#PomaganieJestFajne

Hasztag, który od jakiegoś czasu robi furorę w sieci. Trudno się z nim nie zgodzić. Ten, który choć raz wyciągnął dłoń do potrzebującego w geście pomocy, zna to uczucie satysfakcji.

Ale czy umiemy pomagać?

Czy robimy to dobrze?

Czy rozumiemy ideę pomagania we właściwy sposób?

Zacznę od tego, że propagowanie pomocy bliźnim zasługuję na pochwałę. W tych szybkich, egoistycznych i konsumpcyjnych czasach zapomnieliśmy o bliźnim, sąsiedzie, potrzebującym. Nasze instytucje pomocowe często bywają niewydolne, a to z braków kadrowych, a to z braku ludzi zaangażowanych, przepracowania, czy jak, kto woli - biurokratyzacji instytucji.

Przyszedł moment, w którym pomaganie stało się modne. Celebryci, sportowcy, artyści, a często politycy angażują się w akcje charytatywne. Powoduje to pewne zmiany społeczne, jako społeczeństwo nabieramy nowych nawyków, otwieramy się na ludzi, stajemy się aktywniejsi, solidaryzujemy się z potrzebującymi.

Niestety, nie zawsze umiemy pomagać. Wiem, że jest to teza bardzo kontrowersyjna, ale uzasadniona moimi długoletnimi spostrzeżeniami. Według badania przeprowadzonego przez Kantar Public na zlecenie Banku BGŻ BNP Paribas, 70% Polaków jest przekonanych o tym, że powinniśmy być bardziej empatyczni. Prawie połowa pomagających uważa, że pomoc jest obowiązkiem każdego człowieka. Badania te, w szerszym zakresie, pokazują, że zmieniliśmy się jako społeczeństwo. Polacy angażują się coraz częściej w duże akcje charytatywne, ale też skłonni są pomagać we własnym zakresie w najbliższym otoczeniu. Dużo łatwiej pomaga nam się osobom, które znamy.

Zapytacie w czym widzę problem? Mamy różne intencje. O ile satysfakcja z pomocy, czy poczucie bycia potrzebnym, to bardzo dobre powody do pomocy, o tyle pomaganie, aby zagłuszyć poczucie winy, pozbyć się niechcianych rzeczy już do takich nie należą. Wydaje nam się, że jeśli w trakcie domowych porządków znajdziemy przedmioty, które nam są już niepotrzebne, albo są zniszczone, to możemy „obdarować” na siłę, kogoś, kto według naszego uznania ich potrzebuje. Aby pomoc była skuteczna, musimy umieć zdiagnozować potrzeby. Czasem wystarczy rozmowa, czasem zmysł obserwatora. Jeśli mamy choć cień wątpliwości, nie róbmy tego. Obdarowany może poczuć się… źle.

Nie jest też tak, że jeśli posiadamy w swoim domu przedmioty w dobrym stanie, które mogą posłużyć innej osobie, rodzinie, organizacji, mamy je wyrzucić na śmietnik ze strachu przed odmową lub krytyką. Pamiętajmy, że w naszym najbliższym otoczeniu zawsze pracują organizacje pozarządowe, które zajmują się profesjonalną pomocą. Pracownicy zawsze chętnie udzielą porady, komu i w jaki sposób możemy przekazać nasze dary, tak, aby trafiły do ich potrzebujących. Nie bójmy się pytać, nie bójmy się odmowy. Zdarza się tak, że w danym czasie nikt może nie potrzebować tego, co oferujemy, ale sytuacja może się zmienić za tydzień lub miesiąc.

Czy pomagania można się nauczyć? Owszem! Zapytacie jak? Nie ma jednej słusznej drogi, ale należy pamiętać, że nie jest to proces krótkotrwały, za to ogromnie satysfakcjonujący!!!

Przekazywanie darów i pomoc materialna to tylko jeden z aspektów pomagania. Chciałabym Wam również opowiedzieć o wolontariacie, jak go widzę, jak czuję i jak się w nim spełniać zawodowo. Poproście redaktora Kruka o następną część ;)

Pamiętajcie – pomaganie jest fajne!

autor: Alicja Łepkowska - Gołaś