Srebrne parafie dwie (3/3)…

I w zasadzie jest już po uroczystościach jubileuszowych! Dlatego też w ostatniej części cyklu spojrzymy krytycznym okiem na sposoby świętowania 25-lecia powstania dwóch parafii łomżyńskich, a mianowicie pw. Krzyża Świętego i pw. Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej. Wszak jubileuszowa celebracja wiary to nie tylko zakończenie pewnego etapu, ale przede wszystkim „nowy początek”, inspirujące ukierunkowanie na przyszłość. Z zewnętrznego (powtórzę: z zewnętrznego) punktu widzenia w tej parafii większej mieliśmy do czynienia z modelowością, w tej mniejszej zaś ze zwykłym „odfajkowaniem sprawy”.

    1. Parafia KŚw. rozpoczęła swoje religijne świętowanie koncertem „Orkiestry Reprezentacyjnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego” (5 czerwca br.) i „Festynem Rodzinnym” (12 czerwca). Jubileuszowe obchody osiągnęły swoją kulminację pod koniec lata, w związku z parafialnym odpustem (14 września). Nabożeństwu czterdziestogodzinnemu, czyli „trzydniowym adoracjom Najświętszego Sakramentu”, wraz z Drogą Krzyżową ulicami parafii, przewodził zaproszony pobożny Kapucyn (!). Główna Eucharystia, z udziałem obydwu Biskupów, połączona z wprowadzeniem „relikwii Świętych Apostołów, które otaczają relikwie Krzyża Świętego”, miała miejsce wieczorem dnia odpustowego. Z okazji jubileuszu wydano również 408-stronicową monografię dokumentującą 25 lat parafii (około 300 zdjęć). Odmalowano także prezbiterium. Dokładnie tak powinny wyglądać przygotowania do świętowania jubileuszu, ale… No właśnie, skoro mamy do czynienia z tą akurat, a nie inną, parafią, trzeba jednak, niejako na marginesie, postawić pytanie retoryczne: Ile w tym wszystkim było autentycznej duchowości i entuzjazmu Parafian?

Z zewnętrznego punktu widzenia również imponująco wygląda duszpasterski początek nowego ćwierćwiecza w tej parafii. Oto fragment ogłoszeń z 4 września br.: „Zapraszamy do włączenia się w działalność naszych parafialnych wspólnot, w których można pogłębiać swoją formację duchową i służyć innym. W naszej parafii działają: Gloriosa Trinita, Przyjaciele Oblubieńca, Odnowa w Duchu Świętym, Domowy Kościół, Ruch Rodzin Nazaretańskich, Koła Różańcowe, schola dziecięca – Promyk Nadziei, chór parafialny – Spes Unica, Liturgiczna Służba Ołtarza, Klub Seniora, Bractwo Krzyża, Rzemieślnicy Matki Bożej, Grupa Wsparcia Osób Uzależnionych i Współuzależnionych – Nadzieja w Krzyżu, parafialny zespół charytatywny, Koło Biblijne”. Wow!

    2. Z kolei w parafii NMPCz uroczystości jubileuszowe połączono ściśle z odpustem przełożonym na niedzielę (z 26 na 28 sierpnia), poprzedzonym również nabożeństwem czterdziestogodzinnym, aczkolwiek rutynowym. Liturgii jubileuszowo-odpustowej przewodniczył Biskup Pomocniczy. Wykorzystano okazję, by w majestacie urzędu hierarchicznego zaprezentować Sukcesora odchodzącego Wikariusza (gdzie?), aczkolwiek zrobiono to w taki sposób, że Parafianie do dziś nie mają świadomości, iż ich, licząca dobre ponad 2200 wiernych, wspólnota wchodzi w nowe ćwierćwiecze bez Wikariusza, lecz jedynie z Księdzem funkcjonującym w ramach „pomocy duszpasterskiej”. Dekadę temu, gdy Biskup Diecezjalny również posyłał do tej parafii Księdza z pomocą duszpasterską, to wówczas bez zająknięcia argumentował, że trzeba Proboszcza odciążyć w prowadzeniu wspólnot formacyjno-modlitewnych. Aczkolwiek jakie miał konkretnie na myśli, już nie był w stanie wyartykułować, wszak z próżnego to i Salomon nie naleje. Hm!

Inny problem stanowi nieco „tajemnicza nieobecność” na uroczystościach jubileuszowo-odpustowych samego Biskupa Diecezjalnego. Ma on pojawić się w parafii dopiero w terminie późniejszym (październik?). Wersja oficjalna sprowadza się do wyjaśnienia, że w trakcie jubileuszu Biskup Diecezjalny był zajęty innymi ważnymi zobowiązaniami (np. poświęceniem kościoła w Hodyszewie). Okazuje się, że z podobną sytuacją mieliśmy do czynienia w tej parafii 5 lat temu (jubileusz 20-lecia), bo wtedy Biskup Diecezjalny zawitał do parafii na jedną Eucharystię dopiero pół roku po faktycznym jubileuszu (tj. na Święta Bożego Narodzenia). Rzecz charakterystyczna, ale wyraził wówczas życzenie, by srebrny jubileusz „świętować z orkiestrą”. A zatem może tym razem pytanie retoryczne i jednocześnie nieco żartobliwe, aczkolwiek także trafnie oddające lokalny klimat duchowy: Czyżby taka orkiestra powstawała aktualnie w parafii?

    3. Nie ukrywam, że liczyłem bardzo mocno na zaangażowanie się w obydwa jubileusze mediów diecezjalnych. Że porozmawiają dogłębnie z Proboszczami, może także z Wikariuszami czy Parafianami, a nawet z Kurialistami (np. w ramach audycji „Gość Dnia”). Że ewangelizacyjnie włączą niejako całą wspólnotę diecezjalną w lokalną celebrację wiary. Że synodalnie naświetlą ważne problemy i być może rozwieją niektóre kontrowersje. Że to, tamto i owamto… Szczęść Boże.

PS. Nie znaczy to absolutnie, że obydwie parafie znikają z horyzontu zainteresowań niniejszego bloga.