Lawendowa mafia – część 2: referująca...

Cały czas mam przed sobą książkę, której zapis bibliograficzny brzmi: Ks. Dariusz Oko, „Lawendowa mafia. Z papieżami i biskupami przeciwko homoklikom w Kościele”, Wydawnictwo AA, Kraków 2020, ss. 253.
Drogi Czytelniku, dzisiaj zreferuję trzon tej publikacji, na który składają się cztery odrębne teksty, napisane w pewnych odstępach czasowych, i dopiero niejako wtórnie złożone w jedną całość.

Pierwszy tekst, zredagowany w tym roku, nosi tytuł „O konieczności ograniczania klik homoseksualnych w Kościele” (s. 51-109). Ks. Oko zauważa: „Tak wielka liczba homoseksualistów w seminariach wielu krajów i każdego kontynentu wynika szczególnie z tego, że długo były one miejscem ucieczki i schronienia dla mężczyzn ze środowisk religijnych, którzy odkrywali w sobie skłonności homoseksualne. Dobrze wiedzieli, że w swoim środowisku, szczególnie na prowincji, na terenach wiejskich (ale przez długi czas także wielkomiejskich), nie będzie to w ich otoczeniu akceptowane, albo przynajmniej nie będzie wzbudzać entuzjazmu, a z pewnością będzie w życiu poważnym utrudnieniem. W tej sytuacji dla wielu najlepszym wyjściem wydawało się pójście do seminarium kapłańskiego albo nowicjatu zakonnego. (…) Kiedy tacy mężczyźni wybierali kapłaństwo czy zakon, mieli na ogół zagwarantowaną przynależność do społecznego establishmentu oraz przeróżne związane z tym prestiżowe i materialne korzyści” (s. 59-60).

W tym momencie muszę, oczywiście, poprosić Autora książki o dowody. A to z tej racji, że np. księża Diecezji Łomżyńskiej raczej mówią o małej grupie takich osób. Ks. Oko niejako odpowiada tak: „Na podstawie opublikowanej literatury oraz innych dostępnych mi danych, między innymi z kręgów tajnych służb, można szacować, że na przykład w Stanach Zjednoczonych około 40 proc. księży i do 50 proc. biskupów ma takie skłonności” (s. 63). A w Polsce? Ks. Oko kontynuuje: „W Polsce oraz innych krajach Europy Wschodniej pod panowaniem komunizmu duchowni należeli do najbardziej inwigilowanych przez tajne służby środowisk, a ta inwigilacja także potwierdziła znaczny udział osób homoseksualnych w tej grupie” (s. 64). I chociaż ks. Oko przytacza różne sugestywne przykłady, to jednak nie dają one wrażenia, że chodzi tutaj o tak wysokie liczby. Te przykłady bowiem potwierdzają raczej „całą potęgę kościelnej homomafii” (s. 99), czyli ich moc jakościową, a nie ilościową. Trzeba również pamiętać, że od 2005 roku istnieje zakaz przyjmowania do seminariów kandydatów o skłonnościach homoseksualnych. Ks. Oko najgorzej ocenia placówki dyplomatyczne Watykanu, czyli nuncjatury, mówiąc o „chorobie rzymskiej” (s. 66). Relacjonuje dalej tak: „Znawcy tematu dobrze wiedzą, że – zwłaszcza przy niektórych nuncjuszach – podstawowym warunkiem zostania biskupem jest należenie do klanu, czyli posiadanie skłonności homoseksualnych albo przynajmniej bycie homopoddanym, czyli gwarantowanie swoją osobowością i zachowaniem, że w niczym nie naruszy się interesów kościelnego homolobby, w niczym mu się nie zaszkodzi” (s. 96).

Drugi tekst nosi tytuł „Z papieżem przeciw homoherezji” (s. 111-143) i powstał on w 2012 roku, czyli jeszcze za pontyfikatu Benedykta XVI. Tytułowa „homoherezja” to błędny pogląd (herezja) negujący posłuszeństwo wobec nauczania tego Papieża w odniesieniu do homoseksualizmu, a szczególnie że „homoseksualizm jest nie do pogodzenia z powołaniem kapłańskim” (s. 127). Ks. Oko wyjaśnia przy okazji inną ważną kwestię: „Media mówią ciągle o pedofilii duchownych, tymczasem najczęściej chodzi tu o efebofilię, czyli o wynaturzenie polegające na pociągu dojrzałych, homoseksualnych mężczyzn nie do dzieci, ale do pokwitających i dorastających chłopców. Jest to typowe zboczenie łączące się z homoseksualizmem. Do podstawowej wiedzy na ten temat należy prawda, że aż ponad 80% przypadków przemocy seksualnej duchownych ujawnionych w USA była to efebofilia, a nie pedofilia. Ten fakt jest skrzętnie ukrywany, przemilczany, bo szczególnie dobrze ujawnia zakłamanie zarówno światowego, jak i kościelnego homolobby” (s. 113-114).

Trzeci tekst nosi tytuł „Częściowe zwycięstwo prawdy” (s. 145-165) i także powstał w 2012 roku. Ks. Oko doprecyzowuje swoje tezy i sygnalizuje, że doświadcza sporej aprobaty ze strony biskupów, prowincjałów i seminaryjnych rektorów (s. 146). Echa jego myśli pobrzmiewają także w literaturze zagranicznej (s. 149). Przypomina, że chociaż był czas, gdy Kościół zgadzał się na przyjmowanie do seminariów kandydatów o „przejściowych skłonnościach homoseksualnych”, byleby one ustąpiły najpóźniej trzy lata przed święceniami diakonatu, to aktualnie obowiązuje absolutny zakaz przyjmowania nawet i takich osób do seminariów (s. 161).

I wreszcie ostatni tekst, zatytułowany „Media jako kluczowe miejsce głoszenia i obrony chrześcijańskiego personalizmu” (s. 167-215), który powstał w tym roku i najpierw został opublikowany w wersji angielskiej. Ks. Oko podkreśla, że w mediach „zawsze chodzi o to, żeby maksymalnej liczbie osób przekazać maksymalną liczbę najlepszych argumentów w jak najlepszej, najbardziej przekonującej formie” (s. 215). I tak oto, Drogi Czytelniku, zostałem niejako przynaglony do wydania swojej opinii o tej książce. Jest potrzebna, a nawet konieczna. Chociaż obfituje w przykłady porażające, to jednak w tle nieustannie żarzy się ogień wiary, nadziei i miłości. Niejednokrotnie jej Autorowi, niestety, brakuje twardych dowodów, a przecież nauka – jak twierdził wielki Platon – tym różni się od mowy potocznej, że przedkłada tezy możliwie najmocniej uzasadnione. Ale właśnie wtedy, paradoksalnie, w tym miejscach mniej uargumentowanych zamiast uczonego jakby pojawiał się nagle niezłomny prorok, którego siła przekonania i ekspresji, przypominająca wielkich kaznodziejów, nie pozwala na porzucenie tej książki. Jak na nią zareagują hierarchowie, znawcy tematu? Zanegują czy potwierdzą jej zasadnicze tezy? Gdyby ta książka została opublikowana parę lat temu, pewnie zasłanialiby się jeszcze czymś w rodzaju „tajemnicy papieskiej”, ale dzisiaj? Szczęść Boże.