Adwent najdłuższy z możliwych…

Adwent, oznaczający etymologicznie po łacinie „przyjście”, musi objąć cztery niedziele przed Świętami Narodzenia Pańskiego. A zatem w tym roku mamy najdłuższy Adwent z możliwych, cztery pełne tygodnie. Liturgicznie, Adwent rozpoczyna się już w sobotę wieczorem, czyli tzw. I Nieszporami, ale praktycznie dopiero o północy. „Czuwajcie!” (Mt 24,42) stanowi słowo-klucz tego okresu liturgicznego, symbolizowanego przez kolor fioletowy. Specyfiką Adwentu jest Eucharystia sprawowana na granicy nocnych ciemności i porannego świtu, czyli Roraty, modlitewne czuwanie chrześcijan wraz z Maryją, Jutrzenką Zbawienia, przed pojawieniem się Słońca nie znającego zachodu, czyli Jezusa Zbawiciela świata.

Adwent dzieli się na dwie części. Do 16 grudnia, czyli w tym roku bardzo długo, myśleć będziemy bardziej o powtórnym przyjściu Chrystusa w chwale u kresu dziejów (Paruzji), od 17 grudnia zaś o Jego pierwszym przyjściu na ziemię w uniżeniu betlejemskiej stajni. Ale już 11 grudnia, czyli w nieco odmienną III Niedzielę Adwentu, usłyszymy łacińskie wezwanie do antycypowania oczekiwanego wydarzenia: Gaudete – Radujcie się!

W Kościele Adwent inauguruje także nowy rok liturgiczny, z odrębnym hasłem duszpasterskim, tym razem jest to: „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. Nie ulega wątpliwości, że ostatnio wiara wiernych w Kościół została poddana próbie, w niektórych osłabła, w niektórych wygasła, we wszystkich musi zaznać odnowy, bo na tym polega wymóg jej dynamizmu. Nie spodziewam się listu pasterskiego ze strony Biskupa Łomżyńskiego. Wiem, że jednym (ale nie jedynym) z powodów jest obawa przed ewentualną recenzją tekstu na blogu. Ale z drugiej strony, po co nam, Diecezjanom, list zredagowany przez Kurialistów i tylko przez Pasterza formalnie podpisany?

Sięgnąłem do niedawnego listu Metropolity Warszawskiego (z 5 listopada br.) i znalazłem tam przynajmniej dwie inspirujące myśli na nowy rok duszpasterski.

Pierwsza: „Kto nadal uważa, że wystarczy tradycyjne duszpasterstwo, ograniczone do niedzielnej mszy świętej i sakramentów, gdyż wierni i tak pozostaną, a nowi przyjdą, ten jest w wielkim duszpasterskim błędzie. Takie myślenie wystarczało w czasie, gdy środowisko było bardzo religijne, a rodziny mocniej wtajemniczały w wiarę i Kościół”. A więc potrzeba, osadzonej w tradycji, pewnej kreatywności duszpasterskiej.

I druga myśl: „Wszystko, co dzieje się w duszpasterstwie i życiu Kościoła, wspólnoty, dzieje się na poziomie parafii, a wszyscy postawieni wyżej są wezwani do służenia proboszczom, wikariuszom, rezydentom i świeckim w parafiach”. A zatem odwrócona piramida, Kuria w służbie parafii, i to służbie nie tylko kontrolującej, ale także inspirującej.

Biskup Łomżyński w niedawnym wywiadzie dla „Diecezjalnego Radia Nadzieja” odniósł się do nowego roku duszpasterskiego: „W przyszłym roku są pewne takie wydarzenia jak Festiwal Młodych w Płonce Kościelnej; jest jakby wpisany. Widziałem, że też nabiera takiego wyrazu i siły, i mocy Dzień św. Walentego u naszych Benedyktynek, dość dużo młodych par przychodzi, modli się, śpiewa razem, jest razem. Na pewno takim wydarzeniem jest, są Dożynki Diecezjalne dla naszych rolników; w przyszłym roku odbędą się w Długosiodle (…). Na pewno takim wydarzeniem, do którego tak się przygotowujemy, będziemy się przygotowywać w przyszłym roku, to jest rok dwudziesty piąty, kiedy będziemy obchodzić stulecie naszej Diecezji. Już te lata przed dwudziestym piątym rokiem jakby wpisują się w cały program tych obchodów. Proboszczowie różnie to organizują, ale myślę, że to będzie też takie przeżycie diecezjalne, dziękczynienie za stu lat istnienia naszej Diecezji. Są planowane też spotkania liderów świeckich i duchownych różnych ruchów i wspólnot działających w naszej Diecezji. Teraz powstała też Rada Diecezjalna Duszpasterska. Myślę, że to przeżywanie synodalności też otworzyło naszych Proboszczów na to, że świeccy muszą być też jakby współodpowiedzialni za parafię. Proboszcz sam nie może wszystkiego udźwignąć, ale tak jak w innych krajach, że świeccy są też współodpowiedzialni za parafię, że ponoszą pewne ciężary, podejmują pewne prace czy pomagają Proboszczowi w prowadzeniu parafii. Myślę, że tą ideą przewodnią papieża Franciszka było to, żeby świeckich jeszcze bardziej, wiernych, zaangażować w życie parafialne; myślę, że to było tak jakby bardziej głównym celem z tego Synodu, który jeszcze przeżywamy”.

No cóż, lokalny program duszpasterski dopiero w powijakach, raczej nawet jeszcze nie istnieje jego konspekt roboczy, nieprawdaż? Szczęść Boże.

PS. Niebawem na blogu nowy ranking parafii łomżyńskich i… charakterystyka funkcjonowania Kurii. Chyba między parafiami nasiliła się zdrowa rywalizacja, natomiast w Kurii pogłębiła stagnacja?