Kościół Łomżyński jakby nie nadążał (3/3)…

Uff! Jest już „łomżyńska synteza synodalna”! Ale robi mi się słabo, muszę napić się wody. Jedna szklanka, druga, trzecia… Redaktor prowadzący przed długie lata „Teleexpres” przekonał mnie niegdyś, jak pewnie i wielu innych telewidzów, by nie kupować wody mineralnej w butelkach plastikowych, ale mieć w domu dzbanek z filtrami, bo jest wtedy dużo taniej, on to nawet dokładnie obliczył, choć szczegółów już nie pamiętam. Dodam tylko od siebie, że akurat w Łomży woda bardzo dobra, trzeba ją tylko właśnie przefiltrować. A zatem jeszcze czwarta, piąta i szósta szklanka. Tyle wystarczy, przynajmniej na razie. Czuję się lepiej. Słabość chyba zaczyna odchodzić w siną dal. Mogę już pisać dalej…

No więc jest „łomżyńska synteza synodalna”. Wow! Ma ona numer (630/2022), datę (30 czerwca 2022 roku) i podpis (ks. dr Jacek Czaplicki – koordynator diecezjalny). Pachnie zatem oficjalnością. Na ogół na tym blogu unikam imion i nazwisk, gdyż chodzi mi bardziej o problemy palące niż konkretne personalia. Tym razem zrobimy jednak wyjątek, bo chyba tak będzie po prostu dużo bardziej elegancko. To jest ten nowy (od 1 lipca br.) Proboszcz parafii pw. Miłosierdzia Bożego w Łomży, niedawno jeszcze Wikariusz Biskupi ds. Duszpasterstwa Ogólnego w lokalnej Kurii, wielka „szycha”. W mediach, także tych świeckich, pozostawał ostatnio dość mocno obecny, właśnie z racji na ingres do Sanktuarium MB (3 lipca br.). Jeden z tytułów w mediach świeckich rozpoczynał się nawet od słów: „Przewielebny ksiądz kanonik Czaplicki”. Nie mam nic przeciwko, choć za także nie jestem…

Diecezjalny Koordynator w „Radiu Nadzieja” dnia 12 lipca br., czyli w uroczystość św. Brunona z Kwerfurtu będącego Patronem Diecezji Łomżyńskiej (cóż za stosowny moment!) zapewniał, że „dzisiaj publikujemy syntezę diecezjalną”, tymczasem ukazała się ona dwa dni później. Pewnie w międzyczasie czytali ją najważniejsi przedstawiciele Kościoła Łomżyńskiego: obydwaj Biskupi, może Kanclerz, może Rzecznik Kurii, może nowy Szef ds. Duszpasterstwa Ogólnego itd. itp. Nikt z nich nie zauważył, że „synteza” składa się z następujących punktów: 1 - 2 - 2 - 3. A więc są dwa punkty nr 2. Ba, ten pierwszy punkt nr 2 składa się z trzech podpunktów: a, b i b. Tu nie chodzi, broń Boże!, o „literówki”, ale o niezdolność do całościowego spojrzenia, przecież każdy tekst musi mieć najpierw plan kompozycyjny. To teraz zamiast siódmej szklanki wody mały żart: jeden z profesorów łomżyńskiego Seminarium swoje wykłady czasami rozpoczynał od uwagi metodologicznej: „Dzisiejszy wykład przedstawię w trzech punktach. Pierwszy punkt będzie taki, drugi taki, trzeci taki, a… czwarty taki”.

Syntezy synodalne nie powinny przekraczać 10 stronic, nasza ma niecałe 5. Wspomniany metodolog rzekłby: „Lepiej krótko a dobrze”. Ale dobrze nie jest. Oczywiście, mógłbym zrobić teraz z tej „syntezy” coś na kształt „miazgi”. Ale nie zrobię! Dlaczego? Z dwóch powodów. Po pierwsze, gdyby nie zaangażowanie ks. Czaplickiego, to w Diecezji Łomżyńskiej w ogóle nie byłoby Synodu o synodalności; nikt inny z Kurialistów nie byłby w stanie podjąć się tego zadania. I po drugie, w tej „syntezie”mimo wszystko (tak właśnie paradoksalnie działa Duch Święty!) są „perły z lamusa”, tylko trzeba je umieć wydobyć i umiejętnie zinterpretować. Jest ich dokładnie pięć, oto one:

Pierwsza „perła”: „Liczbę uczestników spotkań szacuje się na około 1200 osób (…). Duża grupa parafii nie podjęła w ogóle prac synodalnych”. Oznacza to, że mniej więcej jesteśmy w „ogólnopolskiej normie”. Fajnie, co? Ale trzeba chcieć, niestety, te statystyki poprawnie zinterpretować, jak wspomniałem: otóż, pod względem świadomości i odpowiedzialności za Kościół pozostajemy bardzo, bardzo słabi.

Druga „perła”: „Pracom synodalnym nie służyły też wskazania Biskupa Diecezjalnego dotyczące ograniczeń pandemicznych, a wśród nich zakaz spotkań w małych grupach”. Tak, to prawda, aczkolwiek nasza diecezjalna pandemia ma charakter duchowo-duszpasterski, a „zarażenie” postępuje „od góry”.

Trzecia „perła”: „Kościół ma stawać się bardziej wspólnotowy, a nie podążać w stronę rozbudowanego urzędu. (…) Duża część wiernych postrzega parafię jako punkt usługowy”. Trzeba chyba tylko dodać, że parafie z wyolbrzymioną rolą proboszcza jako menadżera zostały wykreowane w dużym stopniu przez formalistyczne wizytacje kanoniczne i brak respektu dla wizji duszpasterskiej proponowanej od dekady papieża Franciszka.

Czwarta „perła”; „Potrzebna jest maksymalna transparentność. Postuluje się składanie szczegółowych sprawozdań przedstawianych ogółowi wiernych”. Niektóre parafie już od lat prezentują wiernym wszelkie dochody i rozchody, aczkolwiek na ogół te maleńkie wspólnoty, teraz czas na parafie średnie i wielkie, jak choćby w Łomży parafia pw. Miłosierdzia Bożego, nieprawdaż?

Piąta „perła”: „Spotkania synodalne pozwoliły po raz pierwszy wielu osobom zabrać głos w sprawach parafii”. W obecnym klimacie diecezjalnym te pozwolenia będą z pewnością miały charakter jednocześnie ostatni, tak przypuszczam.

Zmęczyłem się. I to bardzo. Siódma szklanka wody… Szczęść Boże.

PS. Nie mam siły na jakiekolwiek post scriptum.