Historia lubi się powtarzać…

W niedzielę wybory na najważniejszą funkcję w państwie. Wypadałoby popełnić jakiś felieton, wszystkie szanujące się portale z chęcią to robią, nierzadko wskazując swojego faworyta. Blog nie jest klasycznym portalem, dlatego od tego odstąpię. Poza tym głosowanie zgodnie z ustawą jest tajne, ja to uszanuję, niech tajnym pozostanie, przynajmniej z mojej strony. Dla mnie najważniejsza jest Łomża, nie tylko tu i teraz, ale każdego dnia następnego także. Martwię się o Łomżę.

Co jakiś czas atakowany jestem zarzutami, że moje felietony dość często nafaszerowane są sympatią a nawet skrajnym poparciem dla prezydenta Mariusza Chrzanowskiego, przy tym radnych, którzy stanowią w radzie miasta grupę większościową, wyrażającą w swych działaniach wsparcie dla prezydenckiego pomysłu na Łomżę. Padają niekiedy słowa „tuba propagandowa”, padł nawet dąs, że na wszystkim się znam. Napiszę wprost, stawiane mi zarzuty nie są dla mnie zaskoczeniem, one naturalną koleją rzeczy musiały się urodzić. Od początku tkwiło we mnie przekonanie, iż wcześniej czy później będę zmuszony się z nimi zmierzyć, że tego nie uniknę, gdyż jestem to winny bez wyjątku każdemu czytelnikowi bloga.

Wymienionymi powyżej zarzutami czuję się niezrozumiany, skrzywdzony, albowiem pojawiające się poparcie podbudowane jest wnikliwą obserwacją życia społeczno-politycznego Łomży a w ślad za tym troską o Łomżę. Z tego wypływa często treść moich felietonów. Prezydent Mariusz Chrzanowski, jako gospodarz miasta, jest kluczową postacią, spoiwem tej troski, naturalnym więc jest, że jest nierzadko bohaterem moich tekstów. Nie trzeba mieć nadzwyczajnej wyobraźni, by sobie wyobrazić, jak mogłaby dzisiaj wyglądać Łomża, gdyby prezydent Chrzanowski przegrał wybory. To był specyficzny czas, to był okres dla Łomży być albo nie być, kto sądzi inaczej nie ma wyobraźni w ogóle lub jest opanowany pospolitym chciejstwem. Łomża jest dzisiaj tym, czym powinna być – honorowa, z różnorodnością, pozbawiona hegemonii jedynie słusznie myślących. Postrzeganie Łomży wyłącznie poprzez rozwój i inwestycje jest spłyceniem tematu, bo cóż z inwestycji bez atmosfery. Na ten czas prezydent Chrzanowski wspólnie z wyborcami uratowali honor miasta, lecz także ugruntowali jego stabilizację. I o tym piszę felietony.

Nic jednak nie jest dane na wieczność, stabilizację trzeba pielęgnować. Nie jest to łatwe, wymusza dokonywania wyborów, dostrzegania przyszłości, wypracowywania kompromisów, jednania a nie dzielenia, ale także podejmowania niekiedy trudnych decyzji. W praktyce te zabiegi potrafią płatać figle, ludzie obserwują i stawiają pytania na które oczekują odpowiedzi. Trzeba to szanować, nie pozostawiać spraw w zawieszeniu, trzeba odpowiadać. Utajnianie rodzi domysły, tworzy plotki, wykoślawia rzeczywistość, szkodzi wszystkim.

Historia lubi się powtarzać. Ten bardzo słuszny slogan dedykuję prezydentowi Mariuszowi Chrzanowskiemu. Bardzo szanuję jego bezpartyjność, pilnie obserwowałem jak się rodziła, miała wielu ojców a jej potencjalni grabarze czyhali za rogiem. Z dobrego źródła wiem, że odmówił szefowi Solidarnej Polski, Zbigniewowi Ziobrze, budowania struktur tego ugrupowania w Łomży pod jego, prezydenta, przewodnictwem. Ta decyzja potęguje szacunek dla gospodarza miasta i go uwiarygodnia. Jednak, kiedy wspomniałem 2018 rok i wszystko co wówczas się wydarzyło oraz to, co jest tu i teraz, nieco się przeraziłem. Dlatego odwiedził moją głowę slogan: historia lubi się powtarzać. Prezydent Chrzanowski już raz, ufając, wychował na własnej piersi a właściwie naiwności groźnego dla siebie i miasta przeciwnika.

Historia lubi się powtarzać. Młode wilczki, ale też i wyliniałe, z najbliższego otoczenia prezydenta Chrzanowskiego najpierw przycupnęły a teraz już prą mocno „na szkło”, w pierwszy szereg, już tego nie kryją. Powoli prezydent staje się ich zakładnikiem, naiwnie tego nie dostrzegając, jakby w ogóle nie brał pod uwagę, że istnieje kolejny slogan wpisujący się w rzeczywistość: apetyt rośnie w miarę jedzenia. Wilczki się promują, na razie dają, lecz kto daje wcześniej czy później żąda. Wiem co piszę, bo z niektórymi z tych wilczków miałem okazję rozmawiać, gdy ich słuchałem cierpła mi skóra. Moje przerażenie wynikało z troski o prezydenta Chrzanowskiego i troski o Łomżę, bo tu i teraz ten związek jest gwarantem spokoju i stabilizacji. Co będzie jutro, nie wiem. Wiem, że bezpartyjność ma swoje koszty, trzeba ją ugruntować, społeczność to zrozumie, wie co to wyrzeczenia i ile kosztują, kiedy trzeba ratować honor. Pozdrawiam Czytelników.

PS. A co do zarzutu, że na wszystkim się znam… No cóż, pozwolę sobie sparafrazować wypowiedź mojego znajomego, Redaktora naczelnego jednego z krajowych tygodników. Można powiedzieć, że znam się na wszystkim, ale na niczym tak dobrze, by kreować się na fachowca. Nosząc w sobie te pospolite cechy, mogę się zajmować pisaniem felietonów – być blogerem. Jednak kiedy postrzegać pisanie felietonów jako swoistą „specjalizację”, to zastanawiam się jak można „specjalizować się w niczym”? Kocham pisać felietony, szanuję też dobrych felietonistów. Idąc do krawca nie pytam go, zostawiając materiał na uszycie spodni, czy ma dyplom inżyniera. Po co taki tytuł krawcowi? A felietoniście po co? Zastanawiam się czasami, po co istnieje tyle wydziałów dziennikarstwa? Natomiast na pewno zapytałbym prawnika opiniującego uchwałę, która stanie pod obrady rady, czy jest pewny, że się na tym zna i bierze za to pełną odpowiedzialność. Prawnik, w przeciwieństwie do felietonisty, ma zwód.