Mój pogląd nie stracił na wartości...

Dzisiejsza sesja Rady Miasta w Łomży zawierała wątki, które jednoznacznie wskazują, że mój pogląd, iż mylę się raz na dwadzieścia pięć lat nie stracił na aktualności. W moim rozumieniu nie da się już chyba ukryć konfliktu, jaki nagle wypełznął na światło dzienne, choć trwa już od dłuższego czasu. Dużo wskazuje na to, że prezydenta Mariusza Chrzanowskiego próbuje się postawić pod murem, być może czyni to osoba z jego najbliższego otoczenia, która stara się w mówić, że nie ma tzw. parcia na szkło. Posiadam twarde dowody świadczące, iż jest zupełnie odwrotnie. Natomiast w co najmniej dwóch felietonach powstałą sytuację przewidziałem, kiedy konflikt był ledwie widoczny na horyzoncie, dostrzegany przez niewielu a na pewno bagatelizowany przez wielu.

Dużo wskazuje, że sprawa powstałego konfliktu w łonie łomżyńskiej władzy nabrała wymiaru politycznego, mimo, iż prezydent Chrzanowski i wiceprezydent Garlicki oficjalnie są bezpartyjni. Trzecia osoba, będące bezpośrednio w orbicie domniemanego konfliktu, barwy polityczne posiada. Jak popularnie określamy, apetyt rośnie w miarę jedzenia, co we wspomnianych felietonach przewidywałem i przestrzegałem. Apetyty się skumulowały do tego stopnia, że prezydent Mariusz Chrzanowski – czy chce, czy nie chce – w bardzo nieodległym terminie będzie musiał dokonać wyboru, bardzo trudnego wyboru, który niesie w tle jego bezpartyjność.

Bardzo cenię prezydenta Chrzanowskiego za bardzo rozważne podejmowanie decyzji, ale także za odwagę przeciwstawienia się w 2018 roku dużej sile próbującej go sprowadzić do partyjnego poziomu. Nie dał się i odniósł ogromy sukces wyborczy. Być może dlatego sugerowałem po wyborach związek z Porozumieniem Jarosława Gowina. Patrząc na powstałą dzisiaj sytuację, twierdzę, że w swym rozumowaniu się nie myliłem. Związek prezydenta Chrzanowskiego z Solidarną Polską, którego w żaden sposób nie da się ukryć, być może ówcześnie był prezydentowi potrzebny, nawet twierdzę, że nie „być może”. Ale powinien przewidzieć, iż ten mezalians w przyszłości może zrodzić dla niego i samorządności negatywne skutki. Z prostego powodu. Politycy bowiem, nawet tego najniższego szczebla, funkcjonujący w samorządzie, owszem dbają o interes miasta, ale ich kluczowym celem zawsze są interesy partii na którą składają się konkretni ludzie, chcący zaspakajać swoje ambicje, niekoniecznie zawsze zdrowe. W każdym z tych elementów działają bez skrupułów z pozycji siły.

Nigdy nie ukrywałem w swoich felietonach poglądu (może w sposób niebezpośredni), że prezydenta Chrzanowskiego (mimo powiedzenia, że nie ma ludzi niezastąpionych) nie stać na zmianę wiceprezydenta Andrzeja Garlickiego na inną osobę. Powody tego nie są prozaiczne. W mojej ocenie Łomża nie miała w swojej historii tak pracowitego człowieka na tej odpowiedzialnej funkcji, być może niekiedy hardego, lecz znającego z powagą swoją wartość, a jednocześnie nie uwikłanego w żadne rozgrywki polityczne. W pewnym momencie naprzeciwko siebie stanęły politykierstwo i pracowitość. Logicznie myślący wskażą na zacność tego drugiego, lecz w dzisiejszych realiach takie rozumowanie będzie naszpikowane sporą dozą naiwności.

Konflikt we władzach miasta (i proszę nie wmawiać że nie istnieje, bo tego nie da się już dłużej ukrywać, bowiem stał się tajemnicą poliszynela) paradoksalnie dostał silne wsparcie od prezydenta Chrzanowskiego, który w mojej ocenie świadomie, a być może i pod presją, licząc zapewne na korzyści dla miasta, wpuścił do Urzędu Miasta politykierstwo i chore ambicje. W niedalekiej przyszłość sam prezydent Chrzanowskie, ale i samorząd zarazem, mogą ponieść z tego tytułu trudne do przewidzenia straty nie tylko wizerunkowe. Przy tym wciąż noszę w sobie nadzieję, choć ona staje się z miesiąca na miesiąc chudsza, że prezydent Chrzanowski nie tylko oficjalnie, ale i nieoficjalnie jest osobą bezpartyjną. Lecz podkreślam, we mnie tkwi jedynie nadzieja. O tym wszystkim w kilku felietonach pisałem. Pozdrawiam Czytelników.