Rózgi dla Kurialistów…

Niebawem dzień świętego Mikołaja. To doskonała okazja, by spojrzeć krytycznie na funkcjonowanie lokalnej Kurii w perspektywie sugerowanego przez papieża Franciszka „nawrócenia duszpasterskiego”. Albowiem według „Kodeksu Prawa Kanonicznego” instytucja ta ma „świadczyć Biskupowi pomoc w zarządzaniu całą diecezją, zwłaszcza w kierowaniu działalnością pasterską” (kan. 469). Okazuje się, że (z racji na inflację?) święty Mikołaj przynosi tylko jeden worek, a mianowicie ten z rózgami.

Rózga dla Moderatora Kurii: za lękliwość, asekurację i wycofanie. W I Niedzielę Adwentu obydwaj nasi Pasterze uczestniczyli wspólnie w Eucharystii w Wyszkowie: ich miny mówiły wszystko, tu nie ma ani modelowej miłości bliźniego, ani tym bardziej modelowej współpracy.

Rózga dla Kanclerza: na pozór spokojny, niewinny i jakby nieobecny, ale ponoć zakulisowo niezwykle wpływowy i skuteczny. Działa w harmonii z biskupim Kapelanem, tyle że to nie oni są przecież (jeszcze) biskupami.

Rózga dla Notariusza: lojalny, wkomponowujący się w tło i chyba wyczekujący grzecznie na swój moment.

Rózga dla Wikariusza Biskupiego ds. Formacji Duchowieństwa: niemal wzorcowy minimalizm, przy jednoczesnym samozadowoleniu. Dzierży również parę innych absorbujących funkcji, jak np. urząd Rektora Seminarium (instytucja w wyraźnym kryzysie od dekady, np. sporo rezygnacji z kapłaństwa), ale faktycznie przez najbliższe otoczenie Pasterza coraz bardziej jest traktowany w kategoriach tylko „zadaniowca”.

Rózga dla Przewodniczącego Wydziału ds. Duszpasterstwa Ogólnego: niemały niewypał, niezdolny do spojrzenia całościowego, zwolennik zasady „despacito” (pomalutku). Spóźnia się nawet z kalendarzem duszpasterskim na poszczególne miesiące, którego „styl retro” odziedziczył po swoim Poprzedniku i nie zmodyfikował zupełnie. Władze hierarchiczne dość szybko po lipcowej nominacji zorientowały się w jego słabych punktach i dokooptowały mu Wiceprzewodniczącego, który jednak działa aspektowo, koordynując głównie duszpasterstwo młodzieży i dzieci (bez rózgi).

Rózga dla Przewodniczącego ds. Katechezy: niezwykle sprawny organizacyjnie, ale jednocześnie bez błyskotliwego odczytywania „znaków czasów”; i to w dziedzinie, która wymaga szczególnego namysłu i pokierowania.

Rózga dla Diecezjalnego Duszpasterza Rodzin (i biskupiego Kapelana): w zasadzie papieski Rok Rodziny Amoris Laetitia sprowadził on do dwóch punktów, otwarcia i zamknięcia; w międzyczasie trochę innych działań podjął, ale raczej rutynowych bądź celebracyjnych. Ogromne wpływy personalne w Kościele lokalnym, ale ostatnio jakby nieco rozkojarzony, być może zaprzątnięty myślami o probostwie w Kolnie, rozumianym głównie jako „trampolina”?

Rózgi dla Szefów mediów diecezjalnych: ostatnie miesiące funkcjonowania mediów diecezjalnych to „papierek lakmusowy” funkcjonowania Kościoła Łomżyńskiego w całej minionej dekadzie. Katastrofa na własne życzenie. Nieudolność połączona z bezmyślnością. Przyszłość mediów diecezjalnych nieznana, aczkolwiek apokalipsa coraz bardziej możliwa.

Rózga dla Diecezjalnego Ekonoma: główny wykonawca odgórnej decyzji o redukcji świeckich i duchownych pracowników w instytucjach diecezjalnych w okresie pandemii i inflacji (poza mediami choćby w Muzeum czy Seminarium); ostatnio bez prowadzenia znaczących prac inwestycyjnych, jedynie z coraz większymi wpływami na finanse „Radia Nadzieja”.

Rózga dla Rzecznika Kurii: najdoskonalsze odzwierciedlenie stylu gry Polaków na Mundialu w Katarze, a mimo wszystko ciągłe awanse, z których niewiele wynika.

Dyrektorzy „Caritas” otrzymaliby pochwałę za zorganizowanie przyjęcia uchodźców z Ukrainy, gdyby święty Mikołaj przyniósł też ze sobą i drugi worek, ten z prezentami. Trudniej ocenić Szefa Diecezjalnego Instytutu Muzyki Kościelnej, duże zaangażowanie w kształcenie przyszłych organistów, a jednocześnie trochę niezadowolenia aktualnych organistów (ale na pewno bez rózgi).

Czyli ile łącznie tych rózeg było? Jedenaście, spory wór. Jak wiadomo, papież Franciszek zarządził, by w Kurii Rzymskiej urzędnicy pracowali tylko jedną lub dwie kadencje (po pięć lat). Wydaje się, że kurie diecezjalne nie powinny tych przepisów zignorować wobec siebie, skoro Kuria Rzymska stanowi model dla kurii diecezjalnej. I na koniec jeszcze tylko dodam, że charakterystyki Kurialistów pozostają na wskroś synodalne (rodzaj namysłu), blog nie jest w stanie (a nawet nie ma zamiaru!) wręczać ani nominacji, ani dymisji. Szczęść Boże.

PS. Seminarium i Sąd Biskupi na razie bez oceny.