Niezrozumiała eksplozja emocji…

„Może i pisze o faktach”, ale wobec Kościoła „przemyca podprogowe oceny”, którymi są „insynuacje”, „szkalowanie” i „nienawiść”. Taką mniej więcej tezę postawiła temu blogowi niedawno jedna z rozemocjonowanych Czytelniczek. Było to pod felietonem poświęconym tematycznie modlitwie różańcowej w Łomży. Wcześniej, w ciągu miesiąca, pojawiły się na blogu w zasadzie sprawozdawcze felietony o parafialnych stronach internetowych, o gazetkach w czterech parafiach i o charyzmatyczności w dwóch parafiach. Tym bardziej więc eksplozja emocji dziwi i niepokoi! Ale jakiś powód mieć musi. Spróbujmy go znaleźć…

Na tym blogu o Kościele Łomżyńskiem pisze się z dwóch perspektyw: teologii pastoralnej i teologii duchowości. Albo mówiąc prościej: o duszpasterstwie i duchowości jako dwóch stronach tej samej rzeczywistości. Blog jest świadomą alternatywą dla mediów diecezjalnych, które chcą (rzekomo) ograniczyć się tylko - jak same, zresztą, przyznają niemal permanentnie – do „dobrych wiadomości” (aczkolwiek czy informacja o śmierci kogoś to naprawdę dobra wiadomość? a o babci, którą oszukano metodą „na wnuczka”? a o kocie burym, który zablokował się w studzience ulicznej?). Blog staje w kontrze do tego, co w rzeczywistości niedobre. Ale po to i tylko po to, by dać impuls do refleksji i poprawy…

Racją, na bazie której blog działa, jest najpierw wolność słowa. A dalej zwykła odpowiedzialność za Kościół wynikająca ze chrztu i bierzmowania. Dla tego bloga nie ma osób nietykalnych, jeśli tylko szkodzą społeczności. Ale jeszcze bardziej nie ma duchownych nietykalnych, gdy ich działalność duszpasterska pozostaje nieskuteczna, nieudolna czy naganna. Najprawdopodobniej niektórych Czytelników boli najbardziej to, że blog naświetla w ogóle jakiekolwiek niedoskonałości Kościoła. A czyż lepiej byłoby trwać w ciemności, stagnacji, zobojętnieniu, i niejako w ten sposób zasklepiać bądź nawet pomnażać istniejące zło?

Na szczytach Kościoła Łomżyńskiego istnieje przeogromna niechęć wobec „Synodu o synodalności”, za pomocą którego papież Franciszek wzywa wiernych do modlitewnego namysłu nad Kościołem, nieskrępowanych rozmów o Kościele i odpowiedzialnego odkrywania drogi ku przyszłości Kościoła. Wydaje się, że hierarchia Kościoła lokalnego znajduje się obecnie na drugim etapie swojej reakcji w stosunku do bloga. Po okresie rozważania i częściowego podjęcia próby sądowego ataku na blog, pojawiła się taktyka metodycznej ignorancji, w celu niby zasugerowania, że nikt w Kurii i wokół niej blogiem się w ogóle nie przejmuje. To niewątpliwie broń mocniejsza od tej poprzedniej, ale tylko na krótką metę. Problemy bowiem trzeba rozwiązywać, a nie je zagłuszać…

Niedziela 30 października oznacza kres tygodnika „Głos Katolicki”. To porażka pewnego stylu duszpasterskiego. Bezmyślnego, minimalistycznego i powierzchownego. Na górze i na dole. Kiedy 3 maja 2020 roku zredukowano lokalny tygodnik do ośmiostronicowej wkładki w piśmie „Idziemy”, to na tym blogu w felietonie „Zachrypnięty nieco Głos Katolicki” znalazły się słowa: „Niebawem Diecezja Łomżyńska zrezygnuje również i z tygodnika Idziemy”. Proroctwo? Zdrowy rozsądek? Chyba raczej po prostu uważna obserwacja rzeczywistości, szeroko otwarte oczy: władzom diecezjalnym najbardziej podoba się chrześcijaństwo nieświadome.

Szokiem dla wielu okazało się ujawnienie na blogu, że do Opactwa Benedyktynek, czyli jednego z duchowych centrów miasta, na modlitwę różańcową chodzi zaledwie kilka osób. Przecież lepiej byłoby tego nie wiedzieć, a w razie czego przypuszczać, że chyba z 50-60, jeśli nie więcej. Bez poznania niedoskonałości lokalnego duszpasterstwa niemożliwe będzie jego udoskonalenie. A wtedy i samo chrześcijaństwo pozostanie niedoskonałe. Złość wobec bloga trzeba zatem odczytywać ostatecznie jako znak dezaprobaty wobec tej właśnie niedoskonałości. Szczęść Boże.

PS. Biskup Diecezjalny w nieco przydługim tekście, zapewne ręką Rzecznika Kurii napisanym, apeluje, by na cmentarze nie kupować sztucznych kwiatów i niezliczonych zniczy, lecz zaoszczędzone w ten sposób pieniądze przekazywać jako wsparcie dla osób przebywających w hospicjach i domach pomocy społecznej.