Prawdziwie nowy początek…

Jack London to literacki pseudonim amerykańskiego pisarza, który faktycznie nazywał się John Griffith Chaney (1876-1916), z poglądów był socjalistą. Pozostawił on po sobie m.in. „opowiadanie fantastyczno-naukowe” zatytułowane „Szkarłatna dżuma” (The Scarlet Plague), w którym wyobraża sobie, że w roku 2012 (a więc wybiegając wprzód o sto lat!) wybucha w świecie, liczącym 8 miliardów ludzi, straszliwa zaraza, objawiająca się „nagłym mocnym zaczerwienieniem całego ciała i twarzy”. Nieszczęście, czyli ta „szkarłatna dżuma”, zaczęła się w San Francisco. „Od chwili pojawienia się pierwszych oznak choroby aż do chwili śmierci upływała przeważnie godzina. Niektórzy męczyli się po kilka godzin. Inni znów umierali po upływie dziesięciu, piętnastu minut”. W ogromnym przerażeniu ludzi rodził się chaos, przeszkadzający w ucieczce na jakiś bezpieczniejszy teren. Zaraza wyzwalała niejednokrotnie heroizm. Oto żona podczas ucieczki zauważa u siebie ślady zakażenia i zatrzymuje się, by w spokoju umrzeć. Wówczas jej mąż także się zatrzymuje: „Ja zostanę z żoną. Wiem, że ona już właściwie umarła, ale nie mogę jej opuścić”. Ostatecznie z całego miasta ocalał jedynie narrator opowiadania, który znalazł schronienie w szczepie plemiennym egzystującym poza cywilizacją, rozpoczynając w ten sposób dzieje ludzkości na tym terenie niejako od zera.

Dawniej tak właśnie myślano powszechnie. Że mianowicie celem rozmaitych epidemii jest kara Boża zmierzająca do zagłady grzesznego świata i zapoczątkowania nowej ludzkości. Podobnie było z tym biblijnym potopem, z którego uratowało się osiem osób: Noe, jego żona oraz trzej synowie z żonami. Dzisiaj Kościół mówi jednak, że epidemia to nade wszystko najprawdziwsza próba człowieczeństwa, czyli miara miłości bezinteresownej. Papież Franciszek w ubiegłorocznej encyklice „Fratelli tutti” (Wszyscy braćmi jesteśmy) też wypowiada się o „nowym początku” po pandemii, ale ma na myśli nie zagładę, lecz ocalenie generujące wyższy poziom miłości bliźniego, ową międzyludzką solidarność: „Aktualna pandemia umożliwiła nam dostrzec i docenić wielu towarzyszy i towarzyszek drogi, którzy zareagowali na lęk, poświęcając swe życie dla innych. Byliśmy zdolni do uznania, że istnienia ludzkie są splecione i podtrzymywane przez zwy­kłych ludzi, którzy bez wątpienia współtworzyli decydujące wydarzenia naszej wspólnej historii: lekarzy, pielęgniarzy i pielęgniarki, farmaceutów, pracowników supermarketów, sprzątaczki, opie­kunki, przewoźników, mężczyzn i kobiety pracujących dla zapewnienia usług społecznych i bezpieczeństwa, wolontariuszy, księży, zakonnice... Zrozumieli, że nikt nie zbawia się sam” (n. 54).

Wielki Tydzień, który rozpoczyna się najbliższą Niedzielą Męki Pańskiej, to uwielbienie ukrzyżowanego Chrystusa, który wziął na siebie nasze słabości i grzechy, by wykreować prawdziwie nowy początek ludzkości w aspekcie duchowym. By stworzyć nas niejako na nowo. Dużo lepszych, mocniejszych i piękniejszych. Zatrzymajmy zatem w tych dniach dłużej wzrok na naszym Zbawicielu, którego Księga Izajasza opiewa przejmującymi słowami: „Jak wielu osłupiało na jego widok - tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd i postać Jego była niepodobna do ludzi (…). Nie miał On wdzięku ani też blasku, aby chciano na Niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarz zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy Go za nic. Lecz On się obarczył naszym cierpieniem, On dźwigał nasze boleści, a my uznaliśmy Go za skazańca, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła na Niego chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze uzdrowienie” (Iz 52,14; 53,2-5). Szczęść Boże.