Jubileusz na nowy początek?

Z jubileuszową Galą „Iskra Nadziei” mam spory problem interpretacyjny. Ale symboliczne konotacje owej „iskry” wyraźnie dostrzegam. A zatem teraz kilka słów komentarza, jakby uderzenie w kościelne dzwony.

1. „Diecezjalne Radio Nadzieja” przeżywa obecnie, to znaczy od 1 marca br., swój najsłabszy okres w historii, która w całości obejmuje już prawie 21 lat. Na podobnym poziomie funkcjonuje „Głos Katolicki”, strona internetowa rozgłośni i Facebook. W takim więc kontekście jakakolwiek „gala” musi wywoływać delikatne grymasy na twarzach.

2. W mediach diecezjalnych pracuje aktualnie 17 osób („Nasz Zespół”), a według koncesji (nr 725/2018) celem „Diecezjalnego Radia Nadzieja” jest „wspieranie lokalnego Kościoła w jego misji ewangelizacyjnej”. Ostatnie miesiące to czas zarówno redukcji personalnej, jak i zawężania oferty programowej. Z płomienia nadziei pozostała iskra.

3. Uroczysty jubileusz miał być nieco opóźnionym przez pandemię „dziękczynieniem” za 20 lat istnienia rozgłośni, czyli w dużym stopniu spojrzeniem w przeszłość, która miała także podokresy świetlane. Jednakże Eucharystię (po grecku właśnie dosłownie „dziękczynienie”) zepchnięto do małego kościółka przyseminaryjnego, chociaż od gmachu „Radia Nadzieja” do Katedry dzieli zaledwie kilkanaście kroków. W Eucharystii uczestniczyło ok. 30-35 wiernych świeckich i mniej więcej drugie tyle duchownych. Eucharystia nie była transmitowana nawet przez samo „Radio Nadzieja”(!), a więc z pewnością wielu Odbiorców pozbawiono szans na uczestnictwo. Homilia Biskupa zasadniczo typu patch (łatana), a prefacja (wzywająca do dziękczynienia) tylko recytowana, czyli calm.

4. Sama Gala Jubileuszowa w szkołach katolickich składała się z trzech imponujących koncertów (przy pełnych widowniach), do których dołączono okolicznościowe przemówienia. Trzeci koncert, mający miejsce drugiego dnia, luźno wiązał się z jubileuszem, był raczej formą ewangelizacyjnego wyjścia ku młodzieży. W patetycznych przemówieniach kultywowano głównie początki „Diecezjalnego Radia Nadzieja” i zachwycano się jego wpisaniem się na stałe w lokalny krajobraz. Zabrakło jakiegoś profesjonalnego referatu o mediach, nie mówiąc już o głębszym namyśle nad teraźniejszością i przyszłością SpesMediaGroup. Wśród sponsorów koncertów nie było podmiotów kościelnych, lecz same instytucje świeckie.

5. Jubileusz nie został modelowo przygotowany jako „produkt medialny”. Np. sonda uliczna o diecezjalnej rozgłośni objęła trzy osoby, w tym Siostrę Zakonną z Kurii, Księdza Wikariusza z Katedry i jakąś Osobę Świecką (Reporter najprawdopodobniej wyszedł jedynie przed drzwi wejściowe Redakcji?). Rozmowa z Dyrektorem była krótka i ogólna. Pracownicy w zasadzie nie zostali konkretnie wyeksponowani w żadnej części Gali. Lokalne media świeckie prawie nie zauważyły jubileuszu, natomiast diecezjalne przygotowały relacje spóźnione, skąpe, chaotyczne i bezrefleksyjne. Jakieś pół tysiąca zdjęć, trochę nagrań piosenek i ważniejsze wypowiedzi. Liczniki wejść np. na stronę internetową rozgłośni pokazują dość nikłe zainteresowanie tymi relacjami (niecałe 600 kliknięć w ciągu trzech dni w półmilionowej Diecezji Łomżyńskiej).

6. Wydaje się, że cały sens uroczystej Gali zakodowany był w metaforze „iskry” (pomysł Ducha Świętego?). Media diecezjalne trzeba z tej ledwie tlącej się dzisiaj iskry po prostu wskrzesić, jakby je przeprogramować, wykreować niejako na nowo. A w tej perspektywie jubileusz to nie tyle „dwudziestolecie” istnienia rozgłośni, ile raczej „początek” trzeciej dekady, mądrzejszej już o lat dokładnie 20. Po prostu nowy początek.

7. Potrzeba głębszej i bardziej egzystencjalnej duchowości, usłyszenia pulsu życia religijnego każdego bez wyjątku zakątka Diecezji (niezbędni korespondenci), merytorycznych debat o chrześcijaństwie i Kościele, katechez dla dorosłych, pełnych i podawanych bez zbędnej zwłoki informacji, bardziej przyjaznej atmosfery, charyzmatycznych, różnorodnych i profesjonalnych Gości, porywających weekendowych felietonów nie tylko o trzeźwości, fachowych zatrudnień itd. itp. Oby zbliżający się „srebrny” jubileusz nie był kresem istnienia diecezjalnych mediów. Szczęść Boże.

PS. Ten jubileusz to także obfitość materiału do tworzenia memów. Miny niektórych ważnych osobistości są po prostu bezcenne. A język ciała zawsze dużo mówi o problemach danej instytucji.