jest, że Bóg czuwa nad Łomżą i jej gospodarzem, który nie dał się ograbić z wartości. Szczęść Boże.

PS. Każdy zarzut skierowany we mnie, że walczę z Kościołem wyśmieję, a ich autorów pokornie odeślę do spowiedzi.