O Kościele Łomżyńskim z lekkim uśmiechem…

A czy lekki uśmiech jest pozytywny? Na talerzyku mam „żarty-suchary”, a w kubku „żarty nowiusieńkie”. To które lepiej wyartykułować? Może te drugie, bo wtedy te pierwsze zostawimy ewentualnie do kawy w filiżankach, OK.? No to dziesięć żarcików:

1. Wiceprzewodniczący kurialnego Wydziału ds. Duszpasterstwa Ogólnego zaprezentował plakat dotyczący wyjazdu maturzystów na Jasną Górę, na którym wykreowano inteligentną rymowankę: „Najpierw Jasna Góra,/ później matura”. Brakuje jednak rytmu, albowiem pierwszy werset ma sześć, drugi zaś pięć sylab. Proponuję małą korektę z dodaniem spójnika a: „Najpierw Jasna Góra, a później matura”.

2. Podczas Eucharystii odprawianej 16 września br. w parafii pw. Bożego Ciała w Łomży Biskup Diecezjalny był tak mistycznie zaangażowany w liturgię, że w śpiewanej modlitwie „Ojcze nasz” zaczął od połowy używać łaciny. Rzecz jasna, że tej kościelnej.

3. Jeden z księży w kryzysie przychodzi do Biskupa Diecezjalnego z informacją, że chce odejść z kapłaństwa. Zaprzątnięty swoimi sprawami Ekscelencja od razu podpowiada mu, by poszedł „do Księdza Prałata Zenona”, bo on właśnie zajmuje się w Kurii kanonicznymi formalnościami. Ot, ojcowska troska o duchowych synów.

4. Wierni sygnalizują, że Ksiądz Proboszcz z ul. Poznańskiej planuje pod koniec września w ramach świętowania „srebrnego” jubileuszu parafii pw. NMPCz pieszą pielgrzymkę na grób Księdza Budowniczego parafialnej świątyni (najnowszy cmentarz w Łomży). A czy będzie także pielgrzymka autokarowa na kawę do Czyżewa, gdzie duszpasterzuje Proboszcz, który „nieformalnie” jako Wikariusz nadzorował budowę tej świątyni, bo na uroczystości jubileuszowo-odpustowe nie został zaproszony?

5. Na początku września niektóre parafie przyjęły relikwie bł. Carla Acutisa, włoskiego nastolatka (1991-2006), który fascynował się Internetem, wykorzystując go w celach ewangelizacyjnych. Na oficjalnym plakacie Duszpasterzy Młodzieży napis brzmiał: „Peregrynacja relikwi bł. Carlosa Acutis”. Króciuteńki tekst, a trzy błędy: nie „relikwi”, lecz relikwii, nie Carlos (po hiszpańsku?), ale Carlo lub Karol (a w dopełniaczu Carla lub Karola) i nie Acutis, lecz Acutisa (bo istnieje model deklinacyjny dla tego nazwiska).

6. Ksiądz Rektor w „Radiu Nadzieja” poinformował, że w oficjalnym czasie do Seminarium na rok I zgłosiło się tylko dwóch kandydatów, a przyjęcie trzeciego jest dopiero „procedowane”. Przyznał jednocześnie, że to chyba rekordowa rekrutacja w całej 103-letniej historii tej instytucji. Na miejscu Jego Magnificencji nie zapominałbym jednak, że ostatnimi laty zwykle jeszcze ktoś jeden zgłaszał się po czasie, a zatem z rekordu mogą zostać ostatecznie nici.

7. Biskup Diecezjalny dnia 9 września br. w swojej prywatnej kaplicy dwóm Księżom z naszej Diecezji (z Centrum Ewangelizacji w Ostrowi Mazowieckiej) poświęcił i nałożył krzyże misyjne. Wielu pyta, czemu tylko „poświęcił” i „nałożył”, a nie jeszcze „podarował” (zakupił, zafundował), wszak ponoć niektórzy milionerzy potrafią być hojnymi sponsorami.

8. Podczas liturgicznego wprowadzenia na urząd Proboszcza w parafii pw. Ducha Świętego w Zambrowie prominentny i wpływowy Kanclerz lokalnej Kurii odczytywał w obecności Biskupa Pomocniczego dekret nominacyjny. Jednakże w tym czasie trochę się krzywił i nieco kwasił, czyżby to były pierwsze symptomy kurialnej autorefleksji, bo chyba raczej jeszcze nie wyrzuty sumienia?

9. „Radio Nadzieja” słynęło ze stawiania pytań Rzecznikowi Kurii, który był zawsze „pod ręką” do dyspozycji jako ekspert (od rana do wieczora). Jednakże od dłuższego czasu nieobecne są na antenie i stronie internetowej rozgłośni jego wyjaśnienia (z wyjątkiem regularnego komentarza do codziennej Ewangelii). Czyżby ciągle zmniejszającej się liczbowo Redakcji skończyły się już łatwe pytania (bo przecież tych trudnych jest coraz więcej)?

10. Ktoś mi to mówił, już nie pamiętam kto (może nawet tym mówiącym byłem ja sam?), że ponoć aż siedmiu proboszczów parafii łomżyńskich wygraża się tu i ówdzie, iż w rankingowym notowaniu nr 2 wyprzedzą Parafię Kapucyńską. No cóż, trzeba się tylko cieszyć, że tak głęboka wiara w cuda ożywia naszych lokalnych liderów duchowych.

Mam świadomość, że niektóre żarty przeszły niepostrzeżenie w sarkazm. Ale przecież żarty tylko dla samych żartów, tj. bez świadomego wpływania na prostowanie tego co krzywe w rzeczywistości eklezjalnej, byłyby mało pożyteczne. Szczęść Boże.

PS. Chociaż 23 września dzień zrównuje się z nocą, to jednak oby przez całą jesień w duszach łomżyńskich Diecezjan było więcej światłości niż ciemności.