Niedziela Słowa Bożego…

Niedawno ukazała się książka George`a Weigela (ur. 1951), słynnego amerykańskiego pisarza katolickiego, w tym także biografa Jana Pawła II, zatytułowana „Następny papież. Urząd Piotra i misja Kościoła” (wydanie polskie: Poznań 2020). Stawia on w niej dziesięć kluczowych tez dotyczących charakterystyki przyszłego papieża. W tym felietonie skoncentruję się tylko na pierwszej z tych tez, jako że wszystkie pozostałe dziewięć, dość specjalistyczne, z niej bezpośrednio wynikają. Ta pierwsza teza brzmi tak: „Następny Papież musi być w pełni oddany nowej ewangelizacji jako wielkiej strategii Kościoła w XXI wieku” (s. 21). A zatem, wbrew oczekiwaniom wielu reformatorów, przyszły papież ma być nie tyle sprawnym menadżerem, ile raczej autentycznym ewangelizatorem! Co to oznacza dokładniej?

George Weigel wychodzi od zdiagnozowania aktualnej sytuacji: „Ludzkie słabości członków Kościoła i jego przełożonych są aż nazbyt widoczne”, a „instytucja jest u niektórych w pogardzie” (s. 22). Jednakże Kościół nadal ma coś, czego nie ma świat, a mianowicie zbawczą Ewangelię Chrystusową! Wszak Kościół „istnieje po to, aby głosić Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelię” (s. 23). Ta Ewangelia nie pochodzi z tego świata, ale z wieczności, dlatego jest ona czymś totalnie unikalnym! Przyniósł ją na ziemię sam Syn Boży, który stał się człowiekiem. Zdaniem G. Weigela, przyszły papież „musi ukazywać moc Ewangelii we własnym życiu” (s. 33), „być przede wszystkim radykalnie nawróconym uczniem” (s. 125), umożliwiając tym samym „ludziom ujrzenie świata na nowo przez pryzmat Biblii” (s. 87).

Nic zatem dziwnego, że aktualny papież Franciszek już w 2019 roku na mocy listu apostolskiego „Aperuit illis” podjął decyzję, by III Niedziela Zwykła (w tym roku przypada ona 24 stycznia) była „Niedzielą Słowa Bożego” (n. 3). Ojciec Święty apeluje: „Musimy wejść w bliską relację z Pismem Świętym, w przeciwnym razie nasze serce pozostanie zimne, a oczy zamknięte, dotknięte niezliczonymi formami ślepoty” (n. 8). Skuteczne odnowienie Kościoła to właśnie sprawa uwierzenia naprawdę w Ewangelię, tkanie życia chrześcijańskiego jej najszlachetniejszą nicią.

Samo słowo „Biblia” znaczy po grecku księgi, zwoje, czyli po prostu niejako biblioteka. Obejmuje ona 45 lub 46 ksiąg Starego Testamentu (zależy, czy Lamentacje liczy się oddzielnie, czy łącznie z Księgą Jeremiasza), napisanych głównie po hebrajsku, częściowo po grecku i w maleńkich fragmentach po aramejsku, oraz 27 ksiąg Nowego Testamentu (wszystkie sporządzone po grecku). Cała biblioteka liczy zatem 72 lub 73 księgi. Najsłynniejsze polskie tłumaczenie dokonane z inicjatywy benedyktynów z Tyńca (obecnie część Krakowa) to tzw. „Biblia Tysiąclecia” (bo przygotowana z okazji tysiąclecia chrztu Polski, które obchodziliśmy w 1966 roku; tłumaczenie było gotowe w 1965 roku). Do dzisiaj pięć razy udoskonalano ten przekład (1971; 1980; 1983; 1999), aktualnie prace trwają nad wydaniem VI. Liczy ona około 1500 stronic; czyli gdyby ktoś chciał przeczytać ją przez jeden rok, musiałby czytać dziennie jakieś 4 stronice.

W Diecezji Łomżyńskiej istnieje jeszcze pewna grupa duchownych, dla których Biblia stanowi zbiór tekstów nudnych, niezrozumiałych i nieżyciowych. Dlatego wolą oni głosić w kazaniach swoje bądź światowe „mądrości”, niestety… Niech jednak cały Lud Boży czyta Biblię nawet po jednym zdaniu dziennie, ale z głęboką wiarą, że jest to słowo Boże zdolne przemieniać wszystko… Szczęść Boże.