Teoria, teoria, teoria…

Łomżyńska Kuria Diecezjalna opublikowała w ubiegły czwartek (18 lutego) „List Pasterski Biskupa Łomżyńskiego Janusza Stepnowskiego na rozpoczęcie duchowego przygotowania do jubileuszu 100-lecia powstania Diecezji Łomżyńskiej”. Wprawdzie pod listem brakuje tradycyjnego zarządzenia, by go odczytać w najbliższą niedzielę na wszystkich Mszach Świętych, to jednak chyba takie jest oczekiwanie Kurii, skoro w tekście używa się sformułowania: „Wołanie Chrystusa z dzisiejszej Ewangelii”, cytując Ewangelię według św. Marka 1,15.

Pomijając dociekania, który z Kurialistów faktycznie zredagował tekst (są pewne domysły), należy tylko zauważyć, że odbiega on znacząco od charakteru i stylu rozmaitych homilii Biskupa Diecezjalnego. Z jednej strony, nie mamy więc, niestety, poprzez ten list wglądu w głąb duszy naszego Pasterza, ale z drugiej przecież to jest ostatecznie jego list, skoro właśnie został przez niego podpisany. Z racji na powagę Wielkiego Postu nie powinienem w zasadzie przytaczać żartu z kręgów kapłańskich, że Biskup Diecezjalny listów pasterskich nie tylko nie pisze, ale ich także nie czyta (lecz jedynie podpisuje). Skoro już jednak ten żart przytoczyłem, to tylko w ramach usprawiedliwienia dodam, że w żartach jest na ogół sporo przesady, a niejednokrotnie nie ma nawet krzty prawdy. Hm!

Diecezja Łomżyńska skończy sto lat 28 października 2025 roku. Pasterz proponuje zatem „drogę duchowego przygotowania”, która „rozpocznie się uroczystą Mszą św. w kościele katedralnym 19 marca 2021 roku w uroczystość św. Józefa (…), a zakończy w roku 2024. Rok 2025 będzie czasem obchodów głównych uroczystości jubileuszowych. Przygotowanie duchowe będzie obejmować trzy etapy”.

Etap pierwszy to koncentracja na rodzinie: „W pierwszym roku duchowego przygotowania pragniemy uświadomić sobie, że rodzice są dla swoich dzieci zwiastunami i głosicielami Ewangelii, którą mają przekazywać nie tylko słowem, ale przykładem życia”.

Etap drugi to koncentracja na młodzieży: „Patrząc na dzisiejszą rzeczywistość Kościoła, chcemy odzyskiwać młodych ludzi, których w życiu Kościoła jest coraz mniej. Kościół widzi w nich nie tylko przedmiot swojej duszpasterskiej troski, lecz uznaje, że są też czynnym podmiotem jego misji i aktywnymi uczestnikami ewangelizacji”.

Wreszcie etap trzeci, czyli koncentracja na parafii: „Pochylimy się nad rolą, znaczeniem i miejscem parafii w życiu każdego z nas. Najlepszym sposobem budzenia współodpowiedzialności za parafię duchownych i świeckich jest współuczestnictwo, współodpowiedzialność i pogłębiona formacja chrześcijańska. Zastanowimy się nad tym jak jeszcze bardziej stawać się rodziną parafialną w kontekście ewangelicznego odczytywania znaków czasu”.

Program jest w miarę logiczny i spójny, oby tylko w biegu lat Kuria o nim nie zapomniała, bo takie rzeczy stulatkom mogą się przecież zdarzać. Ale ten list to jest na razie tylko taka „lektura na (dobry) początek”. Teoria, teoria, teoria… A przecież można byłoby już tutaj nakreślić niektóre konkrety, by program stał się dynamiczny, a nie taki statyczny. Nie ma zupełnie głębszego odniesienia do papieża Franciszka, który wzywa do „duszpasterskiego nawrócenia”, nie ma jego koncepcji Kościoła misyjnego, czyli „wyruszającego w drogę”. „Duszpasterstwo w kluczu misyjnym – wyjaśnia papież Franciszek na kartach swojej programowej adhortacji „Evangelii gaudium” - wymaga rezygnacji z wy­godnego kryterium duszpasterskiego, że «zawsze się tak robiło». Zachęcam wszystkich do śmiałości i kreatywności w tym zadaniu przemyślenia na nowo celów, stylu i metod ewangelizacyjnych swo­jej wspólnoty” (n. 33).

A zatem czy Pasterz ma obok siebie, a konkretnie w Kurii i w Seminarium, odpowiednie otoczenie, czyli ludzi naprawdę inteligentnych, duchowych, krytycznych, pracowitych i kreatywnych, wręcz niemal błyskotliwych, którzy sprostaliby takiemu przeprofilowaniu diecezjalnego duszpasterstwa? Bo analizowany list, niestety, nie dostarcza na tak sformułowane pytanie jednoznacznie pozytywnej odpowiedzi. Szczęść Boże.